α. Δείχνει μια τάση προς το γενικό.
Όχι
ότι αδιαφορεί για το ειδικό, αλλά εντάσσει το ειδικό και συγκεκριμένο
μέσα σε μια ολότητα. To κάθε πράγμα είναι μέρος του όλου. Τα πράγματα
πρέπει να τα βλέπουμε στη συνάφεια τους, για να συλλαμβάνουμε το αληθινό
τους νόημα. O κόσμος είναι ταυτόχρονα πολλότητα και ενότητα. Είναι
ανάγκη να βλέπουμε τα πολλά κάτω από το πρίσμα μιας κοσμικής ενότητας,
μιας γενικής νομοτέλειας. Πραγματική γνώση είναι η γνώση του γενικού,
όχι του επιμέρους.
H τάση
προς το γενικό θεωρήθηκε σαν η αιτία, για την οποία δεν αναπτύχθηκαν
στην αρχαία Ελλάδα οι ειδικές επιστήμες. Στις επιστήμες το ενδιαφέρον
στρέφεται σε συγκεκριμένα πράγματα, όχι στα «καθ” όλου». H μη ανάπτυξη
της επιστήμης στην αρχαία Ελλάδα ίσως οφείλεται σε άλλους λόγους, π.χ.
στη μη ανακάλυψη του πειράματος, στην έλλειψη προχωρημένων ερευνητικών
μέσων κ.λπ. Οι ειδικές επιστήμες (και ιδιαίτερα τα Μαθηματικά, η
Αστρονομία και η Μηχανική) αναπτύχθηκαν κατά τους ελληνιστικούς χρόνους.
Τότε η κυριαρχία της φιλοσοφίας πάνω στις επιστήμες χαλάρωσε και οι
επιστήμονες δεν ήθελαν να υποτάσσονται σε γενικές αρχές και σε
προκατασκευασμένα νοητικά σχήματα.
β. Η αρχαία ελληνική σκέψη είχε θεωρητικό χαρακτήρα, όχι πρακτικό ή ωφελιμιστικό.
O Αριστοτέλης κάνει λόγο για την ανιδιοτέλεια της φιλοσοφίας:
«Δεν
καλλιεργούμε τη φιλοσοφία για καμιά άλλη ανάγκη, αλλά, όπως ακριβώς
άνθρωπος ελεύθερος είναι αυτός που υπάρχει για τον εαυτό του και όχι για
χάρη κάποιου άλλου, έτσι και τη φιλοσοφία θέλουμε γιατί είναι η μόνη
ελεύθερη από τις επιστήμες, γιατί μόνο αυτή υπάρχει χάρη του εαυτού της»
(Μεταφ. 982B).
greek-philosophers
H ελευθερία και η αν ιδιοτέλεια υπάρχει στη φιλοσοφία, όχι στις ειδικές
επιστήμες. Οι τελευταίες συνδέονται με την εξυπηρέτηση πρακτικών
αναγκών, έχουν
ωφελιμιστικό χαρακτήρα (παράδειγμα η Ιατρική).
Ωστόσο
η παρατήρηση του Αριστοτέλη, που καταγράψαμε πιο πάνω, δεν έχει γενική
ισχύ. O Σωκράτης συνέδεε τη φιλοσοφία με την πράξη, ισχυριζόταν ότι η
ορθή σκέψη οδηγεί στη σωστή πράξη, στην ορθή ρύθμιση της συμπεριφοράς
μας. To ίδιο ως ένα σημείο δεχόταν και ο Αριστοτέλης στον τομέα της
ηθικής. Σύνδεση σκέψης και ζωής βλέπουμε αργότερα στους Στωικούς, στους
Επικούρειους και σε άλλους φιλοσόφους. Δεν καλλιεργούσαν λοιπόν οι
αρχαίοι Έλληνες πάντα τη γνώση για τη γνώση, δεν την έβλεπαν πέρα για
πέρα σαν αυτοσκοπό, σαν κάτι εντελώς θεωρητικό.
γ. H αρχαία ελληνική σκέψη είναι ορθολογική ή νοησιαρχική.
Εμπιστεύεται
τη νόηση και το λογικό, όχι τις αισθήσεις. Οι αισθήσεις μας δίνουν μια
φευγαλέα και εξωτερική εικόνα για τα επιμέρους αντικείμενα. Δεν μας
δείχνουν τις συναρτήσεις των πραγμάτων, τη γενική τους νομοτέλεια κ.λπ. H
αρχαία ελληνική σκέψη είναι ορθολογική, όχι ανορθόλογη ή ενορατική,
εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις. O Πλάτωνας π.χ. συνδυάζει ορθολογισμό
και ενορατισμό.
Όταν
χαρακτηρίζουμε την αρχαία ελληνική σκέψη ορθολογική, δεν εννοούμε ότι
είναι μια σκέψη που παραβλέπει την εμπειρία, ότι ερμηνεύει την
πραγματικότητα ξεκινώντας από εντελώς θεωρητικά σχήματα. Οι αρχαίοι
Έλληνες φιλόσοφοι δεν φτιάχνουν αυθαίρετα θεωρητικά σχήματα. Προσπαθούν
να ερμηνεύσουν την ίδια την εμπειρική πραγματικότητα.
Υπήρξαν
βέβαια φιλόσοφοι που, για να ερμηνεύσουν τον κόσμο, ένιωσαν την ανάγκη
να επινοήσουν έναν άλλον, τέλειο ή άυλο, κόσμο. Αυτό συνέβη με τον
Πλάτωνα, που η σκέψη του είναι μεταφυσική, αντι-εμπειρική. O
ορθολογιστής Πλάτωνας έδωσε ιδιαίτερη υπόσταση στις έννοιες, στις
συλλήψεις της νόησης, και έτσι έφτασε στη Μεταφυσική. Όλοι οι άλλοι
φιλόσοφοι στηρίχτηκαν στην εμπειρία, στον ορατό κόσμο.
δ.
H αρχαία ελληνική σκέψη είναι πλουραλιστική. Δεν είναι ενιαία.
Διαμόρφωσε πολλές και διαφορετικές κοσμοθεωρίες, που η μια διαδεχόταν
την άλλη ή υποστηρίζονταν ταυτόχρονα στον ίδιο χώρο και στην ίδια
ιστορική περίοδο.
O
πλουραλισμός έχει σχέση με την ελευθερία της σκέψης και τη
δημιουργικότητα των επιμέρους στοχαστών. H φιλοσοφία είναι πάντα
πλουραλιστική. Μονιστική είναι η θρησκεία ή η πολιτική ιδεολογία. H
φιλοσοφία αλλάζει. Οι απόψεις των φιλοσόφων δεν συμπίπτουν πάντα ούτε
είναι υποχρεωτικό να συμπίπτουν. Δεν επιβάλλεται καμιά ομοιομορφία στη
φιλοσοφική σκέψη από κάποια αυθεντία. O κάθε φιλόσοφος προτείνει τη δική
του κοσμοθεωρία, που μπορεί να είναι αντίθετη προς όλες τις
προηγούμενες ή και μια απλή παραλλαγή τους.
Οι
φιλόσοφοι μπορεί να είναι δογματικοί, να πιστεύει ο καθένας ότι
ανακάλυψε τη μοναδική αλήθεια και να βλέπει λαθεμένες τις κοσμοθεωρίες
όλων των άλλων, αυτό όμως δεν καταργεί την πολυμορφία των απόψεων που
υπάρχει αντικειμενικά. O κάθε φιλόσοφος δημιουργεί τη σχολή του με τους
μαθητές και τους οπαδούς του, που προσκολλούνται δογματικά σε μια
κοσμοαντίληψη. Οι φιλοσοφικές σχολές όμως είναι πολλές και παρουσιάζουν
εντυπωσιακές διαφορές ή και ομοιότητες.
Από το βιβλίο : Αρχαίοι Έλληνες Στοχαστές του Σωκράτη Γκίκα (εκδ. Σαββάλας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου