O Aγνωστος κοσμος του χορου

Ένα από τα δώρα του Θεού στον άνθρωπο είναι αναμφισβήτητα η μουσική. Από τα πανάρχαια χρόνια ως τις μέρες μας ο άνθρωπος έπαιζε και άκουγε μουσική και χόρευε,  όχι μόνο για ψυχαγωγικούς λόγους: κατά τις παλαιότερες εποχές η μουσική – και ο χορός – χρησιμοποιούταν σε λατρείες, τελετές και επίσημες περιστάσεις. Όπως μας λέει και ο Απ. Αντωνάκης: «η μουσική δεν ήταν παρούσα μόνο στα καθημερινά, αλλά και σε ιδιαίτερες καταστάσεις, όπως  μεγάλεςγιορτές και τελετουργίες στα Ιερά Μυστήρια. Η μουσική και ο χορός ήταν άρρηκτα συνδεδεμένα με τις σημαντικότερες ιερές εορταστικές εκδηλώσεις, πήγαιναν όμως ακόμα παραπέρα. Στα ενδότερα των ιερών θεραπευτηρίων των Ασκληπιείων, όπου στα θεραπευτικά στάδια συμπεριλαμβανόταν και η μουσικοθεραπεία».

Ο χορός λοιπόν δεν ήταν, όπως σήμερα, μια πρόχειρη έκφραση, αλλά πολλές φορές έπαιρνε χαρακτήρα πραγματικής ιεροτελεστίας. Διόλου παράξενο που πολλοί θεοί κατά τη διάρκεια της αρχαιότητας θεωρήθηκαν και θεοί του χορού: στον ελληνικό χώρο θεός του χορού και της μουσικής ήταν ο Απόλλων. Στην Αρχαία Αίγυπτο θεά του χορού και της μουσικής ήταν η Μπαστ, γυναικεία φιγούρα με κεφάλι γάτας και σείστρο στο χέρι. Η Κωνσταντίνα Μεσονύχτη, δασκάλα χορού και χορογράφος μας ενημερώνει σχετικά με τον χορό στην Αρχαία Αίγυπτο: «Ο  χορός στην αρχαία Αίγυπτο αναπτύχθηκε όταν υπήρχε ήδη μεγάλη ακμή την στιγμή που για πρώτη φορά η αιγυπτιακή κοινωνία ανέπτυξε μία πολυσύνθετη ταξική δομή με βασιλικές οικογένειες, εργάτες,  αγρότες και σκλάβους, μία ισχυρότατη τάξη ιερέων και αργότερα μία τάξη επαγγελματιών για ψυχαγωγία. Η τάξη των ιερέων είναι αυτή που σχετίζεται περισσότερο με τον χορό, γιατί γι’ αυτούς αποτέλεσε το κυρίαρχο μέσο θρησκευτικής έκφρασης. Τα μυστήρια της αιγυπτιακής μυθολογίας απεικονίζονταν μέσω δραματικών χορών. Κύριο θέμα της λατρείας τους ήταν ο θάνατος και η αναγέννηση. Μέσα από αυτή έκαναν την εμφάνισή τους οι πρώτοι ασκημένοι χορευτές, οι οποίοι εκτελούσαν χορευτικά με σκοπό να κατευνάσουν τους Θεούς (μέσα από τον χορό, την μουσική, τραγούδι) και να βρεθεί  το νεκρό σώμα του Όσιρη. Αυτό όλο εκτελούνταν κατ’ επανάληψη  και έτσι δίνονταν η θρησκευτική παιδεία στους νέους. Είχαν στόχο να νικήσουν το θάνατο και το σώμα του νεκρού να αποκτήσει αθάνατη μορφή γι’ αυτό και οι τελετές ταφής είχαν σημασία για τους Αιγυπτίους. Χαρακτηριστική είναι η εικόνα του ενταφιασμού, όπου παρουσιάζεται ένας ειδικά ασκούμενος μίμος, ντυμένος με τα ρούχα του νεκρού, φορώντας μάσκα που πλησίαζε τα χαρακτηριστικά του νεκρού και προπορεύονταν μπροστά από την νεκρική άμαξα. Με την συνοδεία πένθιμης μουσικής, μέσα από την διαδικασία της παντομίμας, εκτελούσε κινήσεις για να δείξει τις σπουδαίες πράξεις του νεκρού.»

Ένας από τους παραδοσιακούς χορούς της Αιγύπτου είναι ο χορός Saidi. Περιλαμβάνει ενεργητικά, ζωηρά βήματα και πολύ συχνά μπαστούνι. Ο DivusAnas–ειδήμων στους ανατολικούς χορούς - μας λέει για το συγκεκριμένο χορό: «Ο  χορός Saidiκατάγεται απο την Άνω Αίγυπτο μεταξύ Γκίζας και Έντφου. Είναι φολκλορικός,δηλαδή παραδοσιακός όπου χορεύεται με ένα ή και δύο ραβδιά τα οποία χωρίζονται σε δύο τύπους : στο Tahtib και στο RaksAssaya. Το Tahtib γίνεται από δύο άνδρες οι οποίοι απεικονίζουν ένα χορό της μάχης και το RaksAssaya εκτελείται από άνδρες ή και γυναίκες που αναδεικνύουν μία πιο ακροβατική έκδοση του χειρισμού του, αλλά συγκεκριμένα οι γυναίκες χρησιμοποιούν κυρίως παιχνιδιάρικο ύφος ( απέναντι στους άνδρες ) και ο χορός τους είναι πολύ γειωμένος,με περηφάνια παράλληλα . Ο χορός Saidi έχει συγκεκριμένη ενδυματολογία,ρούχο ειδικό για αυτό το είδος του ανατολίτικου,αιγυπτιακού χορού,το οποίο λέγεται galabeya. Οι μεν άνδρες φοράνε μακριά,ολόσωμη galabeya η οποία φτάνει μέχρι τον αστράγαλο,με φαρδιά μανίκια,στρογγυλή λαιμόκοψη και καπέλο στο κεφάλι η τουρμπάνι. Επίσης μακρύ παντελόνι και οι γυναίκες αντίστοιχα μακρύ φόρεμα  και φουλάρι στο κεφάλι. Το ραβδί ή αλλιώς μπαστούνι (και ευρέως stick),συνήθως κατασκευάζεται από μπαμπού. Τέλος, ο χορός Saidi είναι ζωντανός,ενεργητικός,γήινος,χρησιμοποιώντας τα 4/4 του ρυθμού,γνωστός ως ρυθμός «Saidi» και τα μουσικά όργανα που χρησιμοποιούνται είναι το rababa,το mizmar ( κέρατο που εκπέμπει μακρά,παραπονιάρικους τόνους) και τα κρουστά όργανα τουμπελέκι και beleditabla».

Αναμφισβήτητα η Αίγυπτος ήταν  - και είναι – προορισμός μυστηριακός. Δεν είναι όμως ο μοναδικός τόπος όπου ο χορός είχε τελετουργικό χαρακτήρα: Στη διπλανή μας Τουρκία υπάρχει χορός που είναι ολόκληρη ιεροτελεστία από μόνος του: πρόκειται για τον περίφημο περιστροφικό χορό των δερβίσηδων, για τον οποίο μας ενημερώνει ο Γ. Ιωαννίδης: Ο δερβίσης εισέρχεται στον χορό φορώντας το χαρακτηριστικό ψηλό καπέλο siqqah, που συμβολίζει την φαυλότητα του ανθρώπου ή την ταφόπλακα του Εαυτού. Φορά επίσης το μαύρο ριχτό hirka, που αποτελεί το χιτώνα της καθημερινότητας, ενώ κάτω απ’ αυτόν κρύβεται λευκό άμφιο (kafan), που παραπέμπει στα σάβανα του Εαυτού (μαζί με το ακτινοβόλο σώμα του φωτός). Στη μέση είναι τυλιγμένο (τρεις φορές) το kemer, για να θυμίζει την γνώση του Θεού, τη θέα του Θεού και την κατάσταση της αληθινής ύπαρξης. Έπειτα, υψώνουν το δεξί χέρι με την παλάμη στραμμένη στο Θεό, απ’ όπου θα επικαλεστούν τη χάρη Του, ενώ με το αριστερό να κοιτά χαμηλά, προσφέρουν την ευλογία του σ’ όλη την πλάση. Κατά τη διάρκεια του χορού, ο δερβίσης δεν επιλέγει την ευθεία (= εύκολη κίνηση), αλλά την περιστροφή. Εδώ αρκεί να θυμηθούμε πόσο συμβολικός – τελετουργικός  είναι  ένας κύκλος  από μόνος του. Ολόκληρος ο χορός είναι ουσιαστικά μια ιερή γεωμετρία, αφού ο δερβίσης εισέρχεται «νεκρός», για να αναστηθεί στη συνέχεια από το μεγαλείο του Θεού.

Ένας άλλος – εντελώς άγνωστος – χορός της Τουρκίας ήταν «ο χορός του λαγού». Πρόκειται για έναν κουραστικό χορό που χορευόταν στο χαρέμι της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Η ΛεϊλάΧανούμ γράφει στο βιβλίο της «Οι σουλτάνες και το αυτοκρατορικό χαρέμι»: Ο σουλτάνος ΑμπντούλΜεζίτ  διοργάνωνε βραδιές μουσικής και χορού μία με δύο φορές την εβδομάδα. Συνήθως απάλλασσε τις χορεύτριες του από το «χορό του λαγού», που είναι πολύ κουραστικός. Ο συγκεκριμένος χορός είναι όλο τρεχαλητό, που διακόπτεται με πηδηματάκια όμοια μ’ αυτά του λαγού. Το κουστούμι δε που φορούσαν οι χορεύτριες, χειροτέρευε την κούραση: παντελόνι πολύ φαρδύ και φουσκωτό. Πάει πολύς καιρός που ο χορός του λαγού δεν εκτελείται πουθενά και ελάχιστοι τον ξέρουν ακόμα, έστω και ονομαστικά.

Ένας άλλος χορός που χορευόταν στο Σεράι, ήταν το «κετσέκ». Ενώ στην πόλη χορευόταν συνήθως από νεαρούς, (που μερικές φορές τους συνόδευαν κοπέλες αρμένισσες ή εβραίες), στο χαρέμι χορευόταν μόνο από κορίτσια, ντυμένα ανάλογα. Μια από τις φιγούρες του κετσέκ, είναι αυτό που οι Δυτικοί ονομάζουμε «χορό της κοιλιάς». Στην πραγματικότητα ο συγκεκριμένος χορός είναι ελάχιστα τολμηρός και σε καμιά περίπτωση δεν χορευόταν στο χαρέμι με τον προκλητικό, φιλήδονο τρόπο που φανταζόμαστε. Για την ακρίβεια, ο συγκεκριμένος χορός είναι περισσότερο αραβικής, παρά τουρκικής προέλευσης.Κάποιοι λανθασμένα πιστεύουν ότι τι τούρκικο oriental ονομάζεται τσιφτετέλι -Çiftetelli, επειδή η μουσική του τσιφτετελιού είναι τούρκικης προέλευσης. Στην πραγματικότητα όμως το τσιφτετέλι ως χορός κατάγεται από την Ελλάδα (συγκεκριμένα από το μικρασιατικό χώρο, ξεκινώντας από τη μορφή του ρεμπέτικου. Το αυθεντικό, ρεμπέτικο τσιφτετέλι δεν αντανακλά το χαρούμενο ξεφάντωμα, αλλά τα βάσανα και τον πόνο των εκπατρισμένων) ενώ το τούρκικο τσιφτετέλι αποτελεί ένα είδος ζωντανής μουσικής που παίζεται σε γάμους και δεν σχετίζεται καθόλου με τον χορό oriental.

Στην πραγματικότητα, οι ρίζες του χορού που σήμερα είναι γνωστός ως «χορός της κοιλιάς» είναι ασαφής, καθώς  οι γνώμες όσον αφορά την προέλευση του διίστανται. Είναι ο πιο αρχαίος γνωστός χορός (η ηλικία του είναι 6.000 χρόνια), ενώ αρχικά χορευόταν για θρησκευτικούς λόγους, προκειμένου οι γυναίκες να γεννούν ανώδυνα. Στον αιγυπτιακό χώρο, ο χορός είχε την ονομασία  RaqsSharqiκαι  λέγεται ότι διδασκόταν στα μικρά κορίτσια, προκειμένου να είναι κατάλληλα προετοιμασμένα για την επώδυνη ώρα του τοκετού. Όσον αφορά το χώρο της Μέσης Ανατολής, μια ρομαντική εκδοχή θέλει το χορό να λαμβάνει τόπο προκειμένου οι αισθησιακές κοπέλες να σαγηνεύσουν τον αγαπημένο τους ή κάποιον επίδοξο γαμπρό. Τυχόν προκλητικότητα του χορού δεν επηρέαζε τον θρησκευτικό χαρακτήρα του, καθώς χορευόταν και σε ναούς, προκειμένου να τιμηθεί η αναπαραγωγή και η γονιμότητα. Όσο για τον όρο «χορός της κοιλιάς» (bellydance) δημιουργήθηκε το 1893 στην εκστρατεία ChicagoWorld’sFair, όπου χόρεψε μια ομάδα χορευτριών από την Αλγερία.

Πραγματικά τελετουργικό χαρακτήρα έχουν οι χοροί που χόρευαν – και χορεύουν ακόμα – φυλές της  Κεντρικής και της Βόρειας Ασίας: στον Σαμανισμό ο χορός έπαιρνε κυριολεκτικά τη μορφή έκστασης, καθώς ο μάγος – σαμάνος έφτανε με παραισθησιογόνα μανιτάρια και χορό σε μια κατάσταση κατά την οποία υποτίθεται το μυαλό και η ψυχή ταξιδεύουν. Με αυτό το ταξίδι υποτίθεται γιατρεύουν όσους τους ζητάνε βοήθεια, ώστε να απαλλαχθούν από την αρρώστια του σώματος. Χρησιμοποιώντας κύμβαλα και διάφορα φετίχ, ο χορευτής επικοινωνεί μέσω της έκστασης με τα πνεύματα, προκειμένου να τα κατευνάσει. Σύμφωνα με την κοσμοθεωρία τους, ο σαμάνος αναρριχάται κατά τη διάρκεια της έκστασης και το χορού στο Δέντρο του Κόσμου και ανέρχεται στον Πάνω Κόσμο, όπου «παζαρεύει» με ανώτερες θεότητες το μέλλον του άμοιρου που καλείται να ιάσει. Αν ο μάγος είναι ισχυρός, τότε λαμβάνει από την θεότητα την δύναμη για ίαση.

Η πραγματικότητα βέβαια, σύμφωνα με την επιστημονική κοινότητα, είναι κάπως διαφορετική, αφού οι σκεπτικιστές υποστηρίζουν ότι το μόνο που επιτυγχάνεται στην όλη διαδικασία είναι μια φαντασμαγορική σκηνή, αρκετή ωστόσο ώστε να ενεργοποιήσει μηχανισμούς αυτοϊασηςγια τον ασθενή: η ιδέα ότι κάποιος «αγωνίζεται» για την υγεία του προσφέρει στον οργανισμό αίσθημα ευφορίας και ασφάλειας, ώστε να εκκριθούν ουσίες όπως η μορφίνη. Ο Σαμάνος μετά τον εισαγωγικό ρυθμό του τυμπάνου αρχίζει έναν περίεργο χορό με τρέμουλο. Μ’ αυτόν τον χορό τα πολυάριθμα κουδουνάκια που κρέμονται πάνω του (ή εναλλακτικά το σείστρο) προκαλούν ήχους υψηλότερης συχνότητας. Σύμφωνα με τους ειδικούς, η μίξη των ηχητικών κυμάτων είναι αυτή που κρύβει το μυστικό για αυτές τις ανώτερες καταστάσεις που βιώνει ο σαμάνος.

Ενα κειμενο της Ματιντας Μαντα 

Η ΜΙΑ ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Κι Αυτή η Ουσία είναι όχι μόνο η Πραγματική Φύση, η Φυσική Κατάσταση του Όντος (του κάθε όντος) αλλά και η Ολοκλήρωση κι ο Σκοπός του Όντος, της Ύπαρξης, της Ζωής.

Μια Αντίληψη, ένα Ον, περιορισμένο, σκλαβωμένο, δεν είναι ποτέ ολοκληρωμένο, δεν ζει πραγματικά, αληθινά.

Η Ελευθερία είναι η Αληθινή Ζωή. Ελευθερία από τους Περιορισμούς της Αντίληψης, από την σκέψη, τις δραστηριότητες, τα φαινόμενα, τον χρόνο: Αυτή είναι η Ουσία της Αληθινής Ζωής.

Να Ζεις Αληθινά σημαίνει ακριβώς να μην έχεις περιορισμούς, εμπόδια.

Να Ζεις Αληθινά σημαίνει να χρησιμοποιείς όλες τις δυνάμεις σου –την σκέψη, την «αίσθηση», τις σωματικές δραστηριότητες, την ζωή στον κόσμο- χωρίς όμως να εμπλέκεσαι και να λησμονιέσαι σε αυτές τις δραστηριότητες.

Να Ζεις Αληθινά σημαίνει να Ζεις Ελεύθερα, Ολοκληρωμένα, πέρα από τον χρόνο, πέρα από τα φαινόμενα, όντας μέσα στα φαινόμενα.

Αλλά η Ελευθερία, επειδή ακριβώς είναι στην Φύση μας, είναι η Φύση μας, υπάρχει εξαρχής και Παντού, Εδώ, Τώρα και σε Κάθε Στιγμή που διαδέχεται το Τώρα και γίνεται Τώρα –δηλαδή Υπάρχει Πάντα.

Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, επειδή Υπάρχει Πάντα, δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί εκ νέου. Το να υποθέτει ο άνθρωπος –η σκέψη- λανθασμένα ότι δεν υπάρχει Ελευθερία, ότι υπάρχουν δεσμά και να προσπαθεί να κατακτήσει, να πραγματοποιήσει την Ελευθερία, είναι μια λανθασμένη αντίληψη, μια αυταπάτη: ο στόχος είναι –μέσα στην σκέψη- απατηλός και για αυτό δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί.

Η Φύση -Αντίληψη- Είναι Ελεύθερη: Οι περιορισμοί, τα δεσμά είναι κατ’ ουσία απατηλά –τα δεσμά είναι ψεύτικα. Εμείς μη την σκέψη μας τα χτίζουμε: το οικοδόμημα του «παρατηρητή», το οικοδόμημα του εγώ (αντίληψη, αντιλήψεις, γνώσεις, μνήμες, εμπειρίες… όλα) είναι ψεύτικο.

Υπάρχει Μόνον Ελεύθερη Ενότητα, κανένας διαχωρισμός. Όλοι οι περιορισμοί που χτίζει η σκέψη, όλοι οι διαχωρισμοί (του εγώ) από τον κόσμο είναι ψεύτικες κατασκευές… τόσο ψεύτικες που είναι απορίας άξιο γιατί οι άνθρωποι δεν το βλέπουν.

Αφού η Αλήθεια Είναι Εδώ, Πάντα, Παντού, γιατί οι άνθρωποι δεν την βλέπουν και ψάχνουν στο φως της σκέψης τους να βρουν την Αλήθεια, μια απάντηση στο πρόβλημα της ύπαρξης, μια διέξοδος στα αδιέξοδα της ζωής;

Τι είναι το εγώ; Κάνε –αγαπητέ φίλε- αυτή την ερώτηση στον εαυτό σου. Τι ακριβώς είναι το εγώ; Τι σε διαχωρίζει από τον κόσμο, από τους άλλους; Η σκέψη; οι πεποιθήσεις; η μνήμη; τα προσωπικά βιώματα; το σώμα σου; Τι;

Όλα είναι αλληλένδετα.

Οι σκέψεις σου είναι αέρας που φυσά…

οι πεποιθήσεις σου είναι χαρταετοί στον ουρανό της φαντασίας,

οι μνήμες σου δεν είναι παρά εμμονές της σκέψης που σπαταλούν ενέργεια,

τα προσωπικά βιώματά σου είναι σαν βήματα στην ακροθαλασσιά που δεν αφήνουν ίχνη,

το σώμα σου, πόσο δικό σου είναι;

Αλήθεια, πόσο ξεχωριστός είσαι από τον κόσμο; Δανείζεσαι τον αέρα να ζήσεις, καταναλώνεις ενέργεια-τροφή για να συνεχίσεις να ζεις, κάνει κρύο κρυώνεις, κάνει ζέστη ζεσταίνεσαι, ξημερώνει σηκώνεσαι, πέφτει η νύχτα καταλαγιάζουν όλα. Είσαι ένα με τον κόσμο, ζεις στο κόσμο, εξαρτάσαι από τον κόσμο… και παρόλα αυτά λές «είμαι ξεχωριστός»…

Όχι! Η Φύση Είναι Ελεύθερη, Τώρα, Εδώ. Είσαι Ένα με τον κόσμο, τίποτα δεν σε χωρίζει από τον κόσμο. Τίποτα. Μόνο οι ψεύτικοι περιορισμοί που κατασκευάζεις μόνος σου –εγώ, οι σκέψεις μου, οι γνώσεις μου, οι προθέσεις μου, τα συμφέροντά μου, τα δικά μου, τα έτσι μου, τα αλλιώς μου.

Δεσμά ψεύτικα που αλυσοδένεις τον εαυτό σου. Κι αφού μπλεχτείς σε όλα αυτά, μετά λες «Που είναι η Αλήθεια»; «ποια είναι η Αλήθεια»; «πως θα Ελευθερωθώ»;

Μα όλες αυτές οι κατασκευές είναι κάτι τεχνητό, ένα ψέμα που πείθεις τον εαυτό σου ότι είναι αλήθεια. Πως θα ελευθερωθείς από το ψέμα σου;

Τι ανόητη ερώτηση! Το ψέμα δεν υπάρχει (πραγματικά), δεν είναι κάτι πραγματικό (που έχει αυτόνομη υπόσταση) για να μπορείς να το αντιμετωπίσεις, να το καταργήσεις. Το ψέμα δεν υπάρχει, πως είναι δυνατόν να καταργήσεις κάτι που δεν υπάρχει. Είναι ένα φανταστικό πρόβλημα. Δεν υπάρχει λύση (πραγματική) σε ένα φανταστικό πρόβλημα. Απλά, «Αναγνωρίζεις» ότι είναι ψέμα και «διαλύεται», σαν την πρωινή καταχνιά που διαλύεται όταν βγαίνει ο Ήλιος.

Στον Κόσμο της Πραγματικότητας το ψέμα δεν έχει υπόσταση. Απλά νομίζεις, απλά ονειρεύεσαι, απλά σκέφτεσαι… Ξύπνα! Όλα τα δεσμά που υφαίνεις με την σκέψη σου είναι ψεύτικα, δεν υπάρχουν.

Είσαι Ελεύθερος, Τώρα, Εδώ, Πάντα. Μην ψάχνεις τον Εαυτό σου αλλού. Όσες Θάλασσες κι αν ταξιδέψεις και όσα Βουνά κι αν διαβείς για να βρεις τον Εαυτό σου, στο τέλος πρέπει να επιστρέψεις Εδώ, Τώρα, στον Εαυτό σου, για να τον Βρεις…

Όλα τα «ταξίδια» (με την σκέψη) είναι μάταια. Αλλά ακόμα κι αυτή η άσκοπη πείρα σου διδάσκει κάτι… Ότι Ποτέ δεν έφυγες μακριά από τον Εαυτό σου… μόνο στην φαντασία νόμιζες ότι έφευγες… ονειρευόσουν…

Και τι Θαυμάσιο! Να Ανακαλύπτεις ότι Ποτέ, μα Ποτέ δεν Έπαψες να Είσαι Αυτό -ο Θεός- απλά κάποτε, κάπως, ονειρευόσουν ότι ήσουν κάτι άλλο…

Αδελφέ! Πάρε Βαθιά Ανάσα! Είσαι «Σπίτι» σου! Ποτέ δεν ήσουν μακριά!

Ησύχασε. Ήσουν Πάντα Ασφαλής.

Ήσουν Πάντα Πλήρης κι Ολοκληρωμένος.

Ένα όνειρο ήταν… μονάχα ένα όνειρο.

Κωνσταντίνος Προκοπίου

Νόμος της Ειμαρμένης

Ο πέραν του ανθρωπίνου επιπέδου Πνευματικός Κόσμος (αυτούς τους οποίους οι Έλληνες ονομάζουν θεούς) προκειμένου να βοηθήσει τους ανθρώπους ώστε να γίνει δυνατή η απελευθέρωσή τους από τους κόσμους κατώτερης ενέργειας και η είσοδός τους σε Κόσμους θειότερης ενέργειας, καθιέρωσε τον Νόμο της Ειμαρμένης. Διευκρινίζεται ότι η λέξη ειμαρμένη προέρχεται από το απρόσωπο ρήμα είμαρται που σημαίνει είναι πεπρωμένο. Η ειμαρμένη είναι το πεπρωμένο, το από την μοίρα διδόμενο, το αναπόφευκτο και ο Νόμος της Ειμαρμένης είναι Νόμος της Πνευματικής Δικαιοσύνης που καθιέρωσε ο πνευματικός κόσμος.
Συνεπεία του Νόμου της Ειμαρμένης είναι να υποβάλλονται σε δοκιμασίες οι ψυχικές εκείνες ατομικότητες που δεν έχουν εναρμονισθεί προς τους Νόμους της θείας Φύσεως και τους παραβιάζουν.
Ο καθορισμός της Ειμαρμένης του κάθε ανθρώπου γίνεται από τις Μοίρες. Η λέξη Μοίρα προέρχεται από το ρήμα μοίρωμαι που σημαίνει λαμβάνω μερίδιο, δηλαδή λαμβάνω το μερίδιο που μου ανήκει. Οι Μοίρες εθεωρούντο κατ’ άλλους μεν ως θυγατέρες της Ανάγκης κατ’ άλλους δε ως θυγατέρες του Διός και της Δίκης, η οποία ακολουθούσε την Ανάγκη. Αυτή η γενεαλογική προέλευση των Μοιρών δείχνει και την δράση τους, γιατί οι Μοίρες καθορίζουν ποιες δυνάμεις πρέπει να δοθούν ή ποιες πρέπει να στερηθεί ο κάθε άνθρωπος, καθώς και ποιες δοκιμασίες πρέπει να περάσει στο δρόμο της ζωής του ώστε να βεβαιωθεί ο πνευματικός κόσμος, που παρακολουθεί, για την εναρμόνιση  ή μη εναρμόνιση κάθε ψυχής προς τους Νόμους της θείας Φύσεως.
Ο Νόμος της Ειμαρμένης όχι μόνον δεν αντιστρατεύεται τον Νόμο της ελευθερίας της συνειδήσεως, αλλά, αντίθετα, βασίζεται σ’ αυτόν. Συγκεκριμένα στον άνθρωπο οι Μοίρες που καθορίζουν την ειμαρμένη, δίδουν ή στερούν δυνάμεις και καθορίζουν τις δοκιμασίες που πρέπει να περάσει. Έτσι ανά πάσα στιγμή τίθεται στον κάθε άνθρωπο το δίλημμα ποιόν δρόμο να ακολουθήσει. Αυτό το δίλημμα ετέθη και στον ήρωα Ηρακλή, ο οποίος μεταξύ του δύσκολου δρόμου της αρετής και του εύκολου  της κακίας επέλεξε τον δρόμο της αρετής.
Οι δοκιμασίες στις οποίες υποβάλλονται οι ψυχικές ατομικότητες είναι ανάλογες με τις πράξεις τις οποίες έκαναν, συνήθως σε προηγούμενη
ενσάρκωση, δηλαδή πάσχουμε έναντι των πράξεών μας και αυτή την διαδικασία την ονόμασαν αντιπεπονθός. Η λέξη αντιπεπονθός προέρχεται από τις λέξεις αντί και πάσχω και έχει την έννοια του ότι υφίσταμαι τις συνέπειες των πράξεών μου. Το αντιπεπονθός αναφέρεται σε πολλά βιβλία με την σανσκριτική λέξη κάρμα δηλαδή «πράξη», που σημαίνει ότι οι πράξεις μου στην πορεία της ζωής μου δημιουργούν αποτελέσματα είτε στην συνέχεια της πορείας της ζωής μου είτε σε άλλη ενσάρκωσή μου. Επομένως το αντιπεπονθός ή το ανάλογό του κάρμα είναι ο γνωστός Νόμος του Αιτιατού ή καλύτερα ο Νόμος της σχέσεως του Αιτίου και του Αποτελέσματος. Ο άνθρωπος γεννιέται και ζει υπό τις επιδράσεις της μοίρας του, η οποία έχει καθορισθεί ως αποτέλεσμα των πράξεών του σε προηγούμενες ενσαρκώσεις του
Οι δοκιμασίες αυτές είναι ανάλογες των παραβιαζόμενων Νόμων, ώστε να γίνει κατανοητό από τις ψυχικές αυτές ατομικότητες ότι η παραβίαση των Νόμων της θείας Φύσεως επιφέρει οδύνη και πίκρες. Τις δοκιμασίες αυτές τις υφίσταται κάθε άνθρωπος, συνήθως, σε επόμενη ενσάρκωση του για να μην ενθυμείται ποιες παραβιάσεις των νόμων της θείας φύσεως διέπραξε και με ποιο τρόπο τις διέπραξε, ώστε να μην θεωρεί τις δοκιμασίες ως πράξη εκδίκησης.
Ο δοκιμαζόμενος άνθρωπος στην κάθε ενσάρκωσή του, χωρίς σύνδεση με κάποιο παρελθόν του σε προηγούμενες ενσαρκώσεις του αξιολογεί ελεύθερα την πίκρα που αισθάνεται από την σε βάρος του παραβίαση των φυσικών του δικαιωμάτων από άλλους ώστε κατ’ αυτόν τον τρόπο να κατανοήσει την ανάγκη της εναρμόνισής του με τους νόμους της θείας φύσεως. Έτσι κατά την πορεία του στην ζωή ο δοκιμαζόμενος άνθρωπος γίνεται είτε θύμα και αυτός αναλόγων πράξεων των άλλων, ώστε να κατανοήσει την οδύνη που δημιουργεί η παραβίαση των Νόμων της Φύσεως, είτε τηρητής των Νόμων της Φύσεως στις σχέσεις του με τους άλλους ώστε να αισθανθεί την χαρά από την εναρμόνιση μ’ αυτούς. Συνεπώς η καλύτερη παιδεία για τον δοκιμαζόμενο άνθρωπο είναι είτε ο «πόνος» που αισθάνεται όταν οι άλλοι μας στερούν αυτό που του ανήκει είτε η «χαρά» που αισθάνεται όταν δίδει και αποδίδει στους άλλους ότι τους ανήκει.
Γενικά στην Ειμαρμένη πρέπει να αναζητηθεί η εξήγηση των ευτυχών ή των δυστυχών γεγονότων της ζωής μας. Επίσης στην ειμαρμένη πρέπει να αποδοθεί γιατί άλλοι γεννιούνται με φυσικά ελαττώματα ενώ άλλοι προικισμένοι με σωματικά προτερήματα, ή γιατί άλλοι γεννιούνται σε πλούσιες οικογένειες και άλλοι στη φτώχια και την δυστυχία και πρέπει να αγωνισθούν σκληρά για την επιβίωσή τους.
Στο σημείο αυτό πρέπει να επισημανθεί ότι  ο πλούτος και η φτώχια, η δύναμη του λόγου και η έλλειψη του κ.τ.λ. αποτελούν δυνάμεις που οι Μοίρες δίδουν ή στερούν αντίστοιχα προκειμένου να δοκιμασθούν οι ψυχικές ατομικότητας στην καλή ή κακή χρήση τους. Ο πλούτος για παράδειγμα αποτελεί μια σκληρή δοκιμασία που εύκολα οδηγεί την ψυχή στην στασιμότητα, αν γίνει κακή χρήση του. Η φτώχεια στον αντίποδα αποτελεί διπλή δοκιμασία γιατί, αφενός μεν διδάσκεται ο άνθρωπος ως θύμα πλέον τα αποτελέσματα της κακής χρήσης της δύναμης που λέγεται χρήμα από τους άλλους και αφετέρου δοκιμάζεται η καρτερικότητα και η υπομονή του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της δοκιμασίας του πλούτου αποτελεί η περίπτωση του Γκοοτάμα (ή αλλιώς Βούδα), ο οποίος εγκατέλειψε την πλούσια οικογένεια του, αποποιούμενος πλήρως τη δύναμη του χρήματος, για να ζήσει τη ζωή του αναχωρητή και διδασκάλου των συνανθρώπων του. Επίσης χαρακτηριστικό παράδειγμα της δοκιμασίας της φτώχιας είναι η περίπτωση του Ιώβ (από την λεγομένη παλαιά διαθήκη) για την υπομονή που έδειξε.
Προ της θεσπίσεως του Νόμου της Ειμαρμένης από τους Θεούς, οι ψυχικές ατομικότατες για την εξέλιξή τους είχαν ως μοναδική τους ώθηση την εσωτερική τους τάση να προοδεύσουν και να εξελιχτούν, γιατί τα δυσμενή αποτελέσματα από την μη εναρμόνιση τους προς τους Νόμους της θείας Φύσεως μόνον από τυχαία γεγονότα τα αντιμετώπιζαν και τα κατανοούσαν. Κατ’ αυτόν τον τρόπο βεβαίως η εξέλιξή τους καθυστερούσε, γιατί απαιτείτο πολύ μεγάλος αριθμός ενσαρκώσεων ώστε από τυχαία γεγονότα να εκπαιδευτούν.
Με την πάροδο όμως των αιώνων υπήρξαν ψυχικές ατομικότητες οι οποίες βρέθηκαν σε καλές (από πλευράς εκπαιδεύσεως) συνθήκες περιβάλλοντος και κατόρθωσαν να εξελιχτούν περισσότερο από τις άλλες  και να καταστούν πνεύματα φωτεινά, σοφά και ισχυρά. Τα πνεύματα αυτά, κατά τους Έλληνες, είναι οι Θεοί του Ολύμπου, οι οποίοι διεξήγαγαν κραταιό αγώνα κατά των Τιτάνων (την γνωστή σε όλους μας τιτανομαχία). Οι Τιτάνες εξουσίαζαν το Γήινο περιβάλλον και το διοικούσαν κατά παράβαση των Νόμων της Φύσεως, με αποτέλεσμα οι Θεοί να καταλάβουν τις Ώρες και να περιορίσουν την εξουσία των Τιτάνων στην επιφάνεια της Γης. Επισημαίνεται ότι οι γνωστές και κατά τις ημέρες μας τακτικές της του πλουτισμού των πολιτικών ως και οι πράξεις της ρουσφετολογίας, της ευνοιοκρατίας και της αναξιοκρατίας του πολιτικού κατεστημένου είναι πράξεις τιτανικές.
Αυτά τα πνεύματα που προαναφέραμε (οι Θεοί) καθόρισαν και επέβαλαν τον Νόμο της Ειμαρμένης, από αγάπη προς τις μη εξελιγμένες ατομικότητες που ζουν στο τιτανικό περιβάλλον της Γης, ώστε με τις διάφορες δοκιμασίες και τον πόνο να εναρμονισθούν ταχύτερα προς τους Νόμους της Φύσεως και ιδιαίτερα τους Νόμους που συνιστούν το τρίτο τρίγωνο των Φυσικών Νόμων δηλαδή τους Νόμους της εξελίξεως, της ελευθερίας και της αρμονίας. Ο νόμος της αρμονίας στο πνευματικό επίπεδο εκδηλώνεται ως νόμος της δικαιοσύνης και στην υπέρτατή του εκδήλωση αποτελεί τον Νόμο της αγάπης, γιατί εκείνος που εφαρμόζει τον Νόμο της θείας δικαιοσύνης προς κάθε κατεύθυνση ακόμα και αντίθετα προς τα προσωπικά του συμφέροντα εκδηλώνει αγάπη.
Η Ειμαρμένη δεν αποτελεί πράξη εκδικήσεως αλλά έχει σαν σκοπό την εκπαίδευση των ψυχικών οντοτήτων ώστε να εξελιχθούν ταχύτερα. Ο καθορισμός της Ειμαρμένης του κάθε ανθρώπου γίνεται από τις Μοίρες. Η λέξη Μοίρα προέρχεται από το ρήμα μοίρωμαι που σημαίνει λαμβάνω το μερίδιο που μου ανήκει. Οι Μοίρες εθεωρούντο κατ’ άλλους μεν ως θυγατέρες της Ανάγκης κατ’ άλλους δε ως θυγατέρες του Διός και της Δίκης, η οποία (Δίκη) ακολουθούσε την Ανάγκη. Αυτή η γενεαλογική προέλευση των Μοιρών δείχνει και την δράση τους, γιατί οι Μοίρες καθορίζουν ποιες δυνάμεις πρέπει να μας δοθούν ή ποιες πρέπει να μας στερηθούν, καθώς και ποιες δοκιμασίες πρέπει να περάσουμε στον δρόμο μας ώστε να βεβαιωθεί ο πνευματικός κόσμος, που παρακολουθεί τις πράξεις μας,  για την εναρμόνιση μας ή μη προς τους Νόμους της θείας Φύσεως.
Ο Νόμος της Ειμαρμένης όχι μόνον δεν αντιστρατεύεται τον Νόμο της ελευθερίας της συνειδήσεως αλλά αντίθετα βασίζεται πάνω σ’ αυτόν τον Νόμο. Η Ειμαρμένη, συνεπώς, αποτελεί πράξη αγάπης των ελευθέρων πνευμάτων προς τους ανθρώπους. Με την εφαρμογή του Νόμου της Ειμαρμένης οι ψυχικές ατομικότητες υφίστανται τις συνέπειες των πράξεων τους όταν δεν διάγουν ζωή εναρμονισμένη προς τους Νόμους της θείας Φύσεως ώστε να εκπαιδευτούν και εναρμονισθούν μαζί τους.
Η εναρμόνιση μας με τους Νόμους της θείας Φύσεως, είναι η οδός, η αλήθεια και η ζωή, δηλαδή η ΟΔΟΣ προς την ελευθερία μας από το γήινο περιβάλλον και τους κύκλους των μετενσαρκώσεων, η ΑΛΗΘΕΙΑ αφού οι νόμοι της θείας Φύσεως είναι η μόνη αλήθεια στην Φύση και η αιώνια ΖΩΗ την οποία θα εξασφαλίσουμε, δηλαδή ζωή η οποία δεν θα διέρχεται από την διαδικασία του θανάτου του φθαρτού γήινου οργανισμού και της ανάγκης νέας μετενσαρκώσεως.
Η ωφέλεια που προκύπτει σε κάθε άνθρωπο με την εφαρμογή του Νόμου της Ειμαρμένης εμφανίζεται μετά την μετάστασή του. Τότε η ψυχή μεταβαίνει σε ένα ενδιάμεσο επίπεδο όπου ανακεφαλαιώνει όλα τα γεγονότα που προέκυψαν εκ της εφαρμογής του Νόμου της Ειμαρμένης κατά την ενσάρκωσή της. Με την βοήθεια ανωτέρων πνευματικών οντοτήτων εξάγει τα συμπεράσματα που θα αποτελέσουν κίνητρα, αφενός μεν για τις Μοίρες για να καθορίσουν την Ειμαρμένη της επόμενης ενσαρκώσεως, αφετέρου δε για την ίδια η οποία θα κρατήσει στην συνείδησή της την πείρα που απέκτησε ώστε να αποφεύγει στην επόμενη ενσάρκωση να διαπράξει τα ίδια σφάλματα.
Τέλος πρέπει να σημειωθεί ότι ο Νόμος της Ειμαρμένης εφαρμόζεται όχι μόνον σε ανθρώπους αλλά και σε φυλές και λαούς, καθώς και σε ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Ένα τελευταίο θέμα που ανακύπτει εκ των προαναφερθέντων είναι η σχέση της συνειδήσεως και των τύψεων συνειδήσεως με το κάρμα. Το κάρμα όπως είδαμε αναφέρεται σε πράξεις που κάναμε κατά παράβαση των φυσικών νόμων. Αυτές οι πράξεις μπορεί να γίνονται είτε εν γνώσει μας ότι παραβιάζουμε φυσικούς νόμους είτε εν αγνοία μας αν δεν γνωρίζουμε ότι η πράξη μας αυτή αποτελεί παράβαση φυσικού νόμου. Στην πρώτη περίπτωση (στην εν γνώσει μας παράβαση φυσικών νόμων) θα έχουμε κατόπιν τον έλεγχο της συνειδήσεώς μας ενώ στην δεύτερη όχι. Εδώ ανακύπτουν τα εξής θέματα:
1)      οι δοκιμασίες τις οποίες θα υποστούμε αν εν γνώσει μας παραβιάσαμε τους φυσικούς νόμους είναι ίδιες ή διαφέρουν; και
2)      ποίος είναι ο σκοπός των τύψεων της συνειδήσεώς μας; Και μήπως είναι μέρος και αυτές των δοκιμασιών μας.
Αυτά τα τόσο ενδιαφέροντα θέματα θα τα εξετάσουμε σε επόμενη ομιλία γιατί θα απαιτήσουν αρκετό χρόνο.

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΤΑΚΑΣ, πτυχιούχος φυσικής και νομικής σχολής