O Aγνωστος κοσμος του χορου

Ένα από τα δώρα του Θεού στον άνθρωπο είναι αναμφισβήτητα η μουσική. Από τα πανάρχαια χρόνια ως τις μέρες μας ο άνθρωπος έπαιζε και άκουγε μουσική και χόρευε,  όχι μόνο για ψυχαγωγικούς λόγους: κατά τις παλαιότερες εποχές η μουσική – και ο χορός – χρησιμοποιούταν σε λατρείες, τελετές και επίσημες περιστάσεις. Όπως μας λέει και ο Απ. Αντωνάκης: «η μουσική δεν ήταν παρούσα μόνο στα καθημερινά, αλλά και σε ιδιαίτερες καταστάσεις, όπως  μεγάλεςγιορτές και τελετουργίες στα Ιερά Μυστήρια. Η μουσική και ο χορός ήταν άρρηκτα συνδεδεμένα με τις σημαντικότερες ιερές εορταστικές εκδηλώσεις, πήγαιναν όμως ακόμα παραπέρα. Στα ενδότερα των ιερών θεραπευτηρίων των Ασκληπιείων, όπου στα θεραπευτικά στάδια συμπεριλαμβανόταν και η μουσικοθεραπεία».

Ο χορός λοιπόν δεν ήταν, όπως σήμερα, μια πρόχειρη έκφραση, αλλά πολλές φορές έπαιρνε χαρακτήρα πραγματικής ιεροτελεστίας. Διόλου παράξενο που πολλοί θεοί κατά τη διάρκεια της αρχαιότητας θεωρήθηκαν και θεοί του χορού: στον ελληνικό χώρο θεός του χορού και της μουσικής ήταν ο Απόλλων. Στην Αρχαία Αίγυπτο θεά του χορού και της μουσικής ήταν η Μπαστ, γυναικεία φιγούρα με κεφάλι γάτας και σείστρο στο χέρι. Η Κωνσταντίνα Μεσονύχτη, δασκάλα χορού και χορογράφος μας ενημερώνει σχετικά με τον χορό στην Αρχαία Αίγυπτο: «Ο  χορός στην αρχαία Αίγυπτο αναπτύχθηκε όταν υπήρχε ήδη μεγάλη ακμή την στιγμή που για πρώτη φορά η αιγυπτιακή κοινωνία ανέπτυξε μία πολυσύνθετη ταξική δομή με βασιλικές οικογένειες, εργάτες,  αγρότες και σκλάβους, μία ισχυρότατη τάξη ιερέων και αργότερα μία τάξη επαγγελματιών για ψυχαγωγία. Η τάξη των ιερέων είναι αυτή που σχετίζεται περισσότερο με τον χορό, γιατί γι’ αυτούς αποτέλεσε το κυρίαρχο μέσο θρησκευτικής έκφρασης. Τα μυστήρια της αιγυπτιακής μυθολογίας απεικονίζονταν μέσω δραματικών χορών. Κύριο θέμα της λατρείας τους ήταν ο θάνατος και η αναγέννηση. Μέσα από αυτή έκαναν την εμφάνισή τους οι πρώτοι ασκημένοι χορευτές, οι οποίοι εκτελούσαν χορευτικά με σκοπό να κατευνάσουν τους Θεούς (μέσα από τον χορό, την μουσική, τραγούδι) και να βρεθεί  το νεκρό σώμα του Όσιρη. Αυτό όλο εκτελούνταν κατ’ επανάληψη  και έτσι δίνονταν η θρησκευτική παιδεία στους νέους. Είχαν στόχο να νικήσουν το θάνατο και το σώμα του νεκρού να αποκτήσει αθάνατη μορφή γι’ αυτό και οι τελετές ταφής είχαν σημασία για τους Αιγυπτίους. Χαρακτηριστική είναι η εικόνα του ενταφιασμού, όπου παρουσιάζεται ένας ειδικά ασκούμενος μίμος, ντυμένος με τα ρούχα του νεκρού, φορώντας μάσκα που πλησίαζε τα χαρακτηριστικά του νεκρού και προπορεύονταν μπροστά από την νεκρική άμαξα. Με την συνοδεία πένθιμης μουσικής, μέσα από την διαδικασία της παντομίμας, εκτελούσε κινήσεις για να δείξει τις σπουδαίες πράξεις του νεκρού.»

Ένας από τους παραδοσιακούς χορούς της Αιγύπτου είναι ο χορός Saidi. Περιλαμβάνει ενεργητικά, ζωηρά βήματα και πολύ συχνά μπαστούνι. Ο DivusAnas–ειδήμων στους ανατολικούς χορούς - μας λέει για το συγκεκριμένο χορό: «Ο  χορός Saidiκατάγεται απο την Άνω Αίγυπτο μεταξύ Γκίζας και Έντφου. Είναι φολκλορικός,δηλαδή παραδοσιακός όπου χορεύεται με ένα ή και δύο ραβδιά τα οποία χωρίζονται σε δύο τύπους : στο Tahtib και στο RaksAssaya. Το Tahtib γίνεται από δύο άνδρες οι οποίοι απεικονίζουν ένα χορό της μάχης και το RaksAssaya εκτελείται από άνδρες ή και γυναίκες που αναδεικνύουν μία πιο ακροβατική έκδοση του χειρισμού του, αλλά συγκεκριμένα οι γυναίκες χρησιμοποιούν κυρίως παιχνιδιάρικο ύφος ( απέναντι στους άνδρες ) και ο χορός τους είναι πολύ γειωμένος,με περηφάνια παράλληλα . Ο χορός Saidi έχει συγκεκριμένη ενδυματολογία,ρούχο ειδικό για αυτό το είδος του ανατολίτικου,αιγυπτιακού χορού,το οποίο λέγεται galabeya. Οι μεν άνδρες φοράνε μακριά,ολόσωμη galabeya η οποία φτάνει μέχρι τον αστράγαλο,με φαρδιά μανίκια,στρογγυλή λαιμόκοψη και καπέλο στο κεφάλι η τουρμπάνι. Επίσης μακρύ παντελόνι και οι γυναίκες αντίστοιχα μακρύ φόρεμα  και φουλάρι στο κεφάλι. Το ραβδί ή αλλιώς μπαστούνι (και ευρέως stick),συνήθως κατασκευάζεται από μπαμπού. Τέλος, ο χορός Saidi είναι ζωντανός,ενεργητικός,γήινος,χρησιμοποιώντας τα 4/4 του ρυθμού,γνωστός ως ρυθμός «Saidi» και τα μουσικά όργανα που χρησιμοποιούνται είναι το rababa,το mizmar ( κέρατο που εκπέμπει μακρά,παραπονιάρικους τόνους) και τα κρουστά όργανα τουμπελέκι και beleditabla».

Αναμφισβήτητα η Αίγυπτος ήταν  - και είναι – προορισμός μυστηριακός. Δεν είναι όμως ο μοναδικός τόπος όπου ο χορός είχε τελετουργικό χαρακτήρα: Στη διπλανή μας Τουρκία υπάρχει χορός που είναι ολόκληρη ιεροτελεστία από μόνος του: πρόκειται για τον περίφημο περιστροφικό χορό των δερβίσηδων, για τον οποίο μας ενημερώνει ο Γ. Ιωαννίδης: Ο δερβίσης εισέρχεται στον χορό φορώντας το χαρακτηριστικό ψηλό καπέλο siqqah, που συμβολίζει την φαυλότητα του ανθρώπου ή την ταφόπλακα του Εαυτού. Φορά επίσης το μαύρο ριχτό hirka, που αποτελεί το χιτώνα της καθημερινότητας, ενώ κάτω απ’ αυτόν κρύβεται λευκό άμφιο (kafan), που παραπέμπει στα σάβανα του Εαυτού (μαζί με το ακτινοβόλο σώμα του φωτός). Στη μέση είναι τυλιγμένο (τρεις φορές) το kemer, για να θυμίζει την γνώση του Θεού, τη θέα του Θεού και την κατάσταση της αληθινής ύπαρξης. Έπειτα, υψώνουν το δεξί χέρι με την παλάμη στραμμένη στο Θεό, απ’ όπου θα επικαλεστούν τη χάρη Του, ενώ με το αριστερό να κοιτά χαμηλά, προσφέρουν την ευλογία του σ’ όλη την πλάση. Κατά τη διάρκεια του χορού, ο δερβίσης δεν επιλέγει την ευθεία (= εύκολη κίνηση), αλλά την περιστροφή. Εδώ αρκεί να θυμηθούμε πόσο συμβολικός – τελετουργικός  είναι  ένας κύκλος  από μόνος του. Ολόκληρος ο χορός είναι ουσιαστικά μια ιερή γεωμετρία, αφού ο δερβίσης εισέρχεται «νεκρός», για να αναστηθεί στη συνέχεια από το μεγαλείο του Θεού.

Ένας άλλος – εντελώς άγνωστος – χορός της Τουρκίας ήταν «ο χορός του λαγού». Πρόκειται για έναν κουραστικό χορό που χορευόταν στο χαρέμι της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Η ΛεϊλάΧανούμ γράφει στο βιβλίο της «Οι σουλτάνες και το αυτοκρατορικό χαρέμι»: Ο σουλτάνος ΑμπντούλΜεζίτ  διοργάνωνε βραδιές μουσικής και χορού μία με δύο φορές την εβδομάδα. Συνήθως απάλλασσε τις χορεύτριες του από το «χορό του λαγού», που είναι πολύ κουραστικός. Ο συγκεκριμένος χορός είναι όλο τρεχαλητό, που διακόπτεται με πηδηματάκια όμοια μ’ αυτά του λαγού. Το κουστούμι δε που φορούσαν οι χορεύτριες, χειροτέρευε την κούραση: παντελόνι πολύ φαρδύ και φουσκωτό. Πάει πολύς καιρός που ο χορός του λαγού δεν εκτελείται πουθενά και ελάχιστοι τον ξέρουν ακόμα, έστω και ονομαστικά.

Ένας άλλος χορός που χορευόταν στο Σεράι, ήταν το «κετσέκ». Ενώ στην πόλη χορευόταν συνήθως από νεαρούς, (που μερικές φορές τους συνόδευαν κοπέλες αρμένισσες ή εβραίες), στο χαρέμι χορευόταν μόνο από κορίτσια, ντυμένα ανάλογα. Μια από τις φιγούρες του κετσέκ, είναι αυτό που οι Δυτικοί ονομάζουμε «χορό της κοιλιάς». Στην πραγματικότητα ο συγκεκριμένος χορός είναι ελάχιστα τολμηρός και σε καμιά περίπτωση δεν χορευόταν στο χαρέμι με τον προκλητικό, φιλήδονο τρόπο που φανταζόμαστε. Για την ακρίβεια, ο συγκεκριμένος χορός είναι περισσότερο αραβικής, παρά τουρκικής προέλευσης.Κάποιοι λανθασμένα πιστεύουν ότι τι τούρκικο oriental ονομάζεται τσιφτετέλι -Çiftetelli, επειδή η μουσική του τσιφτετελιού είναι τούρκικης προέλευσης. Στην πραγματικότητα όμως το τσιφτετέλι ως χορός κατάγεται από την Ελλάδα (συγκεκριμένα από το μικρασιατικό χώρο, ξεκινώντας από τη μορφή του ρεμπέτικου. Το αυθεντικό, ρεμπέτικο τσιφτετέλι δεν αντανακλά το χαρούμενο ξεφάντωμα, αλλά τα βάσανα και τον πόνο των εκπατρισμένων) ενώ το τούρκικο τσιφτετέλι αποτελεί ένα είδος ζωντανής μουσικής που παίζεται σε γάμους και δεν σχετίζεται καθόλου με τον χορό oriental.

Στην πραγματικότητα, οι ρίζες του χορού που σήμερα είναι γνωστός ως «χορός της κοιλιάς» είναι ασαφής, καθώς  οι γνώμες όσον αφορά την προέλευση του διίστανται. Είναι ο πιο αρχαίος γνωστός χορός (η ηλικία του είναι 6.000 χρόνια), ενώ αρχικά χορευόταν για θρησκευτικούς λόγους, προκειμένου οι γυναίκες να γεννούν ανώδυνα. Στον αιγυπτιακό χώρο, ο χορός είχε την ονομασία  RaqsSharqiκαι  λέγεται ότι διδασκόταν στα μικρά κορίτσια, προκειμένου να είναι κατάλληλα προετοιμασμένα για την επώδυνη ώρα του τοκετού. Όσον αφορά το χώρο της Μέσης Ανατολής, μια ρομαντική εκδοχή θέλει το χορό να λαμβάνει τόπο προκειμένου οι αισθησιακές κοπέλες να σαγηνεύσουν τον αγαπημένο τους ή κάποιον επίδοξο γαμπρό. Τυχόν προκλητικότητα του χορού δεν επηρέαζε τον θρησκευτικό χαρακτήρα του, καθώς χορευόταν και σε ναούς, προκειμένου να τιμηθεί η αναπαραγωγή και η γονιμότητα. Όσο για τον όρο «χορός της κοιλιάς» (bellydance) δημιουργήθηκε το 1893 στην εκστρατεία ChicagoWorld’sFair, όπου χόρεψε μια ομάδα χορευτριών από την Αλγερία.

Πραγματικά τελετουργικό χαρακτήρα έχουν οι χοροί που χόρευαν – και χορεύουν ακόμα – φυλές της  Κεντρικής και της Βόρειας Ασίας: στον Σαμανισμό ο χορός έπαιρνε κυριολεκτικά τη μορφή έκστασης, καθώς ο μάγος – σαμάνος έφτανε με παραισθησιογόνα μανιτάρια και χορό σε μια κατάσταση κατά την οποία υποτίθεται το μυαλό και η ψυχή ταξιδεύουν. Με αυτό το ταξίδι υποτίθεται γιατρεύουν όσους τους ζητάνε βοήθεια, ώστε να απαλλαχθούν από την αρρώστια του σώματος. Χρησιμοποιώντας κύμβαλα και διάφορα φετίχ, ο χορευτής επικοινωνεί μέσω της έκστασης με τα πνεύματα, προκειμένου να τα κατευνάσει. Σύμφωνα με την κοσμοθεωρία τους, ο σαμάνος αναρριχάται κατά τη διάρκεια της έκστασης και το χορού στο Δέντρο του Κόσμου και ανέρχεται στον Πάνω Κόσμο, όπου «παζαρεύει» με ανώτερες θεότητες το μέλλον του άμοιρου που καλείται να ιάσει. Αν ο μάγος είναι ισχυρός, τότε λαμβάνει από την θεότητα την δύναμη για ίαση.

Η πραγματικότητα βέβαια, σύμφωνα με την επιστημονική κοινότητα, είναι κάπως διαφορετική, αφού οι σκεπτικιστές υποστηρίζουν ότι το μόνο που επιτυγχάνεται στην όλη διαδικασία είναι μια φαντασμαγορική σκηνή, αρκετή ωστόσο ώστε να ενεργοποιήσει μηχανισμούς αυτοϊασηςγια τον ασθενή: η ιδέα ότι κάποιος «αγωνίζεται» για την υγεία του προσφέρει στον οργανισμό αίσθημα ευφορίας και ασφάλειας, ώστε να εκκριθούν ουσίες όπως η μορφίνη. Ο Σαμάνος μετά τον εισαγωγικό ρυθμό του τυμπάνου αρχίζει έναν περίεργο χορό με τρέμουλο. Μ’ αυτόν τον χορό τα πολυάριθμα κουδουνάκια που κρέμονται πάνω του (ή εναλλακτικά το σείστρο) προκαλούν ήχους υψηλότερης συχνότητας. Σύμφωνα με τους ειδικούς, η μίξη των ηχητικών κυμάτων είναι αυτή που κρύβει το μυστικό για αυτές τις ανώτερες καταστάσεις που βιώνει ο σαμάνος.

Ενα κειμενο της Ματιντας Μαντα 

Η ΜΙΑ ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Κι Αυτή η Ουσία είναι όχι μόνο η Πραγματική Φύση, η Φυσική Κατάσταση του Όντος (του κάθε όντος) αλλά και η Ολοκλήρωση κι ο Σκοπός του Όντος, της Ύπαρξης, της Ζωής.

Μια Αντίληψη, ένα Ον, περιορισμένο, σκλαβωμένο, δεν είναι ποτέ ολοκληρωμένο, δεν ζει πραγματικά, αληθινά.

Η Ελευθερία είναι η Αληθινή Ζωή. Ελευθερία από τους Περιορισμούς της Αντίληψης, από την σκέψη, τις δραστηριότητες, τα φαινόμενα, τον χρόνο: Αυτή είναι η Ουσία της Αληθινής Ζωής.

Να Ζεις Αληθινά σημαίνει ακριβώς να μην έχεις περιορισμούς, εμπόδια.

Να Ζεις Αληθινά σημαίνει να χρησιμοποιείς όλες τις δυνάμεις σου –την σκέψη, την «αίσθηση», τις σωματικές δραστηριότητες, την ζωή στον κόσμο- χωρίς όμως να εμπλέκεσαι και να λησμονιέσαι σε αυτές τις δραστηριότητες.

Να Ζεις Αληθινά σημαίνει να Ζεις Ελεύθερα, Ολοκληρωμένα, πέρα από τον χρόνο, πέρα από τα φαινόμενα, όντας μέσα στα φαινόμενα.

Αλλά η Ελευθερία, επειδή ακριβώς είναι στην Φύση μας, είναι η Φύση μας, υπάρχει εξαρχής και Παντού, Εδώ, Τώρα και σε Κάθε Στιγμή που διαδέχεται το Τώρα και γίνεται Τώρα –δηλαδή Υπάρχει Πάντα.

Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, επειδή Υπάρχει Πάντα, δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί εκ νέου. Το να υποθέτει ο άνθρωπος –η σκέψη- λανθασμένα ότι δεν υπάρχει Ελευθερία, ότι υπάρχουν δεσμά και να προσπαθεί να κατακτήσει, να πραγματοποιήσει την Ελευθερία, είναι μια λανθασμένη αντίληψη, μια αυταπάτη: ο στόχος είναι –μέσα στην σκέψη- απατηλός και για αυτό δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί.

Η Φύση -Αντίληψη- Είναι Ελεύθερη: Οι περιορισμοί, τα δεσμά είναι κατ’ ουσία απατηλά –τα δεσμά είναι ψεύτικα. Εμείς μη την σκέψη μας τα χτίζουμε: το οικοδόμημα του «παρατηρητή», το οικοδόμημα του εγώ (αντίληψη, αντιλήψεις, γνώσεις, μνήμες, εμπειρίες… όλα) είναι ψεύτικο.

Υπάρχει Μόνον Ελεύθερη Ενότητα, κανένας διαχωρισμός. Όλοι οι περιορισμοί που χτίζει η σκέψη, όλοι οι διαχωρισμοί (του εγώ) από τον κόσμο είναι ψεύτικες κατασκευές… τόσο ψεύτικες που είναι απορίας άξιο γιατί οι άνθρωποι δεν το βλέπουν.

Αφού η Αλήθεια Είναι Εδώ, Πάντα, Παντού, γιατί οι άνθρωποι δεν την βλέπουν και ψάχνουν στο φως της σκέψης τους να βρουν την Αλήθεια, μια απάντηση στο πρόβλημα της ύπαρξης, μια διέξοδος στα αδιέξοδα της ζωής;

Τι είναι το εγώ; Κάνε –αγαπητέ φίλε- αυτή την ερώτηση στον εαυτό σου. Τι ακριβώς είναι το εγώ; Τι σε διαχωρίζει από τον κόσμο, από τους άλλους; Η σκέψη; οι πεποιθήσεις; η μνήμη; τα προσωπικά βιώματα; το σώμα σου; Τι;

Όλα είναι αλληλένδετα.

Οι σκέψεις σου είναι αέρας που φυσά…

οι πεποιθήσεις σου είναι χαρταετοί στον ουρανό της φαντασίας,

οι μνήμες σου δεν είναι παρά εμμονές της σκέψης που σπαταλούν ενέργεια,

τα προσωπικά βιώματά σου είναι σαν βήματα στην ακροθαλασσιά που δεν αφήνουν ίχνη,

το σώμα σου, πόσο δικό σου είναι;

Αλήθεια, πόσο ξεχωριστός είσαι από τον κόσμο; Δανείζεσαι τον αέρα να ζήσεις, καταναλώνεις ενέργεια-τροφή για να συνεχίσεις να ζεις, κάνει κρύο κρυώνεις, κάνει ζέστη ζεσταίνεσαι, ξημερώνει σηκώνεσαι, πέφτει η νύχτα καταλαγιάζουν όλα. Είσαι ένα με τον κόσμο, ζεις στο κόσμο, εξαρτάσαι από τον κόσμο… και παρόλα αυτά λές «είμαι ξεχωριστός»…

Όχι! Η Φύση Είναι Ελεύθερη, Τώρα, Εδώ. Είσαι Ένα με τον κόσμο, τίποτα δεν σε χωρίζει από τον κόσμο. Τίποτα. Μόνο οι ψεύτικοι περιορισμοί που κατασκευάζεις μόνος σου –εγώ, οι σκέψεις μου, οι γνώσεις μου, οι προθέσεις μου, τα συμφέροντά μου, τα δικά μου, τα έτσι μου, τα αλλιώς μου.

Δεσμά ψεύτικα που αλυσοδένεις τον εαυτό σου. Κι αφού μπλεχτείς σε όλα αυτά, μετά λες «Που είναι η Αλήθεια»; «ποια είναι η Αλήθεια»; «πως θα Ελευθερωθώ»;

Μα όλες αυτές οι κατασκευές είναι κάτι τεχνητό, ένα ψέμα που πείθεις τον εαυτό σου ότι είναι αλήθεια. Πως θα ελευθερωθείς από το ψέμα σου;

Τι ανόητη ερώτηση! Το ψέμα δεν υπάρχει (πραγματικά), δεν είναι κάτι πραγματικό (που έχει αυτόνομη υπόσταση) για να μπορείς να το αντιμετωπίσεις, να το καταργήσεις. Το ψέμα δεν υπάρχει, πως είναι δυνατόν να καταργήσεις κάτι που δεν υπάρχει. Είναι ένα φανταστικό πρόβλημα. Δεν υπάρχει λύση (πραγματική) σε ένα φανταστικό πρόβλημα. Απλά, «Αναγνωρίζεις» ότι είναι ψέμα και «διαλύεται», σαν την πρωινή καταχνιά που διαλύεται όταν βγαίνει ο Ήλιος.

Στον Κόσμο της Πραγματικότητας το ψέμα δεν έχει υπόσταση. Απλά νομίζεις, απλά ονειρεύεσαι, απλά σκέφτεσαι… Ξύπνα! Όλα τα δεσμά που υφαίνεις με την σκέψη σου είναι ψεύτικα, δεν υπάρχουν.

Είσαι Ελεύθερος, Τώρα, Εδώ, Πάντα. Μην ψάχνεις τον Εαυτό σου αλλού. Όσες Θάλασσες κι αν ταξιδέψεις και όσα Βουνά κι αν διαβείς για να βρεις τον Εαυτό σου, στο τέλος πρέπει να επιστρέψεις Εδώ, Τώρα, στον Εαυτό σου, για να τον Βρεις…

Όλα τα «ταξίδια» (με την σκέψη) είναι μάταια. Αλλά ακόμα κι αυτή η άσκοπη πείρα σου διδάσκει κάτι… Ότι Ποτέ δεν έφυγες μακριά από τον Εαυτό σου… μόνο στην φαντασία νόμιζες ότι έφευγες… ονειρευόσουν…

Και τι Θαυμάσιο! Να Ανακαλύπτεις ότι Ποτέ, μα Ποτέ δεν Έπαψες να Είσαι Αυτό -ο Θεός- απλά κάποτε, κάπως, ονειρευόσουν ότι ήσουν κάτι άλλο…

Αδελφέ! Πάρε Βαθιά Ανάσα! Είσαι «Σπίτι» σου! Ποτέ δεν ήσουν μακριά!

Ησύχασε. Ήσουν Πάντα Ασφαλής.

Ήσουν Πάντα Πλήρης κι Ολοκληρωμένος.

Ένα όνειρο ήταν… μονάχα ένα όνειρο.

Κωνσταντίνος Προκοπίου

Νόμος της Ειμαρμένης

Ο πέραν του ανθρωπίνου επιπέδου Πνευματικός Κόσμος (αυτούς τους οποίους οι Έλληνες ονομάζουν θεούς) προκειμένου να βοηθήσει τους ανθρώπους ώστε να γίνει δυνατή η απελευθέρωσή τους από τους κόσμους κατώτερης ενέργειας και η είσοδός τους σε Κόσμους θειότερης ενέργειας, καθιέρωσε τον Νόμο της Ειμαρμένης. Διευκρινίζεται ότι η λέξη ειμαρμένη προέρχεται από το απρόσωπο ρήμα είμαρται που σημαίνει είναι πεπρωμένο. Η ειμαρμένη είναι το πεπρωμένο, το από την μοίρα διδόμενο, το αναπόφευκτο και ο Νόμος της Ειμαρμένης είναι Νόμος της Πνευματικής Δικαιοσύνης που καθιέρωσε ο πνευματικός κόσμος.
Συνεπεία του Νόμου της Ειμαρμένης είναι να υποβάλλονται σε δοκιμασίες οι ψυχικές εκείνες ατομικότητες που δεν έχουν εναρμονισθεί προς τους Νόμους της θείας Φύσεως και τους παραβιάζουν.
Ο καθορισμός της Ειμαρμένης του κάθε ανθρώπου γίνεται από τις Μοίρες. Η λέξη Μοίρα προέρχεται από το ρήμα μοίρωμαι που σημαίνει λαμβάνω μερίδιο, δηλαδή λαμβάνω το μερίδιο που μου ανήκει. Οι Μοίρες εθεωρούντο κατ’ άλλους μεν ως θυγατέρες της Ανάγκης κατ’ άλλους δε ως θυγατέρες του Διός και της Δίκης, η οποία ακολουθούσε την Ανάγκη. Αυτή η γενεαλογική προέλευση των Μοιρών δείχνει και την δράση τους, γιατί οι Μοίρες καθορίζουν ποιες δυνάμεις πρέπει να δοθούν ή ποιες πρέπει να στερηθεί ο κάθε άνθρωπος, καθώς και ποιες δοκιμασίες πρέπει να περάσει στο δρόμο της ζωής του ώστε να βεβαιωθεί ο πνευματικός κόσμος, που παρακολουθεί, για την εναρμόνιση  ή μη εναρμόνιση κάθε ψυχής προς τους Νόμους της θείας Φύσεως.
Ο Νόμος της Ειμαρμένης όχι μόνον δεν αντιστρατεύεται τον Νόμο της ελευθερίας της συνειδήσεως, αλλά, αντίθετα, βασίζεται σ’ αυτόν. Συγκεκριμένα στον άνθρωπο οι Μοίρες που καθορίζουν την ειμαρμένη, δίδουν ή στερούν δυνάμεις και καθορίζουν τις δοκιμασίες που πρέπει να περάσει. Έτσι ανά πάσα στιγμή τίθεται στον κάθε άνθρωπο το δίλημμα ποιόν δρόμο να ακολουθήσει. Αυτό το δίλημμα ετέθη και στον ήρωα Ηρακλή, ο οποίος μεταξύ του δύσκολου δρόμου της αρετής και του εύκολου  της κακίας επέλεξε τον δρόμο της αρετής.
Οι δοκιμασίες στις οποίες υποβάλλονται οι ψυχικές ατομικότητες είναι ανάλογες με τις πράξεις τις οποίες έκαναν, συνήθως σε προηγούμενη
ενσάρκωση, δηλαδή πάσχουμε έναντι των πράξεών μας και αυτή την διαδικασία την ονόμασαν αντιπεπονθός. Η λέξη αντιπεπονθός προέρχεται από τις λέξεις αντί και πάσχω και έχει την έννοια του ότι υφίσταμαι τις συνέπειες των πράξεών μου. Το αντιπεπονθός αναφέρεται σε πολλά βιβλία με την σανσκριτική λέξη κάρμα δηλαδή «πράξη», που σημαίνει ότι οι πράξεις μου στην πορεία της ζωής μου δημιουργούν αποτελέσματα είτε στην συνέχεια της πορείας της ζωής μου είτε σε άλλη ενσάρκωσή μου. Επομένως το αντιπεπονθός ή το ανάλογό του κάρμα είναι ο γνωστός Νόμος του Αιτιατού ή καλύτερα ο Νόμος της σχέσεως του Αιτίου και του Αποτελέσματος. Ο άνθρωπος γεννιέται και ζει υπό τις επιδράσεις της μοίρας του, η οποία έχει καθορισθεί ως αποτέλεσμα των πράξεών του σε προηγούμενες ενσαρκώσεις του
Οι δοκιμασίες αυτές είναι ανάλογες των παραβιαζόμενων Νόμων, ώστε να γίνει κατανοητό από τις ψυχικές αυτές ατομικότητες ότι η παραβίαση των Νόμων της θείας Φύσεως επιφέρει οδύνη και πίκρες. Τις δοκιμασίες αυτές τις υφίσταται κάθε άνθρωπος, συνήθως, σε επόμενη ενσάρκωση του για να μην ενθυμείται ποιες παραβιάσεις των νόμων της θείας φύσεως διέπραξε και με ποιο τρόπο τις διέπραξε, ώστε να μην θεωρεί τις δοκιμασίες ως πράξη εκδίκησης.
Ο δοκιμαζόμενος άνθρωπος στην κάθε ενσάρκωσή του, χωρίς σύνδεση με κάποιο παρελθόν του σε προηγούμενες ενσαρκώσεις του αξιολογεί ελεύθερα την πίκρα που αισθάνεται από την σε βάρος του παραβίαση των φυσικών του δικαιωμάτων από άλλους ώστε κατ’ αυτόν τον τρόπο να κατανοήσει την ανάγκη της εναρμόνισής του με τους νόμους της θείας φύσεως. Έτσι κατά την πορεία του στην ζωή ο δοκιμαζόμενος άνθρωπος γίνεται είτε θύμα και αυτός αναλόγων πράξεων των άλλων, ώστε να κατανοήσει την οδύνη που δημιουργεί η παραβίαση των Νόμων της Φύσεως, είτε τηρητής των Νόμων της Φύσεως στις σχέσεις του με τους άλλους ώστε να αισθανθεί την χαρά από την εναρμόνιση μ’ αυτούς. Συνεπώς η καλύτερη παιδεία για τον δοκιμαζόμενο άνθρωπο είναι είτε ο «πόνος» που αισθάνεται όταν οι άλλοι μας στερούν αυτό που του ανήκει είτε η «χαρά» που αισθάνεται όταν δίδει και αποδίδει στους άλλους ότι τους ανήκει.
Γενικά στην Ειμαρμένη πρέπει να αναζητηθεί η εξήγηση των ευτυχών ή των δυστυχών γεγονότων της ζωής μας. Επίσης στην ειμαρμένη πρέπει να αποδοθεί γιατί άλλοι γεννιούνται με φυσικά ελαττώματα ενώ άλλοι προικισμένοι με σωματικά προτερήματα, ή γιατί άλλοι γεννιούνται σε πλούσιες οικογένειες και άλλοι στη φτώχια και την δυστυχία και πρέπει να αγωνισθούν σκληρά για την επιβίωσή τους.
Στο σημείο αυτό πρέπει να επισημανθεί ότι  ο πλούτος και η φτώχια, η δύναμη του λόγου και η έλλειψη του κ.τ.λ. αποτελούν δυνάμεις που οι Μοίρες δίδουν ή στερούν αντίστοιχα προκειμένου να δοκιμασθούν οι ψυχικές ατομικότητας στην καλή ή κακή χρήση τους. Ο πλούτος για παράδειγμα αποτελεί μια σκληρή δοκιμασία που εύκολα οδηγεί την ψυχή στην στασιμότητα, αν γίνει κακή χρήση του. Η φτώχεια στον αντίποδα αποτελεί διπλή δοκιμασία γιατί, αφενός μεν διδάσκεται ο άνθρωπος ως θύμα πλέον τα αποτελέσματα της κακής χρήσης της δύναμης που λέγεται χρήμα από τους άλλους και αφετέρου δοκιμάζεται η καρτερικότητα και η υπομονή του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της δοκιμασίας του πλούτου αποτελεί η περίπτωση του Γκοοτάμα (ή αλλιώς Βούδα), ο οποίος εγκατέλειψε την πλούσια οικογένεια του, αποποιούμενος πλήρως τη δύναμη του χρήματος, για να ζήσει τη ζωή του αναχωρητή και διδασκάλου των συνανθρώπων του. Επίσης χαρακτηριστικό παράδειγμα της δοκιμασίας της φτώχιας είναι η περίπτωση του Ιώβ (από την λεγομένη παλαιά διαθήκη) για την υπομονή που έδειξε.
Προ της θεσπίσεως του Νόμου της Ειμαρμένης από τους Θεούς, οι ψυχικές ατομικότατες για την εξέλιξή τους είχαν ως μοναδική τους ώθηση την εσωτερική τους τάση να προοδεύσουν και να εξελιχτούν, γιατί τα δυσμενή αποτελέσματα από την μη εναρμόνιση τους προς τους Νόμους της θείας Φύσεως μόνον από τυχαία γεγονότα τα αντιμετώπιζαν και τα κατανοούσαν. Κατ’ αυτόν τον τρόπο βεβαίως η εξέλιξή τους καθυστερούσε, γιατί απαιτείτο πολύ μεγάλος αριθμός ενσαρκώσεων ώστε από τυχαία γεγονότα να εκπαιδευτούν.
Με την πάροδο όμως των αιώνων υπήρξαν ψυχικές ατομικότητες οι οποίες βρέθηκαν σε καλές (από πλευράς εκπαιδεύσεως) συνθήκες περιβάλλοντος και κατόρθωσαν να εξελιχτούν περισσότερο από τις άλλες  και να καταστούν πνεύματα φωτεινά, σοφά και ισχυρά. Τα πνεύματα αυτά, κατά τους Έλληνες, είναι οι Θεοί του Ολύμπου, οι οποίοι διεξήγαγαν κραταιό αγώνα κατά των Τιτάνων (την γνωστή σε όλους μας τιτανομαχία). Οι Τιτάνες εξουσίαζαν το Γήινο περιβάλλον και το διοικούσαν κατά παράβαση των Νόμων της Φύσεως, με αποτέλεσμα οι Θεοί να καταλάβουν τις Ώρες και να περιορίσουν την εξουσία των Τιτάνων στην επιφάνεια της Γης. Επισημαίνεται ότι οι γνωστές και κατά τις ημέρες μας τακτικές της του πλουτισμού των πολιτικών ως και οι πράξεις της ρουσφετολογίας, της ευνοιοκρατίας και της αναξιοκρατίας του πολιτικού κατεστημένου είναι πράξεις τιτανικές.
Αυτά τα πνεύματα που προαναφέραμε (οι Θεοί) καθόρισαν και επέβαλαν τον Νόμο της Ειμαρμένης, από αγάπη προς τις μη εξελιγμένες ατομικότητες που ζουν στο τιτανικό περιβάλλον της Γης, ώστε με τις διάφορες δοκιμασίες και τον πόνο να εναρμονισθούν ταχύτερα προς τους Νόμους της Φύσεως και ιδιαίτερα τους Νόμους που συνιστούν το τρίτο τρίγωνο των Φυσικών Νόμων δηλαδή τους Νόμους της εξελίξεως, της ελευθερίας και της αρμονίας. Ο νόμος της αρμονίας στο πνευματικό επίπεδο εκδηλώνεται ως νόμος της δικαιοσύνης και στην υπέρτατή του εκδήλωση αποτελεί τον Νόμο της αγάπης, γιατί εκείνος που εφαρμόζει τον Νόμο της θείας δικαιοσύνης προς κάθε κατεύθυνση ακόμα και αντίθετα προς τα προσωπικά του συμφέροντα εκδηλώνει αγάπη.
Η Ειμαρμένη δεν αποτελεί πράξη εκδικήσεως αλλά έχει σαν σκοπό την εκπαίδευση των ψυχικών οντοτήτων ώστε να εξελιχθούν ταχύτερα. Ο καθορισμός της Ειμαρμένης του κάθε ανθρώπου γίνεται από τις Μοίρες. Η λέξη Μοίρα προέρχεται από το ρήμα μοίρωμαι που σημαίνει λαμβάνω το μερίδιο που μου ανήκει. Οι Μοίρες εθεωρούντο κατ’ άλλους μεν ως θυγατέρες της Ανάγκης κατ’ άλλους δε ως θυγατέρες του Διός και της Δίκης, η οποία (Δίκη) ακολουθούσε την Ανάγκη. Αυτή η γενεαλογική προέλευση των Μοιρών δείχνει και την δράση τους, γιατί οι Μοίρες καθορίζουν ποιες δυνάμεις πρέπει να μας δοθούν ή ποιες πρέπει να μας στερηθούν, καθώς και ποιες δοκιμασίες πρέπει να περάσουμε στον δρόμο μας ώστε να βεβαιωθεί ο πνευματικός κόσμος, που παρακολουθεί τις πράξεις μας,  για την εναρμόνιση μας ή μη προς τους Νόμους της θείας Φύσεως.
Ο Νόμος της Ειμαρμένης όχι μόνον δεν αντιστρατεύεται τον Νόμο της ελευθερίας της συνειδήσεως αλλά αντίθετα βασίζεται πάνω σ’ αυτόν τον Νόμο. Η Ειμαρμένη, συνεπώς, αποτελεί πράξη αγάπης των ελευθέρων πνευμάτων προς τους ανθρώπους. Με την εφαρμογή του Νόμου της Ειμαρμένης οι ψυχικές ατομικότητες υφίστανται τις συνέπειες των πράξεων τους όταν δεν διάγουν ζωή εναρμονισμένη προς τους Νόμους της θείας Φύσεως ώστε να εκπαιδευτούν και εναρμονισθούν μαζί τους.
Η εναρμόνιση μας με τους Νόμους της θείας Φύσεως, είναι η οδός, η αλήθεια και η ζωή, δηλαδή η ΟΔΟΣ προς την ελευθερία μας από το γήινο περιβάλλον και τους κύκλους των μετενσαρκώσεων, η ΑΛΗΘΕΙΑ αφού οι νόμοι της θείας Φύσεως είναι η μόνη αλήθεια στην Φύση και η αιώνια ΖΩΗ την οποία θα εξασφαλίσουμε, δηλαδή ζωή η οποία δεν θα διέρχεται από την διαδικασία του θανάτου του φθαρτού γήινου οργανισμού και της ανάγκης νέας μετενσαρκώσεως.
Η ωφέλεια που προκύπτει σε κάθε άνθρωπο με την εφαρμογή του Νόμου της Ειμαρμένης εμφανίζεται μετά την μετάστασή του. Τότε η ψυχή μεταβαίνει σε ένα ενδιάμεσο επίπεδο όπου ανακεφαλαιώνει όλα τα γεγονότα που προέκυψαν εκ της εφαρμογής του Νόμου της Ειμαρμένης κατά την ενσάρκωσή της. Με την βοήθεια ανωτέρων πνευματικών οντοτήτων εξάγει τα συμπεράσματα που θα αποτελέσουν κίνητρα, αφενός μεν για τις Μοίρες για να καθορίσουν την Ειμαρμένη της επόμενης ενσαρκώσεως, αφετέρου δε για την ίδια η οποία θα κρατήσει στην συνείδησή της την πείρα που απέκτησε ώστε να αποφεύγει στην επόμενη ενσάρκωση να διαπράξει τα ίδια σφάλματα.
Τέλος πρέπει να σημειωθεί ότι ο Νόμος της Ειμαρμένης εφαρμόζεται όχι μόνον σε ανθρώπους αλλά και σε φυλές και λαούς, καθώς και σε ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Ένα τελευταίο θέμα που ανακύπτει εκ των προαναφερθέντων είναι η σχέση της συνειδήσεως και των τύψεων συνειδήσεως με το κάρμα. Το κάρμα όπως είδαμε αναφέρεται σε πράξεις που κάναμε κατά παράβαση των φυσικών νόμων. Αυτές οι πράξεις μπορεί να γίνονται είτε εν γνώσει μας ότι παραβιάζουμε φυσικούς νόμους είτε εν αγνοία μας αν δεν γνωρίζουμε ότι η πράξη μας αυτή αποτελεί παράβαση φυσικού νόμου. Στην πρώτη περίπτωση (στην εν γνώσει μας παράβαση φυσικών νόμων) θα έχουμε κατόπιν τον έλεγχο της συνειδήσεώς μας ενώ στην δεύτερη όχι. Εδώ ανακύπτουν τα εξής θέματα:
1)      οι δοκιμασίες τις οποίες θα υποστούμε αν εν γνώσει μας παραβιάσαμε τους φυσικούς νόμους είναι ίδιες ή διαφέρουν; και
2)      ποίος είναι ο σκοπός των τύψεων της συνειδήσεώς μας; Και μήπως είναι μέρος και αυτές των δοκιμασιών μας.
Αυτά τα τόσο ενδιαφέροντα θέματα θα τα εξετάσουμε σε επόμενη ομιλία γιατί θα απαιτήσουν αρκετό χρόνο.

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΤΑΚΑΣ, πτυχιούχος φυσικής και νομικής σχολής

X Ξ Σ ... ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ

Ζητήθηκε η ερμηνεία του χωρίου της Αποκαλύψεως 13,18, το οποίον είναι όχι δυσνόητο αλλ' ακατανόητο, και μάλιστα προκαλεί το ενδιαφέρον του πιστού. Επειδή είναι μυστηριώδες και ομιλεί περί του αντιχρίστου, συνδυάζει δηλαδή το ακατανόητο και το ελκυστικό, προτάθηκαν περί αυτού τόσες ερμηνείες, όσες δεν προτάθηκαν για άλλο χωρίον της Γραφής. Αναμφιβόλως δε με όση αγωνία και περιέργεια περίμεναν οι Εβραίοι την έλευση του Μεσσία, με τόση ενδιαφέρονται και οι Χριστιανοί να πληροφορηθούν την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου και το πρόσωπο και το όνομα του ολίγον προ αυτής ερχομένου αντιχρίστου. Ακριβώς δε το όνομα αυτό αποκαλύπτει, αλλ' αινιγματωδώς, ο ευαγγελιστής Ιωάννης θεόθεν εμπνεόμενος και λέγοντας. «Ώδε η σοφία εστίν· ο έχων νουν ψηφισάτω τον αριθμόν του θηρίου· αριθμός γαρ ανθρώπου εστί· και ο αριθμός αυτού χξς'» (Αποκ, 13,18). Στο ΙΓ' κεφάλαιο, που βρίσκεται το χωρίο αυτό, ο προφήτης ομιλεί α') περί του δράκοντος σατανά, β') περί του αντιχρίστου, ο οποίος παρουσιάζεται ως θηρίο που έχει επτά κεφαλές, δέκα κέρατα και τις ιδιότητες των πλέον αιμοβόρων θηρίων της γης, και στο οποίον ο σατανάς δίδει όλη την εξουσία του, και γ') περί ενός προβατόσχημου θηρίου, το οποίον καλεί όλους τους κατοίκους της γης να προσκυνήσουν την εικόνα του αντιχρίστου. Λίγοι αρνούνται μένοντας πιστοί στον αληθινό Θεό, ενώ ο πολύς κόσμος προσκυνεί τον αντίχριστο και σφραγίζει το μέτωπό του ή το δεξιό του χέρι με τον αριθμό χξς' (= 666), ο οποίος παριστάνει το όνομα εκείνου.

Υπάρχει πάντοτε συνήθεια, άλλα κυρίως υπήρχε κατά την αρχαία εποχή, ένα όνομα για διαφόρους λόγους να παριστάνεται με αριθμό, όπως π.χ. το όνομα του Κυρίου «Ιησούς» παριστάνετο με τον αριθμό 888 (Ι΄+η'+σ'+ο'+υ'+σ'= ωπη'= 888). Ποιό όμως άραγε είναι το όνομα εκείνο, του οποίου τα γράμματα, όταν εκληφθούν ως αριθμοί, δίδουν με πρόσθεση ή με άλλο τρόπο τον αριθμόν 666; Ποιός δηλαδή είναι ο αντίχριστος; Για την εύρεση του ονόματος οι κατά καιρούς ερμηνευτές χρησιμοποίησαν διαφόρους μεθόδους. Σημειωτέον δε ότι προσπάθησαν να βρουν και ονόματα δίδοντα άθροισμα 666, διότι μερικά χειρόγραφα της Αποκαλύψεως αντί χξς' είχαν χις΄. Η συνηθέστερη μέθοδος είναι αυτή την οποίαν αναφέραμε. Κατ' αυτήν άλλοτε ετηρείτο η ορθογραφία των ονομάτων και άλλοτε δεν ετηρείτο. Χρησιμοποιήθηκαν δε ως γραφές των ονομάτων άλλοτε η ελληνική, άλλοτε η εβραϊκή και τελευταίως και η λατινική, διότι καθένας από τους αρχαίους λαούς παρίστανε τους αριθμούς με γράμματα του δικού του αλφαβήτου, αυτά δε τα τρία αλφάβητα είναι τα σπουδαιότερα εν σχέσει προς την Γραφήν.

Ήδη οι αρχαιότατοι πατέρες, οι άμεσοι διάδοχοι των αποστόλων, ζήτησαν όχι να μάθουν το ίδιο το όνομα του αντιχρίστου (περί αυτού θα δούμε τι πίστευαν), αλλά να υποδείξουν στους πιστούς μερικά ονόματα μόνον παραδείγματος χάριν. Έτσι ο Ιππόλυτος λέει στο Περί Χριστού και περί αντιχρίστου έργο του ότι «Πολλά ευρίσκομεν ονόματα τούτω τω αριθμώ ισόψηφα περιεχόμενα, οίον ως φέρε ειπείν το Τειτάν... ή το Ευάυθασ». (Κατά την αρχαία εποχή δεν υπήρχε τελικό σίγμα ιδιαίτερο). Παρόμοια ονόματα μόνον ως παραδείγματα προτάθηκαν από τους πατέρες και τα Λαμπέτισ, Ευδανέασ, Ευινάσ, Ρειφάν, Περσαίοσ, Σαμναίοσ, Χαίεν. Κυρίως όμως ο Ιππόλυτος πρότεινε ως παράδειγμα το Λατείνοσ, το οποίον έμαθε από τον διδάσκαλό του Ειρηναίο, ως επιτυχέστερο, διότι έκτος του ότι έδινε άθροισμα 666, σήμαινε τον αυτοκράτορα της κοσμοκράτειρας Ρώμης που είχε πολλά κοινά γνωρίσματα με το δεκακέρατο θηρίο της Αποκαλύψεως, μάλιστα δε δύο, ότι ήτο α') κοσμοκράτορας και β') διώκτης των Χριστιανών. Επί πλέον οι μεταγενέστεροι πατέρες είδαν ότι τον αριθμόν 666 δίδουν και οι φράσεις η λατίνη βασιλεία και η ιταλική βασιλεία. Στον Ιππόλυτο αποδίδεται και ένα έργο, στο οποίον λέγεται ότι το όνομα του αντιχρίστου είναι Αρνούμε (αντί αρνούμαι), επειδή οι διώκτες των Χριστιανών πίεζαν αυτούς να αρνηθούν «τον Θεόν τον εσταυρωμένον». Από μεταγενέστερους εκκλησιαστικούς συγγραφείς βρέθηκαν ότι δίδουν τον αριθμόν 666 οι φράσεις κακόσ οδηγόσ, αληθήσ βλαβερόσ, πάλαι βάσκανοσ, αμνός άδικοσ, ο νικητήσ, και το λατινικόν επίθετον βενέδικτοσ (benedictus), το οποίον έκτος του ότι συμπληρώνει τον αριθμόν 666 σημαίνει και «ευλογημένος», ως ευλογημένος δε θα παρουσιασθεί ο πλήρης κατάρας και ασεβείας αντίχριστος, μιμούμενος εξωτερικώς τον Χριστόν, διά να εξαπατήσει τους ανθρώπους. Οι μέχρι τώρα ερμηνείες είναι των αρχαίων εκκλησιαστικών συγγραφέων ουδεμία προτείνεται ως αποκλειστική ερμηνεία του 666, αλλά όλες ως απλά παραδείγματα.

Κατά τους νεωτέρους χρόνους το ζήτημα δεν έτυχε καλού χειρισμού. Τον μυστηριώδη τούτον αριθμόν αποπειράθηκαν να τον αποκρυπτογραφήσουν αφ' ενός μεν άνθρωποι θρησκευτικοί αλλ' αγνοούντες το πνεύμα της αρχαίας εκκλησιαστικής παραδόσεως και εκτρεπόμενοι της γραμμής των αγίων πατέρων, αφ' ετέρου δε επιστήμονες αμφισβητούντες την θεοπνευστία και την προφητική αξία της Αποκαλύψεως. Και οι μεν και οι δε ευρίσκουν τα ονόματα όχι «γυμνασίας χάριν» ως οι πατέρες, ούτε μετά της επιφυλάξεως εκείνων, αλλ' υποστηρίζοντας με φανατισμό καθένας την άποψή του ως μοναδική και απορρίπτοντες όλες τις άλλες. Το χειρότερο δε είναι ότι δεν πρόσεξαν το φρόνιμο πνεύμα των πατέρων και νόμισαν ότι και εκείνοι προτείνουν τα παραδείγματά τους ως αποκλειστικές ερμηνείες. Τοιουτοτρόπως οι εκπροσωπούντες το πρώτον ρεύμα, δεχόμενοι ως ερμηνευτική αρχή ότι ο προφήτης αναφέρεται κατ' ευθείαν σε ένα πρόσωπο των έσχατων καιρών, τον μέγιστο εχθρό της Εκκλησίας, μεταποίησαν το πατερικό βενέδικτοσ, σε κύριον όνομα Βενέδικτος και συμπέραναν ότι αυτός είναι ο πάπας Βενέδικτος Η' (1012-1024), ο οποίος πρώτος υπεστήριξε επισήμως την σφαλερά προσθήκη «και εκ του Υιού» στο Σύμβολο της πίστεως και δίχασε την Εκκλησία. Επίσης παρατηρήθηκε ότι, αν προσθέσουμε όσα γράμματα του τίτλου Vicarius Filli Dei παριστάνουν αριθμούς, έχουμε τον αριθμό 666 (V+Ι+C+I+V+Ι+L+Ι+D+I=666). Vicarius Filli Dei σημαίνει «Τοποτηρητής του Υιού του Θεού», όπως ονομάζει τον εαυτόν του ο πάπας. Και η λέξη π α π ί σ κ ο σ ευρέθη ως όνομα του αντιχρί¬στου, ο δε Λούθηρος και οι άλλοι προτεστάντες υπεστήριζαν ότι ο πάπας είναι ο αντίχριστος. Εκδικούμενοι οι παπικοί απέδειξαν άλλοι μεν ότι αντίχριστος είναι ο Λούθηρος, άλλοι δε ότι είναι ο Ιωάννης Καλβίνος. Βραδύτερον ευρέθη ότι τον αριθμό 666 δίδουν και τα ονόματα Μοαμέτισ (=Μωάμεθ), Οτμάνεσ (Οθωμανός), ολ-οσμάνεσ (γένος οθωμανικόν) και Σ ε λ ή μ, το οποίον είναι όνομα τριών αγρίων σουλτάνων. Αυτά εύρισκαν οι υπόδουλοι Χριστιανοί, οι οποίοι στέναζαν υπό το πέλμα των αιμοβόρων και αλλοθρήσκων δυναστών, όπως άλλοτε στέναζαν υπό τους διώκτες Ρωμαίους αυτοκράτορες οι πρόγονοί των και τους έβλεπαν ως αντιχρίστους. Ως αντίχριστοι επίσης προβλήθηκαν και άλλοι δυνάστες όπως ο Ναπολέων, ο Γουλιέλμος Β' της Γερμανίας υποκινητής του Α' παγκοσμίου πολέμου, ο Χίτλερ, ο Λένιν και ο Στάλιν, εκ των οποίων το όνομα του δευτέρου δίδει ακριβώς τον αριθμό 666 (Γ' + ο' + υ' + λ' + ι' + ε' + λ' + μ' + ο' + ς' +Β' = 666). Τον αριθμό δίδουν και οι λέξεις ει επιστήμη και κομουνί ς'. Επίσης το σχήμα του κομμουνιστικού σφυροδρέπανου, όταν αναλυθεί καταλλήλως, δίδει το σύμπλεγμα χξς΄. Τα τρία αυτά γράμματα παρατήρησε κάποιος ότι είναι αρχικά της φράσεως χρησμός ξύλον σοφίας, στην οποίαν όμως ουδεμία ερμηνεία έδωσε. Άλλοι υπέδειξαν ότι ο αριθμός σημαίνει τον αντίχριστο, μόνον διότι είναι καθ' εαυτόν μυστηριώδης· αποτελείται δηλονότι εκ τριών 6, το τετράγωνο του 6 είναι το 36, αν δε προσθέσουμε όλους τους αριθμούς από το 1 μέχρι το 36, λαμβάνουμε άθροισμα 666. Άλλος υποστήριξε ότι ο αριθμός 666 είναι σύμβολο της αοριστίας και εκφράζει το χάος των αρχαίων. Αλλ' η ερμηνεία αυτή είναι πολύ αόριστη. Τέλος υπήρξε και κάποιος, ο οποίος υποστήριξε ως αντίχριστο τον εαυτόν του, και αυτός ήταν ο Νίτσε!

Παραλλήλως το ενδιαφέρον του άλλου ρεύματος, των επιστημόνων, στράφηκε σε κάποιους αρχαίους αιρετικούς και κυρίως στους Ρωμαίους αυτοκράτορες τους διώκτες των Χριστιανών. Και τούτο διότι ως ερμηνευτική αρχή, την οποίαν άλλοτε ομολογούν και άλλοτε όχι, έθεσαν το ότι η Αποκάλυψη δεν είναι θεόπνευστο βιβλίο ούτε δύναται να προδιαγράψει πρόσωπα του μέλλοντος, αλλ' απλώς ο συγγραφέας της είναι δήθεν φανατικός Ιουδαίος και υπό τον αριθμόν 666 υπονοεί κάποιον Ρωμαίο αυτοκράτορα εχθρό του έθνους του. Βασιζόμενοι λοιπόν στο ελληνικό, το εβραϊκό και το λατινικό αλφάβητο και χρησιμοποιούντες διαφόρους μεθόδους, βρήκαν ότι δίδουν τον αριθμόν 666 (ή 616) τα ονόματα Καίσαρ θεός, Γάιος Καίσαρ, δηλαδή ο Καλλιγούλας, Νέρων Καίσαρ, Τίτος και Δ ο μ ι τ ι α ν ό ς . Κατ' επέκταση δε προτάθηκαν και οι αυτοκράτορες Ο ύ λ π ι ο ς (ο Τραϊανός), Αδριανός, Διοκλητιανός και Ιουλιανός ο παραβάτης. Ένας ξένος θεολόγος παρατήρησε ότι τα αρχικά των ονομάτων των εννέα πρώτων Ρωμαίων αυτοκρατόρων, όταν τα μεταγραμματίσουμε στην ελληνική γραφή και προσθέσουμε ένα ι (=10), δίδουν την λέξη ογκοτόγιον, η οποία αποτελείται εκ του ελληνικού «όγκος» (= αλαζονεία) και του λατινικού toga (ένδυμα των Ρωμαίων αυτοκρατόρων και συγκλητικών) και η οποία έχει άθροισμα 666. Άλλοι υπέδειξαν ως αντιχρίστους τον Σίμωνα τον μάγο, ή τον Άρειο. Εν γένει δε οι αιρεσιάρχες εθεωρούντο πάντοτε ως ο αντίχριστος. Και ο Αναστάσιος Β' Αντιοχείας παρομοίαζε τους δέκα αιρεσιάρχες των μονοφυσιτών προς τα δέκα κέρατα του επτακέφαλου θηρίου της Αποκαλύψεως και τους ονόμαζε κοινώς δεκακέρατον του αντιχρίστου.

Το άριστον όμως είναι να μη εξέρχεται κανένας από τη γραμμή των πατέρων της Εκκλησίας. Οι βάσεις και των δύο προειρημένων ρευμάτων είναι επισφαλείς, ενώ η ερμηνευτική αρχή των πατέρων, η οποία εφαρμόζεται στις προφητείες, ευρίσκεται πάντοτε εντός της αληθείας. Όπως όλοι οι προφήτες ομοίως και ο ευαγγελιστής Ιωάννης, προβλέποντας τα μέλλοντα και προφητεύων περί αυτών, έχει μεν κατά νουν ένα αντιπροσωπευτικό τύπο του καιρού του, στον οποίον κατ' αρχήν αρμόζουν τα λεγόμενά του, προδιαγράφει δε δι' αυτού του τύπου αδρομερώς πολλά πρόσωπα καθ' όλην την ιστορία της Εκκλησίας, κυρίως δε ένα πρόσωπο του απωτάτου μέλλοντος, στο οποίον κατ' ουσίαν αναφέρονται οι λόγοι του και λαμβάνουν έτσι προφητικό χαρακτήρα. Συνεπώς ο ερμηνευτής πρέπει πρώτον να εύρη τους τύπους και έπειτα τα τυπούμενα.

Ο προφήτης βλέπει τον σατανά (δράκοντα) να εξαποστέλλει στον κόσμο δύο θηρία, ένα το επτακέφαλο, το οποίον είναι η απιστία και η αθεΐα, φανερός δηλαδή ο αντίχριστος, και ένα δεύτερο προβατόσχημο, το οποίον είναι η πλάνη και η αίρεση. Καθ' όλην την αγία Γραφή συνηθίζεται οι μεν φανεροί εχθροί του Θεού να παριστάνονται ως άγρια θηρία, οι δε διαστροφείς της αλήθειάς του και ύπουλοι εχθροί του ως προβατόσχημα. Εκ των δύο θηρίων το μεν τερατόμορφο εξέρχεται εκ της θαλάσσης, το δε προβατόσχημο εκ της γης. Εις την Γραφή η θάλασσα συμβολίζει την άβυσσο των σκοτεινών δυνάμεων, η δε γη τις δυνάμεις, οι οποίες διάκεινται πολλάκις φιλικώς προς την Εκκλησία. Εδώ λοιπόν το μεν τερατόμορφο εξέρχεται κατ' ευθείαν εκ της θαλάσσης το δε προβατόσχημο εκ της γης. Τόσον η αθεΐα όσον και η αίρεση είναι κατ' ουσίαν μία τάξις και αμφότερες έργα του σατανά. Αμφότερες δρούσαν και επί της εποχής του Ιωάννου και ήταν εύκολο στους πιστούς να αντιληφθούν, όταν γινόταν περί αυτών λόγος συγκεκαλυμμένως. Ποιοί δε είναι αυτοί; Οπωσδήποτε πρόκειται περί προσώπων, περί ενός Ρωμαίου αυτοκράτορα και ενός αιρεσιάρχου. Εις τούτο συντείνει η γνώμη του Ειρηναίου, μαθητού του Πολυκάρπου, ο όποιος ήτο μαθητής του συγγραφέα της Αποκαλύψεως, ότι αντίχριστος είναι ο Λατείνος· υπονοείται δε υπό τήν λέξιν κάποιος Ρωμαίος αυτοκράτορας ή ο Νέρων ή ο Δομιτιανός, οι δυο μεγάλοι διώκτες των Χριστιανών. Είναι δε μάλλον ο Νέρων διά πολλούς λόγους. Εκτός του ότι το όνομά του γραφόμενο εβραϊστί δίδει τον αριθμόν 666, το πρόσωπό του συνδυάζει και όλα τα γνωρίσματα. Αυτός ήταν ο συγκεντρώνων στο πρόσωπό του πολλά αξιώματα (επτά κεφαλές) και ο έχων τα πολλά διαδήματα, τα οποία συνέλεγε στις διάφορες πόλεις ως αθλητής, μουσικός, ποιητής, καλλιτέχνης, ελευθερωτής κλπ.(δέκα διαδήματα). Αυτός ως έχων θηριώδη χαρακτήρα ήταν το θηρίο – αντίχριστος. Ο Νέρων ήταν εκείνος, όστις επί πολλά έτη μετά το θάνατό του έμεινε στη μνήμη των Χριστιανών ως ο κατ' εξοχήν διώκτης αυτών και τον οποίον υπαινίσσεται ως τύπον του αντιχρίστου και ο απόστολος Παύλος λέγων «Το γαρ μυστήριον ήδη ενεργείται της ανομίας· μόνον ο κατέχων άρτι έως εκ μέσου γένηται· και τότε αποκαλυφθήσεται ο άνομος, ον ο Κύριος αναλώσει τω πνεύματι του στόματος αυτού και καταργήσει τη επιφανεία της παρουσίας αυτού· ού έστιν η παρουσία κατ' ενέργειαν του σατανά εν πάση δυνάμει και σημείοις και τέρασι ψεύδους και εν πάση απάτη της αδικίας εν τοις απολλυμένοις, ανθ' ων την αγάπην της αληθείας ουκ εδέξαντο εις το σωθήναι αυτούς». (Β' Θεσσ. 2, 7 – 10).

Παρατηρήθηκε επί πλέον ότι το σύμπλεγμα χξς' παριστάνει τα ακραία γράμματα του ονόματος «Χριστός» διχαζόμενα υπό του οφιοειδούς ξ του παριστάνοντος τον όφιν, τον οποίον λάτρευαν οι οφίται, οι διεισδύσαντες εντός της Εκκλησίας, όπως το ξ εντός του ονόματος του Χριστού. Δυνάμεθα να προσθέσουμε ότι το ξ αποτελείται εκ δύο Ν, των ακραίων γραμμάτων του ονόματος Νέρων κατά την ελληνική γραφή. Κατ' άλλον δηλαδή τύπο ο Νέρων είναι το επτακέφαλο θηρίο και οι αιρετικοί (ένας εκ των αρχαίων αιρεσιαρχών των συγχρόνων του ευαγγελιστού) είναι το προβατόσχημο, έχοντες όψιν αγαθή και έσωθεν γέμοντες πλάνης και κακουργίας.

Ως προφητεία δε περί των εσχάτων ο αριθμός ανάγεται μεν σε πολλούς κατά καιρούς εχθρούς της Εκκλησίας , αρμόζει δε πλήρως και αναπαύεται εις τον κύριον αντίχριστον, τον ερχόμενον ολίγον προ της δευτέρας παρουσίας του Κυρίου. Τότε όλοι οι πιστοί, και οι αγράμματοι και τα νήπια, θα ερμηνεύσουν τον αριθμό του θηρίου ευκόλως, ενώ αυτός θα παραμείνει ακατάγνωστος για τους μη πιστούς, όσον σοφοί και αν είναι. Λέγων ο προφήτης «ώδε η σοφία εστί», καθ' όσον μεν αποτείνεται προς τους συγχρόνους του, εννοεί την νοημοσύνη των πιστών, καθ' όσον δε αποτείνεται προς τους έσχατους ανθρώπους και συγχρόνους του αντιχρίστου, εννοεί την πίστη στο Αρνίον, η οποία θα καθιστά διαυγείς τους πνευματικούς οφθαλμούς των πιστών, δια να διακρίνουν τα σημεία των καιρών και τον αντίχριστο. Αυτός δεν θα είναι ο σατανάς αόρατος, ούτε ενσαρκωμένος, διότι ο σατανάς δεν έχει τη δύναμη να ενανθρωπήσει, αλλά θα είναι άνθρωπος νεκρός και πεπωρωμένος, πληρεξούσιος του σατανά τόσον ομόφρων και αφοσιωμένος σ' αυτόν, ώστε ο σατανάς θα του παραδώσει εν λευκώ την εξουσία του.

Αυτά φρονούν περί αντιχρίστου οι πατέρες και μάλιστα αυτοί οι οποίοι υπέδειξαν παραδείγματα αποκρυπτογραφήσεως του 666. Ο μεν Ειρηναίος δηλονότι λέγει ότι «Ασφαλέστερον και ακινδυνότερον το περιμένειν την έκβασιν της προφητείας ή το καταστοχάζεσθαι και καταμαντεύεσθαι ονόματος», ο δε Ιππόλυτος ότι «Των καιρών επιγινομένων και αυτός περί ου προείρηται (ο αντίχριστος) φανερωθήσεται και το όνομα δήλως πάσι σημανθήσεται». Προσθέτει δε και ο Ανδρέας Καισαρείας ομοφωνών προς αυτούς ότι «την ακρίβειαν της ψήφου ως και τα λοιπά περί αυτού γεγραμμένα ο χρόνος αποκαλύψει και η πείρα τοις ν ή φ ο υ σ ι ν».

Ο αρχιμανδρίτης Αυγουστίνος Καντιώτης (Τα τέσσαρα χρώματα, σελ. 7, υποσ.), αναφέρει το εξής ζωηρό σχετικό παράδειγμα. Εις την Αποκάλυψη (κεφ. θ') προφητεύεται ότι κάποτε θα βλάψουν την ανθρωπότητα ακρίδες με θώρακας σιδηρούς, αι οποίαι θα σκορπίσουν τον θάνατο από τας ουράς των, ο δε κρότος των πτερύγων των θα ομοιάζει με κρότο πλήθους αρμάτων. Ουδείς ηδύνατο να φαντασθή τί θα ήσαν αι τερατώδεις αύται ακρίδες. Και όμως προ ολίγων ετών ένα νήπιον, ενώ ευρίσκετο εις τους αγρούς με τους γονείς του, στην περιοχή της Κοζάνης, μόλις είδε ένα σμήνος αεροπλάνων φώναξε «Μάνα! καρκαλέτσια!». Στην περιοχή δε εκείνη η λέξη καρκαλέτσια σημαίνει ακρίδες.

Ο προφήτης λοιπόν έχει κατά νουν τον Νέρωνα και κάποιον ή πολλούς αιρετικούς, αλλ' ο προφητικός του οφθαλμός διασχίζων τους αιώνας ατενίζει εις το σκοτάδι των έσχατων καιρών τον κατ' εξοχήν αντίχριστον. Αλλά και όλες οι ερμηνείες που προαναφέραμε δικαιώνονται κατά τούτο μόνον, καθ' ό,τι υπέδειξαν ως αντιχρίστους ορισμένα πρόσωπα διαφόρων εποχών, τα οποία ήταν διώκτες ή παραχαράκτες της Χριστιανικής πίστεως. Υπάρχουν λοιπόν αντίχριστοι πολλοί ως πρόδρομοι του μεγάλου αντιχρίστου των εσχάτων, καθώς δίδαξε το Πνεύμα το άγιον δια του ιδίου ευαγγελιστού Ιωάννου λέγοντας· «Παιδία, εσχάτη ώρα εστί, και καθώς ηκούσατε ότι ο αντίχριστος έρχεται, και νυν αντίχριστοι πολλοί γεγόνασιν» (Α' Ίω. 2, 18).

!  Ο Στέργιος Ν. Σάκκος είναι Ομοτ. Καθηγητού Παν/μίου και το κείμενο είναι απόσπασμα από το βιβλίο του Η έρευνα της Γραφής, εκδ. Ορθ. Αδελφ. "Απολύτρωσις", Θεσ/νίκη, σ. 152-160. Πρώτη ανάρτηση Πεμπτουσία

Η Αθήνα των θρύλων και των φαντασμάτων: 9 «στοιχειωμένα» μέρη στην Αττική που ούτε απ'έξω δεν θέλετε να περάσετε!

• 

 Πύργοι που κρύβουν αλλόκοτες ιστορίες και αυτοκίνητα που κινούνται μόνα τους. Σπίτια που οι κάτοικοι της περιοχής ορκίζονται ότι στοιχειώνονται από φαντάσματα και εγκαταλελειμμένα σανατόρια με υποβλητική ατμόσφαιρα και παράξενες «παρουσίες». Η Αττική έχει τους δικούς της στοιχειωμένους θρύλους. Και μπορεί οι εκφράσεις «οι ντόπιοι λένε», «σύμφωνα με μαρτυρίες» και «ο θρύλος θέλει» να είναι πολύ βολικές για να δικαιολογήσουν αυτά που στους ορθολογιστές φαίνονται ιστορίες απλώς για να τρώνε τα παιδιά όλο το φαγητό τους, αλλά ακόμη κι εκείνοι θα διασκέδαζαν με τις αλλόκοτες εξιστορήσεις που συνοδεύουν τα παρακάτω μέρη της Αθήνας.
Η σπηλιά του Νταβέλη 

Είναι ίσως το μέρος που «κουβαλά» τους περισσότερους θρύλους μυστηρίου σε ολόκληρη την Ελλάδα. Βρίσκεται στο νοτιοδυτικό τμήμα του βουνού της Πεντέλης, και λέγεται πως στην αρχαιότητα ήταν Ιερό του Πανός, των Νυμφών και των Αμώμων (αγνών). Ανακαλύφθηκε την δεκαετία του 1930 και έκτοτε οι μαρτυρίες μιλούν για μια πληθώρα φαινομένων στην περιοχή: Παράξενα ηλεκτρομαγνητικά φαινόμενα παρατηρούνται εδώ, έντονες μυρωδιές όζοντος, ξαφνικοί ανεμοστρόβιλοι και ανεξήγητες μετατοπίσεις σημαδιών στα τοιχώματά του – μία παλάμη χαραγμένη στον τοίχο λέγεται πως μετακινήθηκε τρεις φορές. Οι μαρτυρίες θέασης φαντασμάτων αλλά και παράξενων ιπτάμενων αντικειμένων δεν είναι λίγες, αλλά ακόμη μεγαλύτερο μυστήριο καλύπτει τις περίφημες στοές του σπηλαίου. Λέγεται μάλιστα πως αυτές συνδέονται κατά κάποιο τρόπο με τις υπόγειες στοές της κεντρικής Αθήνας, αν και οι έρευνες δεν επιβεβαίωσαν ποτέ κάτι τέτοιο. Αυτό όμως ώθησε τους λάτρεις των περίεργων θεωριών να μιλήσουν για το φαινόμενο της «κούφιας γης», καθώς και για περίεργα, απόρρητα πειράματα του στρατού και του ΝΑΤΟ, όταν η περιοχή είχε κηρυχθεί στρατιωτική βάση. Εδώ λέγεται πως κρύφτηκε ο γνωστός λήσταρχος Νταβέλης και πως είχε κρύψει μάλιστα τον θησαυρό του – υπήρχε ο θρύλος πως ο σταυρός στην κορυφή της εκκλησίας στην είσοδο της σπηλιάς είναι μοχλός που ανοίγει την καταπακτή του θησαυρού. Η σπηλιά επίσης λέγεται πως έχει ιδιαίτερα αυξημένα επίπεδα ραδιενέργειας, και πως, αν κρατάτε μια λάμπα φθορίου, μπορείτε να τη δείτε να ανάβει μόνη της περνώντας από εκεί. Οι τελετές μαύρης μαγείας που φημολογούνται πως λάμβαναν μέρος εδώ σε παλαιότερες δεκαετίες απλώς ανέβασαν το hype της σπηλιάς, που αποτελεί ακόμη και σήμερα το ύψιστο «urban μυστικό» της Αττικής.
Το Μέγαρο και ο Πύργος της Δούκισσας της Πλακεντίας


Η παράξενη ιστορία της όντως εκκεντρικής και αλλόκοτης περσόνας της Δούκισσας της Πλακεντίας – κατά κόσμον Σοφί ντε Μαρμπουά Λεμπρέν – ήταν αρκετή για να τροφοδοτήσει θρύλους που καλά κρατούν ως σήμερα. Η γνωστή φιλελληνίδα που έφτασε στην Αθήνα για να ζήσει μόνιμα μαζί με την κόρη της έχτισε πολλά σπίτια, μεταξύ αυτών και τον συγκεκριμένο επιβλητικό Πύργο, το «Καστέλλο της Ροδοδάφνης» που η ίδια δεν πρόλαβε ποτέ να δει ολοκληρωμένο. Όλα ξεκίνησαν όταν πέθανε η κόρη της: Ο πόνος της ήταν τέτοιος που την ταρρίχευσε και την κράτησε στο σπίτι της στην οδό Πειραιώς. Όταν όμως το σπίτι κάηκε και μαζί με αυτό και η σωρός της κόρης της, η Δούκισσα κλείστηκε στο μέγαρο που έχτισε στα Ιλίσια (σημερινό Βυζαντινό Μουσείο) και λέγεται πως έγινε δύστροπη και αντικοινωνική σε ακραίο βαθμό. Κάπως έτσι ξεκίνησαν και οι θρύλοι που περιβάλλουν εκείνη και τους πύργους της: Πως πραγματοποιούσε μυστηριώδη συμπόσια με ύποπτους καλεσμένους, πως διατηρούσε σχέσεις με λήσταρχους της εποχής (του Νταβέλη περιλαμβανομένου), πως είχε ασπαστεί τον σατανισμό και άλλα πολλά. Έχει εξακριβωθεί μάλιστα η ιστορία για την απαγωγή της από λήσταρχους, και πως την έσωσαν οι κάτοικοι του Χαλανδρίου, οι οποίοι της είχαν αδυναμία καθώς έκανε δημόσια έργα στην περιοχή του σημερινού δρόμου που φέρει το όνομά της. Σήμερα, ο Πύργος της στην Πεντέλη στεγάζει το πολιτιστικό κέντρο της περιοχής.
Οι ανηφόρες της Πεντέλης

Η Πεντέλη αποκτά επάξια τον τίτλο του πιο μυστηριώδους βουνού της Αττικής, καθώς περιβάλλεται από την φήμη των παράξενων ηλεκτρομαγνητικών πεδίων. Οι κάτοικοι της περιοχής έχουν αναφέρει ανά τις δεκαετίες την εμφάνιση φωτεινών σημείων και θορύβων, ενώ υπάρχει και το ιδιαίτερα παράξενο φαινόμενο της «αρνητικής κλίσης». Στις ανηφόρες της Πεντέλης, έχουν παρατηρηθεί σταματημένα αυτοκίνητα να… κυλούν προς τα πάνω, παρά την κλίση της πλαγιάς, χάρη στα ηλεκτρομαγνητικά κύματα. Το πέπλο μυστηρίου της Πεντέλης την καλύπτει από την αρχαιότητα ακόμη – λέγεται μάλιστα πως το πεντελικό μάρμαρο, από το οποίο φτιάχτηκε και ο Παρθενώνας, διαθέτει «ιερές» ιδιότητες, γι’ αυτό και δεν κάθεται ποτέ πάνω του πουλί. Τέλος, διαδεδομένος ακόμη και σήμερα είναι ο μύθος των Βριλ, του αρχαίου… υποχθόνιου λαού που κατοικούσε εκεί και έδωσε το όνομά του στα Βριλήσσια. Αντίστοιχα, μία εναλλακτική εκδοχή για το όνομα της Πεντέλης υποστηρίζει πως προέρχεται από τη φράση «Πύλη εν τέλος» που παραπέμπει στην κούφια γη.
Οι αμερικανικές βάσεις της Νέας Μάκρης

Εκατέρωθεν του ίδιου μυστηριώδους βουνού της Αττικής, από την δεκαετία του ΄50 ως τις αρχές του ’90 λειτουργούσαν δύο βάσεις του αμερικανικού ναυτικού. Κάποιες από τις εγκαταστάσεις σήμερα είναι εγκαταλελειμμένες ενώ κάποιες άλλες μεταμορφώθηκαν στο Αθλητικό και Πολιτιστικό Πάρκο Νέας Μάκρης. Ωστόσο, η φήμη τους θέλει να συνδέονται όχι μόνο με τα στρατιωτικά έργα στη σπηλιά του Νταβέλη αλλά και με αντικατασκοπευτικές δραστηριότητες του Ψυχρού Πολέμου. Ο αστικός θρύλος αναφέρει πως οι Αμερικανοί δημιούργησαν έναν υπόγειο ηλεκτρομαγνητικό δίαυλο μεταξύ Μεσογείου και ΗΠΑ (συγκεκριμένα μεταξύ αυτών των βάσεων και της Virginia) και πως τα φαινόμενα στην περιοχή κινούνταν στα όρια της ηλεκτρομαγνητικής καταιγίδας. Μάλιστα, μια χαριτωμένη λεπτομέρεια που ενισχύει αυτή τη θεωρία είναι πως το «μάτι» της καταιγίδας αυτών των διαδικασιών ήταν στην περιοχή που σήμερα… αποκαλούμε Μάτι Αττικής.
 Οι υπόγειες στοές της Αθήνας 

Οι φίλοι των «υπόγειων» θεωριών γνωρίζουν πολύ καλά την φήμη για ύπαρξη εκτενούς δικτύου υπόγειων και αλληλοσυνδεόμενων στοών κάτω από το έδαφος της κεντρικής Αθήνας. Από τον Λυκαβηττό μέχρι το Μέγαρο Μαξίμου και από τη Μητρόπολη μέχρι του Φιλοπάππου, οι στοές της πόλης λέγεται πως μπορούν να προσεγγιστούν από τρεις βασικές εισόδους: Μία στη λεγόμενη «φυλακή του Σωκράτη» στη σκιά της Ακρόπολης, που όμως είναι κλειδωμένη με σιδερένια κάγκελα, άλλη μία στη ρωσική εκκλησία της οδού Φιλελλήνων στην Πλάκα και άλλη μία πίσω από το πέταλο του Καλλιμάρμαρου. Σύμφωνα με το ειδικού ενδιαφέροντος blog, SecretRealTruth, αυτές ήταν και οι στοές που χρησιμοποιούσαν οι άντρες της Αντίστασης για τα σαμποτάζ τους, όπως αυτό του ΕΑΜ με τα εκρηκτικά κάτω από το ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία όταν διέμενε εκεί ο Τσόρτσιλ.
Το Ξενοδοχείο Ξενία 
Γνωστό και ως Σανατόριο της Πάρνηθας, αυτό το εγκαταλελειμμένο σήμερα κτίριο θεωρείται ο «παράδεισος» των εγχώριων κυνηγών φαντασμάτων. Όπως μας είχαν δηλώσει οι ίδιοι σε σχετικό αφιέρωμα του In2life, «τα ευρήματα που έχουμε καταγράψει στο Ξενία είναι συγκλονιστικά. Έχουμε καταγράψει μια φωνή να λέει “τα χρόνια”. Ο θρύλος λέει πως από τον τρίτο όροφο του Ξενία, όταν ήταν ακόμα σανατόριο, έπεσε και σκοτώθηκε ένα παιδάκι – ατύχημα ή αυτοκτονία, δεν ξέρουμε. Κατά σύμπτωση, η φωνή που καταγράψαμε στον τρίτο όροφο είναι ξεκάθαρα παιδική». Το κτίριο εγκαταλείφθηκε την δεκαετία του ’80, αλλά έμειναν στα κουφάρια των ορόφων του περίεργα συνθήματα στους τοίχους των σκοτεινών διαδρόμων, όπου λέγεται πως παρατηρούνται απότομες μεταβολές της θερμοκρασίας. Νοσηλευτικό Ίδρυμα Εμπορικού Ναυτικού στα Μελίσσια 
Το ΝΙΕΝ, ιδιοκτησίας Ναυτικού Απομαχικού Ταμείου στα Μελίσσια, αποκαλείται και «νοσοκομείο φάντασμα», κάτι που δεν αναφέρεται μόνο στην εγκατάλειψή του από την δεκαετία του ’70 ως σήμερα. Το παλιό ναυτικό νοσοκομείο – που θα μπορούσε να αποτελεί… μουσείο – σήμερα συνοδεύεται από τη φήμη σατανιστικών τελετών και κυνηγιών φαντασμάτων. Λέγεται πως αν επισκεφθεί κανείς το αφύλαχτο αυτό μνημείο, θα βρει από παλιές ξύλινες κασέλες μέχρι κρεμάλες, αλλά και πρόχειρες εγκαταστάσεις διαμονής αστέγων. Αξίζει να αναφερθεί πως η πρόσβαση στο κτίριο δεν είναι ασφαλής, ιδιαίτερα τις βραδινές ώρες.
Ο Ναός της Αγροτέρας Αρτέμιδος 

Ο ναός της Αρτέμιδος στο Μετς ήταν, σύμφωνα με τις αρχαίες πηγές, ένας από τους πιο μεγαλοπρεπείς και όμορφους της Αθήνας, σχεδιασμένος από τον γνωστό Καλλικράτη του Παρθενώνα. Εκεί οι Αθηναίοι τελούσαν το τάμα τους στη θεά για τη νίκη στη Μάχη του Μαραθώνα, ενώ στην ίδια περιοχή, στον λόφο του Αρδηττού, τελούνταν και τα Μικρά Ελευσίνια Μυστήρια, γεγονός που προσδίδει στην γειτονιά μια απόκοσμη αύρα. Ο αστικός θρύλος, όμως, ξεκίνησε όταν με τις πέτρες από τα ερείπια του ναού, χτίστηκαν κάποια σπίτια στην γειτονιά. Λέγεται λοιπόν πως μια ηλικιωμένη γυναίκα με ένα αναμμένο κερί στο χέρι, γυρνά τα βράδια στην περιοχή και προειδοποιεί τους περαστικούς πως η περιοχή είναι καταραμένη εξαιτίας της βεβήλωσης – κάποιοι μάλιστα προσθέτουν πως πρόκειται για την ίδια τη θεά. Η ιστορία αυτή είναι ευρέως διαδεδομένη στους κατοίκους της συνοικίας. Σήμερα, τα ερείπια του αρχαιολογικού χώρου του ναού βρίσκονται μέσα σε κατοικημένη περιοχή, και οι κάτοικοι έχουν δημιουργήσει μια Πρωτοβουλία για την αξιοποίηση και ανάδειξή του.
Η Βίλα Καζούλη στην Κηφισιά 

Ο αιγυπτιώτης επιχειρηματίας Ν. Καζούλης έχτισε τον συγκεκριμένο πύργο γύρω στα 1910, αλλά κατά την Κατοχή, το κτίριο μετατράπηκε σε φρουραρχείο των Ες-Ες. Μάλιστα, πολλοί αντιστασιακοί βασανίστηκαν στα υπόγεια της βίλας, θανατώθηκαν βίαια και θάφτηκαν στον κήπο της. Γι’ αυτό και λέγεται πως τις εγκαταστάσεις της αναπαλαιωμένης σήμερα βίλας, που στεγάζει υπηρεσία του ΥΠΕΚΑ, περιβάλλει μια «σκοτεινή ενέργεια» από τα άσχημα γεγονότα τα οποία σφράγισαν την ιστορία της.

Ο Ακτινοβόλος Αστήρ

Αν ο 1ος β. έχει σαν βασικό θέμα έρευνας τα αίτια των κόσμων, ο 2ος β ασχολείται με τα μέσα δια των οποίων εξελίσσεται η ανθρώπινη ατομικότητα προκειμένου να φτάσει στα ύψη της πνευματικής εντέλειας, η οποία συμβολίζεται με το σπουδαιότερο σύμβολο αυτού του βαθμού: Τον Φωτοβόλο Αστέρα.
        Κατά τη διαδικασία της Μύησης σε 1ο Βαθ. τα μάτια του υπό μύηση είναι κλειστά. Πέραν της συγκινησιακής χρησιμότητας αυτής της κατάστασης, υπάρχει σημαντικότατος συμβολισμός. Ο υπό μύηση βρίσκεται στο σκοτάδι της άγνοιας. Κατά την διάρκεια της μύησης ο Σεβ. διδάσκει τον υπό μύηση για πολλά και σημαντικά θέματα, όπως την Ηθική και την Αρετή. Θα σταθώ όμως μόνο στον ορισμό του Τεκτ. Θεσμός αφ' εαυτού προερχόμενος, απορρέων εκ του ορθού λόγου, φιλοσοφικός και παγκόσμιος. Η παγκοσμιότητα του Θεσμού δεν αφορά σε γεωγραφικά σύνορα. Απευθύνεται στο σύνολο των ανθρώπων. Από το σημείο αυτό τίθεται ουσιαστικά, το θέμα του αυτοπροσδιορισμού του ανθρώπου και ταυτόχρονα διατίθενται και τα πρώτα εργαλεία της επίτευξης αυτού του σκοπού, ο ορθός λόγος και η φιλοσοφία.
        Ο άνθρωπος είναι ελλειπής. Άρα και το πεδίο του γνωστικού φάσματος, είναι φυσικό να είναι ελλιπές σε κάθε γωνία θεώρησης, είτε αφορά την επιστήμη, είτα τη φιλοσοφία ή οποιαδήποτε άλλη μορφή γνώσης.
       

Ο κόσμος – εξαιρουμένου του ανθρώπου – δεν έχει καμία απολύτως ανάγκη λογικής ερμηνείας του εαυτού του, δεδομένου ότι λειτουργεί νομοτελειακά και κατά τρόπο απλό. Π.χ. το μήλο πέφτει κάτω από τη μηλιά.
        Η πολύπλοκη λειτουργία των συστημάτων, τόσο στον μικρόκοσμο όσο και στον μακρόκοσμο, είναι αυτονόητες για τον κόσμο, χωρίς να επεισέρχεται η αναγκαιότητα της γνώσης ή άγνοιας, λογικής ή εκλογίκευσης, χωρίς αδυναμίες, αβεβαιότητες, παραδοξότητες, απροσδιοριστίες κλπ.
        Ο άνθρωπος σαν σκεπτόμενο ον με λογική δυνατότητα (ο όρος έχει την έννοια ότι θα μπορούσε και να μην ήταν) αλλά αγνωστικός (γιατί τείνει προς τη γνώση) προσπαθεί ή τουλάχιστον επιθυμεί να αντλήσει γνώσεις για τον εαυτό του από τον κόσμο δίνοντάς του λογική υπόσταση. Ο κόσμος έχει τα δικά του μέτρα. Ο άνθρωπος προσπαθεί να φέρει τον κόσμο στα μέτρα του. Ο κόσμος τον αγνοεί. Έτσι η λογική μας δεν είναι τίποτα παραπάνω από τις σκέψεις μας.
        Ο Τεκτ. είναι ένα διαρθρωμένο σύστημα αξιών που χωρίς να προσφέρει την ίδια την γνώση, παρέχει στον Τεκτ. μία οργανωμένη σειρά εργαλείων, προκειμένου να επιτύχει το σκοπό της αυτογνωσίας και της τελείωσης της πορείας δηλ. προς την πνευματική εντέλεια.
        Στον πρώτο βαθμό ο Τεκτ. δραστηριοποιείται κυρίως στη κατανόηση του κόσμου και στην καταπολέμηση των παθών του. Με την αποκάλυψη των οφθαλμών του μυούμενου, όταν ο Αδ. Δοκ. ζητά για αυτόν το ΦΩΣ, ξεκινά η πορεία προς την γνώση. Το φως που αντικρίζει ο μυούμενος είναι χλωμό και αβέβαιο, είναι όμως φως που έλκει και ταυτόχρονα οδηγεί. Συμβολικά θα μπορούσαμε να αναφερθούμε στο πρώτο φως που αντικρίζει ο άνθρωπος όταν γεννιέται, ή και στο φως που χαρακτήρισε την πρώτη "πράξη" της  δημιουργίας. Όπως και αν το εξετάσουμε η πορεία έχει ήδη ξεκινήσει.
        Κατά την έναρξη των εργασιών του 1ου Βαθ. παρατηρούμε ότι ο σκοπός μας είναι η αναζήτηση του Φωτός, που αν και δεν το βλέπουμε πλήρως, λόγω αδυναμίας των οφθαλμών μας, παρατηρούμε τη Φύση και τα Φαινόμενα, δηλ τα αποτελέσματα του Φωτός. Κυρίως όμως κατερχόμενοι στο βάθος της συνειδήσεως και εναρμονιζόμενοι με τον παγκόσμιο ρυθμό. Το σημείο αυτό αποτελεί έξοχη προαναγγελία του 2ου βαθμού όπου ο Τεκτ. καλείται να γνωρίσει τα εν αυτόν και τα περί αυτόν όπως χαρακτηριστικά αναφέρει και η διδασκαλία του βαθμού. Το φως, ας μου επιτραπεί, σαν αόριστη έννοια αποτελεί το στόχο της αναζήτησης, τον προορισμό. Ταυτόχρονα είναι και το μέσο που βοηθά την αίσθηση της όρασης στην αναζήτηση, και ταυτόχρονα θερμαίνει και ζωοδοτεί, δημιουργώντας όχι μόνο ευχάριστη αλλά και ιδανική συνθήκη για εργασία. Μην ξεχνάμε ότι η εργασίες άρχονται την μεσημβρία, όταν το φως και η θερμότητα  είναι πλήρεις, και τερματίζονται το μεσονύκτιο. Συμβολικά πάντα, ενώ το φυσικό φως έχει παρέλθει προ πολλής ώρας, η εργασία η οποία τιμάται με ιδιαίτερο τρόπο στη Στοά του Εταίρου, μπορεί να συνεχιστεί με τον νου τη σκέψη και το πνεύμα. Μόνον τότε ο Τεκτ. αναπαύεται, όταν έχει εργασθεί με τις αισθήσεις και τη σκέψη, έχοντας δηλ. χρησιμοποιήσει άριστα τις φυσικές και πνευματικές του δυνατότητες.
Ο σκοπός του Τεκτ. στον 1ο β. δηλ. η κατανίκηση των παθών, περιγράφεται εξαιρετικά με τον αποσυμβολισμό του μύθου του Θησέα στην πάλη με τον Μινώταυρο. Ο Μινώταυρος κατά μία θεώρηση, συμβολίζει τον κατώτερο άνθρωπο. Ο Θησέας αφού γίνεται άξιος και δυνατός να μετακινήσει τον Βράχο και να πάρει τα όπλα του πατέρα του, δηλ. τη Σοφία και τη Δικαιοσύνη, αντιμετωπίζει τον κατώτερο εαυτό του, αφού πρώτα – ως ανώτερη ανθρώπινη οντότητα και γνωρίζοντας τις δυσκολίες του εγχειρήματος – προετοιμάζει την έξοδο από τον Λαβύρινθο χρησιμοποιώντας το νήμα της Αριάδνης. Έτσι, μετά από σκληρή πάλη, νικά και μπορεί να βγει στο Φως ως ανώτερος δηλ. πνευματικός άνθρωπος.
        Με την είσοδο στο 2ο β. ο Τεκτ. πραγματοποιεί 5 περιοδείες, προκειμένου να οπλιστεί με τα εργαλεία εκείνα που θα τον βοηθήσουν να φέρει εις πέρας την αποστολή του. Η σμίλη συμβολίζει την Νόηση και η Σφύρα τον Λόγο. Και τα δύο είναι εργαλεία του Πνεύματος  Όμως δεν μπορούμε να ανακαλύψουμε τη δύναμη του πνεύματος χωρίς το σώμα μας Έτσι λοιπόν οι πέντε αισθήσεις στρατεύονται στο σκοπό ως όργανα σώματος και δυνάμεις ψυχής. Το πεπερασμένο των σωματικών αισθήσεων, μας ωθεί στην αναζήτηση και δραστηριοποίηση των αισθήσεων του πνεύματος. Οι πνευματικές αισθήσεις και δυνατότητες, δεν υπόκεινται σε αντικειμενικούς περιοριστικούς όρους, και η χρήση και ανάπτυξή τους μπορεί να οδηγήσει τον Τεκτ. στο γνώθι σ' αυτόν. Αυτό ήταν γραμμένο στη μετώπη του Ναού του Πυθίου Απόλλωνα στους Δελφούς (Ηλιακή δηλ .φωτεινή θεότητα). Κατόπιν η λήψη γνώμονα και διαβήτη εξοπλίζουν τον τέκτονα με δικαιοσύνη, ευθύτητα, επιείκεια, σοφία, σύνεση και περίσκεψη. Η μελέτη της Αρχιτεκτονικής υπενθυμίζει την οικοδόμηση του ναού της Αρετής αλλά παροτρύνει στην έρευνα για την αλήθεια και την πρόοδο του πνεύματος. Οι Ελεύθερες Τέχνες δείχνουν στον Τεκτ. τα θαυμαστά δημιουργήματα της ανθρώπινης διάνοιας που λειτουργεί με την λεκτική γοητεία και το αρμονικό κάλλος. Η γνώση τους ανυψώνουν και εξευγενίζουν το ανθρώπινο πνεύμα Το οπλοστάσιο του Εταίρου εμπλουτίζεται με την γνωριμία με τους Σοφούς νομοθέτες. Η μελέτη της ζωής και του έργου τους δείχνει τον δρόμο προς το φως μέσω της ηθικής του καθήκοντος. Τέλος η εργασία όχι μόνο των χειρών αλλά κυρίως του πνεύματος είναι το τελευταίο μέσο που παρέχει ο Βαθ. του Εταίρου για να διευκολύνει και να καθοδηγήσει την πορεία του Εταίρου προς το Φως. Κατά τον Ησίοδο η εργασία είναι ο φύλακας της αρετής.
        Τότε μπορεί ο τεκτ. να ατενίσει τον Φωτοβόλο αστέρα, το φωτεινό εκείνο σύμβολο της ανεξάρτητης διάνοιας της απαλλαγμένης από προλήψεις και δεισιδαιμονίες. Ο φωτοβόλος αστέρας, τοποθετείται στην ανατολή, δηλ. στα άγια των αγίων, στο τόπο όπου μόνο αγνές και τέλειες συνειδήσεις μπορούν να διέλθουν. Συμβολίζει τον ανθρώπινο οργανισμό, ο οποίος με τις 5 φωτεινές του αισθήσεις μπορεί να δέχεται την επίδραση όχι μόνο των υλικών μορφών αλλά και των πνευματικών. Το εγγεγραμμένο Γ, μυστηριακό κλειδί για την ερμηνεία του συμβόλου. Συμβολίζει την ικανότητα του ανθρώπου στη Γνώση, αλλά ταυτόχρονα είναι το αρχικό γράμμα της Γεωμετρίας, επιστήμης και ενέργειας Θεϊκής. Ας θυμηθούμε το αρχαίο απόφθεγμα ο Θεός αεί γεωμετρείν. Ουσιαστικά αναφερόμαστε στη δημιουργό δύναμη της Γένεσης, της Γνώσης, της Εξέλιξης και της Μυστηριακής Μεταμόρφωσης.
        Καθήκον λοιπόν του αδ. Εταίρου είναι να γνωρίσει το αλληγορικό τούτο σύμβολο και όλη τη μυσταγωγική του σημασία. Με λίγα λόγια το ζητούμενο είναι αφ' ενός μεν η κατανόηση της διδασκαλίας του βαθμού και αφ' ετέρου η συνειδητή πραγμάτωση της διδασκαλίας αυτής στο επίπεδο της καθημερινής ζωής. Μόνον έτσι η πορεία μας θα είναι βιωματική και κατά συνέπεια αποτελεσματική. Τότε θα μπορούμε να αναφωνήσουμε όχι μόνο Είδον τον Φωτοβόλο Αστέρα, αλλά Οίδα τον Φωτοβόλο Αστέρα.
Χ:.K

Το σύμβολο των ορφικών Μυστηρίων …... φίδι τυλιγμένο γύρω από αυγό

 
Το σύμβολο των ορφικών Μυστηρίων ήταν ένα φίδι που ήταν τυλιγμένο γύρω από ένα αυγό, που συμβόλιζε τον κόσμο που περιβάλλεται από το Δημιουργικό πνεύμα. Στο επίπεδο της μύησης και της φιλοσοφίας, συμβόλιζε τον νεόφυτο που την στιγμή της μύησης έσπαγε το κέλυφος του αβγού και ένας καινούργιος πνευματικός άνθρωπος γεννιόταν.. .
Ο χρόνος φανερώνει την έννοια της δημιουργίας σε σχέση με το άλλο συστατικό της δημιουργίας του χώρου που οι Ορφικοί ονόμαζαν Χάος. Έχουμε δηλαδή την κίνηση στον χωροχρόνο. Τα αίτια της δημιουργίας είναι αφενός μεν η μονάδα το ένα ου περικλείει τα πάντα στην μήτρα του και η πολλαπλότητα που εκπορεύεται από αυτό. Με την κίνηση των στοιχείων δημιουργείται μία περιδίνηση που σχηματίζει το κοσμογονικό αυγό , το πρώτο μορφικό φανέρωμα της δημιουργίας, από το οποίο δημιουργήθηκαν οι κόσμοι με την επέμβαση του Φάνη , του Έρωτα που ενώνει τα στοιχεία μεταξύ τους.
Με το σχίσιμο λοιπόν του αβγού, έχουμε την πρώτη δύναμη του Αιθέρα-Δία στην τρισυπόστατη μορφή του Φάνητα που δονήθηκε σε αιθερινή δύνη, που είναι ο Νούς-μήτις. Στον καθοδικό στροβίλισμα του σε αυξάνουσα συνεχώς ταχύτητα συνακολούθησε η γονιμοποιός δύναμη-Έρως. Μετά από αυτόν ακολούθησε με επιταχυνόμενο ρυθμό δίνης, το φως ο δεύτερος δηλαδή Φάνης των ορφικών. Το φως όμως όχι το υλικό αλλά εκείνο το αίτιο των νοητικών όντων, που στην αριθμητική δυναμική του εξέλιξη του στις ζώσες μορφές ονομάζεται από τους φιλοσόφους και τους Αλχημιστές οντογονικό ζωντανό φώς.-φιλοσοφική λίθος.
Την τριδύναμη αυτή αιθερική ενέργεια, η Χριστιανική διδασκαλία συνεχίζουσα και δανειζόμενη ίδια φυσική και πνευματική αλήθεια της αρχαίας φιλοσοφίας και Θεολογίας την ονομάζει Αγία Τριάδα, όταν διδάσκει Πατήρ , Υιός και Άγιο πνεύμα, ομοούσιος και αχώριστος. Αυτό δηλαδή που ο Ορφέας το είχε πει πολύ νωρίτερα, γιατί στα Ορφικά του Όττο Κέρν γράφονται τα Εξής:
"Και όλα αυτά τα είχε εκθέσει ο σοφότατος χρονογράφος ο Τιμόθεος(5ος αιώνας π.χ) αναφερόμενος στον Ορφέα ότι είπε ότι η Τριάς η ομοούσιος έχει τα πάντα δημιουργήσει..".
Όσο αφορά την Ορφική κοσμογονία και για την χρονολογική προσέγγιση της, ο αστρονόμος Κ. Χασάπης με βάση τον στίχο : "ΜΙΞΑΣ ΧΕΙΜΩΝΟΣ ΘΕΡΕΟΣ Τ' ΙΣΟΝ ΑΜΦΟΤΕΡΟΙΣΙΝ" (ύμνος Απόλλωνος ) που γίνεται λόγος περί ισότητας των εποχών , υπολόγισε (με βάση την μετάπτωση των εποχών) τις δύο ημερομηνίες που θα μπορούσε να είχε συμβεί αυτό το φαινόμενο :
1. 1.366π.Χ. ή 11.835 π.Χ
Υποστηρίζεται ότι τα Ορφικά πρέπει να έχουν γραφτεί το 11.835 π.Χ. εφόσον ο Ορφέας ( που συμμετείχε στην Αργοναυτική εκστρατεία ) έζησε πολλές γενιές πριν τον τρωικό πόλεμο ο οποίος με τις νεότερες χρονολογήσεις τοποθετείται το 1450 π.Χ. Συνεπώς είναι αδύνατον στα κείμενα που συνέλεξε ή και συνέθεσε ο Ορφέας να περιγράφεται γεγονός του 1366 π.Χ.
Για να θεωρήσουν οι συγγραφείς του στίχου την ισότητα των εποχών ως κάτι αξιοσημείωτο (και θα έπρεπε να είναι σίγουροι ότι πρόκειται για κάτι αξιοσημείωτο για να το καταχωρήσουν και σε θρησκευτικό ύμνο) θα πρέπει η ισότητα αυτή να έχει ξαναπαρατηρηθεί στο παρελθόν.
Βασίλης Χλέτσος,