Η Αθήνα των θρύλων και των φαντασμάτων: 9 «στοιχειωμένα» μέρη στην Αττική που ούτε απ'έξω δεν θέλετε να περάσετε!

• 

 Πύργοι που κρύβουν αλλόκοτες ιστορίες και αυτοκίνητα που κινούνται μόνα τους. Σπίτια που οι κάτοικοι της περιοχής ορκίζονται ότι στοιχειώνονται από φαντάσματα και εγκαταλελειμμένα σανατόρια με υποβλητική ατμόσφαιρα και παράξενες «παρουσίες». Η Αττική έχει τους δικούς της στοιχειωμένους θρύλους. Και μπορεί οι εκφράσεις «οι ντόπιοι λένε», «σύμφωνα με μαρτυρίες» και «ο θρύλος θέλει» να είναι πολύ βολικές για να δικαιολογήσουν αυτά που στους ορθολογιστές φαίνονται ιστορίες απλώς για να τρώνε τα παιδιά όλο το φαγητό τους, αλλά ακόμη κι εκείνοι θα διασκέδαζαν με τις αλλόκοτες εξιστορήσεις που συνοδεύουν τα παρακάτω μέρη της Αθήνας.
Η σπηλιά του Νταβέλη 

Είναι ίσως το μέρος που «κουβαλά» τους περισσότερους θρύλους μυστηρίου σε ολόκληρη την Ελλάδα. Βρίσκεται στο νοτιοδυτικό τμήμα του βουνού της Πεντέλης, και λέγεται πως στην αρχαιότητα ήταν Ιερό του Πανός, των Νυμφών και των Αμώμων (αγνών). Ανακαλύφθηκε την δεκαετία του 1930 και έκτοτε οι μαρτυρίες μιλούν για μια πληθώρα φαινομένων στην περιοχή: Παράξενα ηλεκτρομαγνητικά φαινόμενα παρατηρούνται εδώ, έντονες μυρωδιές όζοντος, ξαφνικοί ανεμοστρόβιλοι και ανεξήγητες μετατοπίσεις σημαδιών στα τοιχώματά του – μία παλάμη χαραγμένη στον τοίχο λέγεται πως μετακινήθηκε τρεις φορές. Οι μαρτυρίες θέασης φαντασμάτων αλλά και παράξενων ιπτάμενων αντικειμένων δεν είναι λίγες, αλλά ακόμη μεγαλύτερο μυστήριο καλύπτει τις περίφημες στοές του σπηλαίου. Λέγεται μάλιστα πως αυτές συνδέονται κατά κάποιο τρόπο με τις υπόγειες στοές της κεντρικής Αθήνας, αν και οι έρευνες δεν επιβεβαίωσαν ποτέ κάτι τέτοιο. Αυτό όμως ώθησε τους λάτρεις των περίεργων θεωριών να μιλήσουν για το φαινόμενο της «κούφιας γης», καθώς και για περίεργα, απόρρητα πειράματα του στρατού και του ΝΑΤΟ, όταν η περιοχή είχε κηρυχθεί στρατιωτική βάση. Εδώ λέγεται πως κρύφτηκε ο γνωστός λήσταρχος Νταβέλης και πως είχε κρύψει μάλιστα τον θησαυρό του – υπήρχε ο θρύλος πως ο σταυρός στην κορυφή της εκκλησίας στην είσοδο της σπηλιάς είναι μοχλός που ανοίγει την καταπακτή του θησαυρού. Η σπηλιά επίσης λέγεται πως έχει ιδιαίτερα αυξημένα επίπεδα ραδιενέργειας, και πως, αν κρατάτε μια λάμπα φθορίου, μπορείτε να τη δείτε να ανάβει μόνη της περνώντας από εκεί. Οι τελετές μαύρης μαγείας που φημολογούνται πως λάμβαναν μέρος εδώ σε παλαιότερες δεκαετίες απλώς ανέβασαν το hype της σπηλιάς, που αποτελεί ακόμη και σήμερα το ύψιστο «urban μυστικό» της Αττικής.
Το Μέγαρο και ο Πύργος της Δούκισσας της Πλακεντίας


Η παράξενη ιστορία της όντως εκκεντρικής και αλλόκοτης περσόνας της Δούκισσας της Πλακεντίας – κατά κόσμον Σοφί ντε Μαρμπουά Λεμπρέν – ήταν αρκετή για να τροφοδοτήσει θρύλους που καλά κρατούν ως σήμερα. Η γνωστή φιλελληνίδα που έφτασε στην Αθήνα για να ζήσει μόνιμα μαζί με την κόρη της έχτισε πολλά σπίτια, μεταξύ αυτών και τον συγκεκριμένο επιβλητικό Πύργο, το «Καστέλλο της Ροδοδάφνης» που η ίδια δεν πρόλαβε ποτέ να δει ολοκληρωμένο. Όλα ξεκίνησαν όταν πέθανε η κόρη της: Ο πόνος της ήταν τέτοιος που την ταρρίχευσε και την κράτησε στο σπίτι της στην οδό Πειραιώς. Όταν όμως το σπίτι κάηκε και μαζί με αυτό και η σωρός της κόρης της, η Δούκισσα κλείστηκε στο μέγαρο που έχτισε στα Ιλίσια (σημερινό Βυζαντινό Μουσείο) και λέγεται πως έγινε δύστροπη και αντικοινωνική σε ακραίο βαθμό. Κάπως έτσι ξεκίνησαν και οι θρύλοι που περιβάλλουν εκείνη και τους πύργους της: Πως πραγματοποιούσε μυστηριώδη συμπόσια με ύποπτους καλεσμένους, πως διατηρούσε σχέσεις με λήσταρχους της εποχής (του Νταβέλη περιλαμβανομένου), πως είχε ασπαστεί τον σατανισμό και άλλα πολλά. Έχει εξακριβωθεί μάλιστα η ιστορία για την απαγωγή της από λήσταρχους, και πως την έσωσαν οι κάτοικοι του Χαλανδρίου, οι οποίοι της είχαν αδυναμία καθώς έκανε δημόσια έργα στην περιοχή του σημερινού δρόμου που φέρει το όνομά της. Σήμερα, ο Πύργος της στην Πεντέλη στεγάζει το πολιτιστικό κέντρο της περιοχής.
Οι ανηφόρες της Πεντέλης

Η Πεντέλη αποκτά επάξια τον τίτλο του πιο μυστηριώδους βουνού της Αττικής, καθώς περιβάλλεται από την φήμη των παράξενων ηλεκτρομαγνητικών πεδίων. Οι κάτοικοι της περιοχής έχουν αναφέρει ανά τις δεκαετίες την εμφάνιση φωτεινών σημείων και θορύβων, ενώ υπάρχει και το ιδιαίτερα παράξενο φαινόμενο της «αρνητικής κλίσης». Στις ανηφόρες της Πεντέλης, έχουν παρατηρηθεί σταματημένα αυτοκίνητα να… κυλούν προς τα πάνω, παρά την κλίση της πλαγιάς, χάρη στα ηλεκτρομαγνητικά κύματα. Το πέπλο μυστηρίου της Πεντέλης την καλύπτει από την αρχαιότητα ακόμη – λέγεται μάλιστα πως το πεντελικό μάρμαρο, από το οποίο φτιάχτηκε και ο Παρθενώνας, διαθέτει «ιερές» ιδιότητες, γι’ αυτό και δεν κάθεται ποτέ πάνω του πουλί. Τέλος, διαδεδομένος ακόμη και σήμερα είναι ο μύθος των Βριλ, του αρχαίου… υποχθόνιου λαού που κατοικούσε εκεί και έδωσε το όνομά του στα Βριλήσσια. Αντίστοιχα, μία εναλλακτική εκδοχή για το όνομα της Πεντέλης υποστηρίζει πως προέρχεται από τη φράση «Πύλη εν τέλος» που παραπέμπει στην κούφια γη.
Οι αμερικανικές βάσεις της Νέας Μάκρης

Εκατέρωθεν του ίδιου μυστηριώδους βουνού της Αττικής, από την δεκαετία του ΄50 ως τις αρχές του ’90 λειτουργούσαν δύο βάσεις του αμερικανικού ναυτικού. Κάποιες από τις εγκαταστάσεις σήμερα είναι εγκαταλελειμμένες ενώ κάποιες άλλες μεταμορφώθηκαν στο Αθλητικό και Πολιτιστικό Πάρκο Νέας Μάκρης. Ωστόσο, η φήμη τους θέλει να συνδέονται όχι μόνο με τα στρατιωτικά έργα στη σπηλιά του Νταβέλη αλλά και με αντικατασκοπευτικές δραστηριότητες του Ψυχρού Πολέμου. Ο αστικός θρύλος αναφέρει πως οι Αμερικανοί δημιούργησαν έναν υπόγειο ηλεκτρομαγνητικό δίαυλο μεταξύ Μεσογείου και ΗΠΑ (συγκεκριμένα μεταξύ αυτών των βάσεων και της Virginia) και πως τα φαινόμενα στην περιοχή κινούνταν στα όρια της ηλεκτρομαγνητικής καταιγίδας. Μάλιστα, μια χαριτωμένη λεπτομέρεια που ενισχύει αυτή τη θεωρία είναι πως το «μάτι» της καταιγίδας αυτών των διαδικασιών ήταν στην περιοχή που σήμερα… αποκαλούμε Μάτι Αττικής.
 Οι υπόγειες στοές της Αθήνας 

Οι φίλοι των «υπόγειων» θεωριών γνωρίζουν πολύ καλά την φήμη για ύπαρξη εκτενούς δικτύου υπόγειων και αλληλοσυνδεόμενων στοών κάτω από το έδαφος της κεντρικής Αθήνας. Από τον Λυκαβηττό μέχρι το Μέγαρο Μαξίμου και από τη Μητρόπολη μέχρι του Φιλοπάππου, οι στοές της πόλης λέγεται πως μπορούν να προσεγγιστούν από τρεις βασικές εισόδους: Μία στη λεγόμενη «φυλακή του Σωκράτη» στη σκιά της Ακρόπολης, που όμως είναι κλειδωμένη με σιδερένια κάγκελα, άλλη μία στη ρωσική εκκλησία της οδού Φιλελλήνων στην Πλάκα και άλλη μία πίσω από το πέταλο του Καλλιμάρμαρου. Σύμφωνα με το ειδικού ενδιαφέροντος blog, SecretRealTruth, αυτές ήταν και οι στοές που χρησιμοποιούσαν οι άντρες της Αντίστασης για τα σαμποτάζ τους, όπως αυτό του ΕΑΜ με τα εκρηκτικά κάτω από το ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία όταν διέμενε εκεί ο Τσόρτσιλ.
Το Ξενοδοχείο Ξενία 
Γνωστό και ως Σανατόριο της Πάρνηθας, αυτό το εγκαταλελειμμένο σήμερα κτίριο θεωρείται ο «παράδεισος» των εγχώριων κυνηγών φαντασμάτων. Όπως μας είχαν δηλώσει οι ίδιοι σε σχετικό αφιέρωμα του In2life, «τα ευρήματα που έχουμε καταγράψει στο Ξενία είναι συγκλονιστικά. Έχουμε καταγράψει μια φωνή να λέει “τα χρόνια”. Ο θρύλος λέει πως από τον τρίτο όροφο του Ξενία, όταν ήταν ακόμα σανατόριο, έπεσε και σκοτώθηκε ένα παιδάκι – ατύχημα ή αυτοκτονία, δεν ξέρουμε. Κατά σύμπτωση, η φωνή που καταγράψαμε στον τρίτο όροφο είναι ξεκάθαρα παιδική». Το κτίριο εγκαταλείφθηκε την δεκαετία του ’80, αλλά έμειναν στα κουφάρια των ορόφων του περίεργα συνθήματα στους τοίχους των σκοτεινών διαδρόμων, όπου λέγεται πως παρατηρούνται απότομες μεταβολές της θερμοκρασίας. Νοσηλευτικό Ίδρυμα Εμπορικού Ναυτικού στα Μελίσσια 
Το ΝΙΕΝ, ιδιοκτησίας Ναυτικού Απομαχικού Ταμείου στα Μελίσσια, αποκαλείται και «νοσοκομείο φάντασμα», κάτι που δεν αναφέρεται μόνο στην εγκατάλειψή του από την δεκαετία του ’70 ως σήμερα. Το παλιό ναυτικό νοσοκομείο – που θα μπορούσε να αποτελεί… μουσείο – σήμερα συνοδεύεται από τη φήμη σατανιστικών τελετών και κυνηγιών φαντασμάτων. Λέγεται πως αν επισκεφθεί κανείς το αφύλαχτο αυτό μνημείο, θα βρει από παλιές ξύλινες κασέλες μέχρι κρεμάλες, αλλά και πρόχειρες εγκαταστάσεις διαμονής αστέγων. Αξίζει να αναφερθεί πως η πρόσβαση στο κτίριο δεν είναι ασφαλής, ιδιαίτερα τις βραδινές ώρες.
Ο Ναός της Αγροτέρας Αρτέμιδος 

Ο ναός της Αρτέμιδος στο Μετς ήταν, σύμφωνα με τις αρχαίες πηγές, ένας από τους πιο μεγαλοπρεπείς και όμορφους της Αθήνας, σχεδιασμένος από τον γνωστό Καλλικράτη του Παρθενώνα. Εκεί οι Αθηναίοι τελούσαν το τάμα τους στη θεά για τη νίκη στη Μάχη του Μαραθώνα, ενώ στην ίδια περιοχή, στον λόφο του Αρδηττού, τελούνταν και τα Μικρά Ελευσίνια Μυστήρια, γεγονός που προσδίδει στην γειτονιά μια απόκοσμη αύρα. Ο αστικός θρύλος, όμως, ξεκίνησε όταν με τις πέτρες από τα ερείπια του ναού, χτίστηκαν κάποια σπίτια στην γειτονιά. Λέγεται λοιπόν πως μια ηλικιωμένη γυναίκα με ένα αναμμένο κερί στο χέρι, γυρνά τα βράδια στην περιοχή και προειδοποιεί τους περαστικούς πως η περιοχή είναι καταραμένη εξαιτίας της βεβήλωσης – κάποιοι μάλιστα προσθέτουν πως πρόκειται για την ίδια τη θεά. Η ιστορία αυτή είναι ευρέως διαδεδομένη στους κατοίκους της συνοικίας. Σήμερα, τα ερείπια του αρχαιολογικού χώρου του ναού βρίσκονται μέσα σε κατοικημένη περιοχή, και οι κάτοικοι έχουν δημιουργήσει μια Πρωτοβουλία για την αξιοποίηση και ανάδειξή του.
Η Βίλα Καζούλη στην Κηφισιά 

Ο αιγυπτιώτης επιχειρηματίας Ν. Καζούλης έχτισε τον συγκεκριμένο πύργο γύρω στα 1910, αλλά κατά την Κατοχή, το κτίριο μετατράπηκε σε φρουραρχείο των Ες-Ες. Μάλιστα, πολλοί αντιστασιακοί βασανίστηκαν στα υπόγεια της βίλας, θανατώθηκαν βίαια και θάφτηκαν στον κήπο της. Γι’ αυτό και λέγεται πως τις εγκαταστάσεις της αναπαλαιωμένης σήμερα βίλας, που στεγάζει υπηρεσία του ΥΠΕΚΑ, περιβάλλει μια «σκοτεινή ενέργεια» από τα άσχημα γεγονότα τα οποία σφράγισαν την ιστορία της.

Ο Ακτινοβόλος Αστήρ

Αν ο 1ος β. έχει σαν βασικό θέμα έρευνας τα αίτια των κόσμων, ο 2ος β ασχολείται με τα μέσα δια των οποίων εξελίσσεται η ανθρώπινη ατομικότητα προκειμένου να φτάσει στα ύψη της πνευματικής εντέλειας, η οποία συμβολίζεται με το σπουδαιότερο σύμβολο αυτού του βαθμού: Τον Φωτοβόλο Αστέρα.
        Κατά τη διαδικασία της Μύησης σε 1ο Βαθ. τα μάτια του υπό μύηση είναι κλειστά. Πέραν της συγκινησιακής χρησιμότητας αυτής της κατάστασης, υπάρχει σημαντικότατος συμβολισμός. Ο υπό μύηση βρίσκεται στο σκοτάδι της άγνοιας. Κατά την διάρκεια της μύησης ο Σεβ. διδάσκει τον υπό μύηση για πολλά και σημαντικά θέματα, όπως την Ηθική και την Αρετή. Θα σταθώ όμως μόνο στον ορισμό του Τεκτ. Θεσμός αφ' εαυτού προερχόμενος, απορρέων εκ του ορθού λόγου, φιλοσοφικός και παγκόσμιος. Η παγκοσμιότητα του Θεσμού δεν αφορά σε γεωγραφικά σύνορα. Απευθύνεται στο σύνολο των ανθρώπων. Από το σημείο αυτό τίθεται ουσιαστικά, το θέμα του αυτοπροσδιορισμού του ανθρώπου και ταυτόχρονα διατίθενται και τα πρώτα εργαλεία της επίτευξης αυτού του σκοπού, ο ορθός λόγος και η φιλοσοφία.
        Ο άνθρωπος είναι ελλειπής. Άρα και το πεδίο του γνωστικού φάσματος, είναι φυσικό να είναι ελλιπές σε κάθε γωνία θεώρησης, είτε αφορά την επιστήμη, είτα τη φιλοσοφία ή οποιαδήποτε άλλη μορφή γνώσης.
       

Ο κόσμος – εξαιρουμένου του ανθρώπου – δεν έχει καμία απολύτως ανάγκη λογικής ερμηνείας του εαυτού του, δεδομένου ότι λειτουργεί νομοτελειακά και κατά τρόπο απλό. Π.χ. το μήλο πέφτει κάτω από τη μηλιά.
        Η πολύπλοκη λειτουργία των συστημάτων, τόσο στον μικρόκοσμο όσο και στον μακρόκοσμο, είναι αυτονόητες για τον κόσμο, χωρίς να επεισέρχεται η αναγκαιότητα της γνώσης ή άγνοιας, λογικής ή εκλογίκευσης, χωρίς αδυναμίες, αβεβαιότητες, παραδοξότητες, απροσδιοριστίες κλπ.
        Ο άνθρωπος σαν σκεπτόμενο ον με λογική δυνατότητα (ο όρος έχει την έννοια ότι θα μπορούσε και να μην ήταν) αλλά αγνωστικός (γιατί τείνει προς τη γνώση) προσπαθεί ή τουλάχιστον επιθυμεί να αντλήσει γνώσεις για τον εαυτό του από τον κόσμο δίνοντάς του λογική υπόσταση. Ο κόσμος έχει τα δικά του μέτρα. Ο άνθρωπος προσπαθεί να φέρει τον κόσμο στα μέτρα του. Ο κόσμος τον αγνοεί. Έτσι η λογική μας δεν είναι τίποτα παραπάνω από τις σκέψεις μας.
        Ο Τεκτ. είναι ένα διαρθρωμένο σύστημα αξιών που χωρίς να προσφέρει την ίδια την γνώση, παρέχει στον Τεκτ. μία οργανωμένη σειρά εργαλείων, προκειμένου να επιτύχει το σκοπό της αυτογνωσίας και της τελείωσης της πορείας δηλ. προς την πνευματική εντέλεια.
        Στον πρώτο βαθμό ο Τεκτ. δραστηριοποιείται κυρίως στη κατανόηση του κόσμου και στην καταπολέμηση των παθών του. Με την αποκάλυψη των οφθαλμών του μυούμενου, όταν ο Αδ. Δοκ. ζητά για αυτόν το ΦΩΣ, ξεκινά η πορεία προς την γνώση. Το φως που αντικρίζει ο μυούμενος είναι χλωμό και αβέβαιο, είναι όμως φως που έλκει και ταυτόχρονα οδηγεί. Συμβολικά θα μπορούσαμε να αναφερθούμε στο πρώτο φως που αντικρίζει ο άνθρωπος όταν γεννιέται, ή και στο φως που χαρακτήρισε την πρώτη "πράξη" της  δημιουργίας. Όπως και αν το εξετάσουμε η πορεία έχει ήδη ξεκινήσει.
        Κατά την έναρξη των εργασιών του 1ου Βαθ. παρατηρούμε ότι ο σκοπός μας είναι η αναζήτηση του Φωτός, που αν και δεν το βλέπουμε πλήρως, λόγω αδυναμίας των οφθαλμών μας, παρατηρούμε τη Φύση και τα Φαινόμενα, δηλ τα αποτελέσματα του Φωτός. Κυρίως όμως κατερχόμενοι στο βάθος της συνειδήσεως και εναρμονιζόμενοι με τον παγκόσμιο ρυθμό. Το σημείο αυτό αποτελεί έξοχη προαναγγελία του 2ου βαθμού όπου ο Τεκτ. καλείται να γνωρίσει τα εν αυτόν και τα περί αυτόν όπως χαρακτηριστικά αναφέρει και η διδασκαλία του βαθμού. Το φως, ας μου επιτραπεί, σαν αόριστη έννοια αποτελεί το στόχο της αναζήτησης, τον προορισμό. Ταυτόχρονα είναι και το μέσο που βοηθά την αίσθηση της όρασης στην αναζήτηση, και ταυτόχρονα θερμαίνει και ζωοδοτεί, δημιουργώντας όχι μόνο ευχάριστη αλλά και ιδανική συνθήκη για εργασία. Μην ξεχνάμε ότι η εργασίες άρχονται την μεσημβρία, όταν το φως και η θερμότητα  είναι πλήρεις, και τερματίζονται το μεσονύκτιο. Συμβολικά πάντα, ενώ το φυσικό φως έχει παρέλθει προ πολλής ώρας, η εργασία η οποία τιμάται με ιδιαίτερο τρόπο στη Στοά του Εταίρου, μπορεί να συνεχιστεί με τον νου τη σκέψη και το πνεύμα. Μόνον τότε ο Τεκτ. αναπαύεται, όταν έχει εργασθεί με τις αισθήσεις και τη σκέψη, έχοντας δηλ. χρησιμοποιήσει άριστα τις φυσικές και πνευματικές του δυνατότητες.
Ο σκοπός του Τεκτ. στον 1ο β. δηλ. η κατανίκηση των παθών, περιγράφεται εξαιρετικά με τον αποσυμβολισμό του μύθου του Θησέα στην πάλη με τον Μινώταυρο. Ο Μινώταυρος κατά μία θεώρηση, συμβολίζει τον κατώτερο άνθρωπο. Ο Θησέας αφού γίνεται άξιος και δυνατός να μετακινήσει τον Βράχο και να πάρει τα όπλα του πατέρα του, δηλ. τη Σοφία και τη Δικαιοσύνη, αντιμετωπίζει τον κατώτερο εαυτό του, αφού πρώτα – ως ανώτερη ανθρώπινη οντότητα και γνωρίζοντας τις δυσκολίες του εγχειρήματος – προετοιμάζει την έξοδο από τον Λαβύρινθο χρησιμοποιώντας το νήμα της Αριάδνης. Έτσι, μετά από σκληρή πάλη, νικά και μπορεί να βγει στο Φως ως ανώτερος δηλ. πνευματικός άνθρωπος.
        Με την είσοδο στο 2ο β. ο Τεκτ. πραγματοποιεί 5 περιοδείες, προκειμένου να οπλιστεί με τα εργαλεία εκείνα που θα τον βοηθήσουν να φέρει εις πέρας την αποστολή του. Η σμίλη συμβολίζει την Νόηση και η Σφύρα τον Λόγο. Και τα δύο είναι εργαλεία του Πνεύματος  Όμως δεν μπορούμε να ανακαλύψουμε τη δύναμη του πνεύματος χωρίς το σώμα μας Έτσι λοιπόν οι πέντε αισθήσεις στρατεύονται στο σκοπό ως όργανα σώματος και δυνάμεις ψυχής. Το πεπερασμένο των σωματικών αισθήσεων, μας ωθεί στην αναζήτηση και δραστηριοποίηση των αισθήσεων του πνεύματος. Οι πνευματικές αισθήσεις και δυνατότητες, δεν υπόκεινται σε αντικειμενικούς περιοριστικούς όρους, και η χρήση και ανάπτυξή τους μπορεί να οδηγήσει τον Τεκτ. στο γνώθι σ' αυτόν. Αυτό ήταν γραμμένο στη μετώπη του Ναού του Πυθίου Απόλλωνα στους Δελφούς (Ηλιακή δηλ .φωτεινή θεότητα). Κατόπιν η λήψη γνώμονα και διαβήτη εξοπλίζουν τον τέκτονα με δικαιοσύνη, ευθύτητα, επιείκεια, σοφία, σύνεση και περίσκεψη. Η μελέτη της Αρχιτεκτονικής υπενθυμίζει την οικοδόμηση του ναού της Αρετής αλλά παροτρύνει στην έρευνα για την αλήθεια και την πρόοδο του πνεύματος. Οι Ελεύθερες Τέχνες δείχνουν στον Τεκτ. τα θαυμαστά δημιουργήματα της ανθρώπινης διάνοιας που λειτουργεί με την λεκτική γοητεία και το αρμονικό κάλλος. Η γνώση τους ανυψώνουν και εξευγενίζουν το ανθρώπινο πνεύμα Το οπλοστάσιο του Εταίρου εμπλουτίζεται με την γνωριμία με τους Σοφούς νομοθέτες. Η μελέτη της ζωής και του έργου τους δείχνει τον δρόμο προς το φως μέσω της ηθικής του καθήκοντος. Τέλος η εργασία όχι μόνο των χειρών αλλά κυρίως του πνεύματος είναι το τελευταίο μέσο που παρέχει ο Βαθ. του Εταίρου για να διευκολύνει και να καθοδηγήσει την πορεία του Εταίρου προς το Φως. Κατά τον Ησίοδο η εργασία είναι ο φύλακας της αρετής.
        Τότε μπορεί ο τεκτ. να ατενίσει τον Φωτοβόλο αστέρα, το φωτεινό εκείνο σύμβολο της ανεξάρτητης διάνοιας της απαλλαγμένης από προλήψεις και δεισιδαιμονίες. Ο φωτοβόλος αστέρας, τοποθετείται στην ανατολή, δηλ. στα άγια των αγίων, στο τόπο όπου μόνο αγνές και τέλειες συνειδήσεις μπορούν να διέλθουν. Συμβολίζει τον ανθρώπινο οργανισμό, ο οποίος με τις 5 φωτεινές του αισθήσεις μπορεί να δέχεται την επίδραση όχι μόνο των υλικών μορφών αλλά και των πνευματικών. Το εγγεγραμμένο Γ, μυστηριακό κλειδί για την ερμηνεία του συμβόλου. Συμβολίζει την ικανότητα του ανθρώπου στη Γνώση, αλλά ταυτόχρονα είναι το αρχικό γράμμα της Γεωμετρίας, επιστήμης και ενέργειας Θεϊκής. Ας θυμηθούμε το αρχαίο απόφθεγμα ο Θεός αεί γεωμετρείν. Ουσιαστικά αναφερόμαστε στη δημιουργό δύναμη της Γένεσης, της Γνώσης, της Εξέλιξης και της Μυστηριακής Μεταμόρφωσης.
        Καθήκον λοιπόν του αδ. Εταίρου είναι να γνωρίσει το αλληγορικό τούτο σύμβολο και όλη τη μυσταγωγική του σημασία. Με λίγα λόγια το ζητούμενο είναι αφ' ενός μεν η κατανόηση της διδασκαλίας του βαθμού και αφ' ετέρου η συνειδητή πραγμάτωση της διδασκαλίας αυτής στο επίπεδο της καθημερινής ζωής. Μόνον έτσι η πορεία μας θα είναι βιωματική και κατά συνέπεια αποτελεσματική. Τότε θα μπορούμε να αναφωνήσουμε όχι μόνο Είδον τον Φωτοβόλο Αστέρα, αλλά Οίδα τον Φωτοβόλο Αστέρα.
Χ:.K

Το σύμβολο των ορφικών Μυστηρίων …... φίδι τυλιγμένο γύρω από αυγό

 
Το σύμβολο των ορφικών Μυστηρίων ήταν ένα φίδι που ήταν τυλιγμένο γύρω από ένα αυγό, που συμβόλιζε τον κόσμο που περιβάλλεται από το Δημιουργικό πνεύμα. Στο επίπεδο της μύησης και της φιλοσοφίας, συμβόλιζε τον νεόφυτο που την στιγμή της μύησης έσπαγε το κέλυφος του αβγού και ένας καινούργιος πνευματικός άνθρωπος γεννιόταν.. .
Ο χρόνος φανερώνει την έννοια της δημιουργίας σε σχέση με το άλλο συστατικό της δημιουργίας του χώρου που οι Ορφικοί ονόμαζαν Χάος. Έχουμε δηλαδή την κίνηση στον χωροχρόνο. Τα αίτια της δημιουργίας είναι αφενός μεν η μονάδα το ένα ου περικλείει τα πάντα στην μήτρα του και η πολλαπλότητα που εκπορεύεται από αυτό. Με την κίνηση των στοιχείων δημιουργείται μία περιδίνηση που σχηματίζει το κοσμογονικό αυγό , το πρώτο μορφικό φανέρωμα της δημιουργίας, από το οποίο δημιουργήθηκαν οι κόσμοι με την επέμβαση του Φάνη , του Έρωτα που ενώνει τα στοιχεία μεταξύ τους.
Με το σχίσιμο λοιπόν του αβγού, έχουμε την πρώτη δύναμη του Αιθέρα-Δία στην τρισυπόστατη μορφή του Φάνητα που δονήθηκε σε αιθερινή δύνη, που είναι ο Νούς-μήτις. Στον καθοδικό στροβίλισμα του σε αυξάνουσα συνεχώς ταχύτητα συνακολούθησε η γονιμοποιός δύναμη-Έρως. Μετά από αυτόν ακολούθησε με επιταχυνόμενο ρυθμό δίνης, το φως ο δεύτερος δηλαδή Φάνης των ορφικών. Το φως όμως όχι το υλικό αλλά εκείνο το αίτιο των νοητικών όντων, που στην αριθμητική δυναμική του εξέλιξη του στις ζώσες μορφές ονομάζεται από τους φιλοσόφους και τους Αλχημιστές οντογονικό ζωντανό φώς.-φιλοσοφική λίθος.
Την τριδύναμη αυτή αιθερική ενέργεια, η Χριστιανική διδασκαλία συνεχίζουσα και δανειζόμενη ίδια φυσική και πνευματική αλήθεια της αρχαίας φιλοσοφίας και Θεολογίας την ονομάζει Αγία Τριάδα, όταν διδάσκει Πατήρ , Υιός και Άγιο πνεύμα, ομοούσιος και αχώριστος. Αυτό δηλαδή που ο Ορφέας το είχε πει πολύ νωρίτερα, γιατί στα Ορφικά του Όττο Κέρν γράφονται τα Εξής:
"Και όλα αυτά τα είχε εκθέσει ο σοφότατος χρονογράφος ο Τιμόθεος(5ος αιώνας π.χ) αναφερόμενος στον Ορφέα ότι είπε ότι η Τριάς η ομοούσιος έχει τα πάντα δημιουργήσει..".
Όσο αφορά την Ορφική κοσμογονία και για την χρονολογική προσέγγιση της, ο αστρονόμος Κ. Χασάπης με βάση τον στίχο : "ΜΙΞΑΣ ΧΕΙΜΩΝΟΣ ΘΕΡΕΟΣ Τ' ΙΣΟΝ ΑΜΦΟΤΕΡΟΙΣΙΝ" (ύμνος Απόλλωνος ) που γίνεται λόγος περί ισότητας των εποχών , υπολόγισε (με βάση την μετάπτωση των εποχών) τις δύο ημερομηνίες που θα μπορούσε να είχε συμβεί αυτό το φαινόμενο :
1. 1.366π.Χ. ή 11.835 π.Χ
Υποστηρίζεται ότι τα Ορφικά πρέπει να έχουν γραφτεί το 11.835 π.Χ. εφόσον ο Ορφέας ( που συμμετείχε στην Αργοναυτική εκστρατεία ) έζησε πολλές γενιές πριν τον τρωικό πόλεμο ο οποίος με τις νεότερες χρονολογήσεις τοποθετείται το 1450 π.Χ. Συνεπώς είναι αδύνατον στα κείμενα που συνέλεξε ή και συνέθεσε ο Ορφέας να περιγράφεται γεγονός του 1366 π.Χ.
Για να θεωρήσουν οι συγγραφείς του στίχου την ισότητα των εποχών ως κάτι αξιοσημείωτο (και θα έπρεπε να είναι σίγουροι ότι πρόκειται για κάτι αξιοσημείωτο για να το καταχωρήσουν και σε θρησκευτικό ύμνο) θα πρέπει η ισότητα αυτή να έχει ξαναπαρατηρηθεί στο παρελθόν.
Βασίλης Χλέτσος,

Θάνατος - Φόβος

Φοβόμαστε το θάνατο και εφευρίσκομε όλων των ειδών τις θεωρίες, ελπίδες, πίστεις για να συγκαλύψομε το γεγονός του θανάτου, αλλά το γεγονός παραμένει. Έχομε καλλιεργήσει ένα ολόκληρο δίκτυο από διαφυγές κι έτσι είμαστε παγιδευμένοι στη συνήθεια της διαφυγής. Ζώντας σε μια διεφθαρμένη και ηλίθια κοινωνία, όπως αυτή που ζούμε που γεννά φόβο, όλοι μας φέρομε το φορτίο κάποιου φόβου και ο φόβος αυτός παραμορφώνει και αποβλακώνει την καθημερινή μας ζωή. Υπάρχει ο φυσικός φόβος, αλλά αυτό είναι κάτι που έχομε κληρονομήσει από τα ζώα. Εδώ πρόκειται για τους ψυχολογικούς φόβους. Όταν καταλάβομε τους ψυχολογικούς φόβους, τότε θα είμαστε ικανοί να αντιμετωπίσομε και τους ζωώδεις φόβους. Δεν υπάρχει φόβος σαν αφηρημένη ιδέα, ο φόβος έχει πάντα σχέση με κάτι. Ο φόβος να μη χάσεις τη δουλειά, τη γυναίκα, τα παιδιά σου, να μην πετύχεις, ο φόβος της αρρώστιας, του θανάτου, αναρίθμητοι προσωπικοί φόβοι.

Εμείς έχομε δημιουργήσει το χρόνο, τον ψυχολογικό χρόνο σαν ελπίδα, σαν επίτευξη. Εμείς δημιουργούμε μια διαίρεση μέσα στη συνείδηση μας, ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο που υπάρχει στο μακρινό μέλλον. Ο θάνατος περπατάει κάθε μέρα γύρω σου. Θάνατος είναι μια λέξη και είναι η λέξη, η εικόνα, που δημιουργεί το φόβο. Μπορείς να κοιτάξεις το θάνατο, χωρίς την εικόνα του θανάτου; Όσο υπάρχει αυτή η εικόνα, η σκέψη θα δημιουργεί πάντα φόβο. Και τότε, ή λογικοποιείς το φόβο σου για το θάνατο και χτίζεις άμυνες εναντίον του αναπόφευκτου, ή εφευρίσκεις αναρίθμητα πιστεύω για να σε προστατεύουν από το φόβο του θανάτου.

Ο φόβος σε κάνει να ταυτίζεσαι με κάποιον άλλο, με μια ομάδα, με μια ιδεολογία, είτε κοσμική, είτε πνευματική, για να είσαι ασφαλής. Η ταύτιση είναι ένα καταφύγιο, είναι η εξωτερική έκφραση και προβολή εσωτερικών αιτημάτων. Ο φόβος γεννιέται από την επιθυμία της ασφάλειας. Δεν μπορεί όμως ποτέ να υπάρξει ψυχολογική ασφάλεια, αν πάντα κάτι θέλεις, επιθυμείς, αναζητάς, ή προσπαθείς να γίνεις κάτι. Υπάρχει πλήρης ασφάλεια, όταν δεν είσαι τίποτα, που σημαίνει να μην είσαι κάτι που η

σκέψη έχει δημιουργήσει. Βέβαια, το να είσαι απολύτως τίποτα, σημαίνει μια πλήρη αντίφαση με όλα όσα έχεις μάθει. Όταν βρεις ότι δεν υπάρχει σιγουριά σε τίποτα, δεν υπάρχει σιγουριά στη ζωή, στο θάνατο, δεν υπάρχει ασφάλεια σε καμία αυθεντία, όταν το δεις αυτό πραγματικά, αυτή η νοημοσύνη δίδει απόλυτη σιγουριά.

Υπάρχει ένα βαθύτερο νόημα στο θάνατο, εκτός από το ότι ο φυσικός οργανισμός φθάνει σ’ ένα τέλος. Είναι το τέλος που έρχεται ψυχολογικά στο εγώ που συσσώρευσε γνώση, υπέφερε, έζησε με μνήμες ευχαρίστησης και πόνου, με τις ψυχολογικές συγκρούσεις, με πράγματα που θέλησε να κάνει και δεν έκανε κλπ. Αυτό φοβάσαι πραγματικά και όχι εκείνο που βρίσκεται πέρα από τον θάνατο, φοβάσαι μήπως το γνωστό πάρει τέλος και όχι το άγνωστο. Το γνωστό, δηλαδή το σπίτι σου, η οικογένεια σου, οι ιδέες σου, τ’ αποκτήματα σου, τα οποία τα ταύτισες με τον εαυτό σου. Όταν αυτά χαθούν, νοιώθεις εντελώς απομονωμένος, μοναχικός και αυτό είναι που φοβάσαι. Αυτό είναι μια μορφή θανάτου κι αυτός είναι ο μόνος θάνατος.

Τι συμβαίνει όταν ένας σπόρος φυτεύεται; Σαπίζει, πεθαίνει, αυτό είναι ο θάνατος του σπόρου, που όμως δίνει ζωή σε ένα νέο φυτό. Ο θάνατος μετατρέπεται σε ζωή. Ο σπόρος, όταν σαπίσει αποσυντίθεται σε διάφορα στοιχεία, μαγνήσιο, φώσφορο κλπ, που από μόνα τους δεν μπορούν να δημιουργήσουν ζωή. Κάτι υπάρχει μέσα στο σπόρο, ας το πούμε ουσία, που κρατά το σπόρο σε σύνθεση και ζωή και που όταν ο σπόρος πεθαίνει και αποσυντίθεται, αυτό δίνει ζωή σ’ ένα νέο φυτό. Η ουσία του σπόρου είναι κάτι το αθάνατο. Βλέπομε ότι ο θάνατος του σπόρου, η αποσύνθεση του, είναι η προϋπόθεση για να μπορέσει η ουσία του να δώσει ζωή σ’ ένα νέο φυτό. Βλέπομε ότι δεν υπάρχει ζωή και θάνατος αντιθετικά, αλλά ότι το ένα προϋποθέτει το άλλο. Το σώμα είναι σύνθεση στοιχείων, που διαλύονται με το θάνατο και πάνε στα στοιχεία τους. Ουσιαστικά είμαστε τα ίδια υλικά με τα φυτά και τα ζώα και αυτά τα στοιχεία δε χάνονται ποτέ, αυτή η ύλη δε χάνεται ποτέ, αλλά μετασχηματίζεται σε νέες συνθέσεις, σε νέα όντα. Το εγώ είναι το δηλητήριο της ζωής, το σκουλήκι που καταστρέφει τις σχέσεις, αλλά το εγώ είναι μόνο μια εικόνα, ένα φαινόμενο, μια σύνθεση από ψεύτικα στοιχεία. Ο θάνατος του εγώ, η διάλυση των στοιχείων του είναι η προϋπόθεση για το ξαναβλάστημα της ουσίας μας.

Τι είναι η ζωή μας; Γεννιόμαστε, πηγαίνομε σχολείο, πανεπιστήμιο, γάμος, παιδιά, δουλειά για 50 χρόνια, χαρές, λύπες, αγωνίες, άγχη κλπ και θέλομε να ξέρομε τι υπάρχει μετά το θάνατο. Αν πετάξεις όλα αυτά που έχεις συγκεντρώσει μέσα σου, τότε αντιμετωπίζεις το πραγματικό γεγονός, ότι ο εαυτός σου τελειώνει, πεθαίνει. Ο εαυτός σου που είναι φτιαγμένος από τη σκέψη σου, όλες σου τις αγωνίες, τα άγχη και τους πόθους τελειώνει. Το τελείωμα αυτής της προσκόλλησης είναι θάνατος. Κάποιος είναι άπληστος, και όταν πεθαίνει, δεν μπορεί να πάρει μαζί του τη απληστία του. Γι’ αυτό τελείωσε τη απληστία σου τώρα κι αυτό είναι θάνατος. Ώστε να ζεις πριν το θάνατο σημαίνει να ζεις με το θάνατο κι έτσι ζεις σ’ ένα άχρονο κόσμο, γιατί καθετί που αποχτάς τελειώνει αδιάκοπα. Αυτό σημαίνει το άδειασμα του περιεχομένου της συνείδησης σου, ώστε δεν υπάρχει πια χρόνος, ο χρόνος παύει, σταματά κι αυτό είναιθάνατος.

Ο θάνατος είναι ένα τελείωμα και έχει εξαιρετική σημασία στη ζωή. Όχι ότι το φυσικό σώμα δεν πρόκειται να καταστραφεί, αλλά υπάρχει ελευθερία από το φόβο ότι δεν είναι δυνατό να συνεχιστείς. Θάνατος είναι να ζεις ελεύθερος από οποιαδήποτε προσκόλληση. Πρέπει να τελειώνει, να πεθαίνει, καθημερινά κάθε τι από χτες, αλλιώς ζεις μηχανικά και ένα μηχανικό μυαλό δεν μπορεί ποτέ να ξέρει τι είναι ελευθερία και τι είναι αγάπη.

Το να ζεις είναι η τέχνη της ζωής και του θανάτου μαζί. Το να πεθαίνεις κάθε μέρα, κάθε στιγμή, είναι η άχρονη ύπαρξη. Αυτό γεννά απίστευτη αγάπη. Να ζεις χωρίς ψυχολογικό αύριο, είναι ο πιο υγιής τρόπος ζωής.

 

http://stohasmoi.blogspot.gr/

Οι νύμφες του κακού

ΟΙ ΝΥΜΦΕΣ ΤΗΣ ΦΛΑΜΟΥΡΙΑΣ

Όπως θα διαπιστώσατε φίλοι μου, μας αρέσει να αντλούμε θέματα μέσα από την μυθολογία μας. Η ελληνική μυθολογία άλλωστε τόσο πλούσια και ατελείωτη, απετέλεσε πάντοτε μια ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης για δημιουργία για μας και τους άλλους, με την προϋπόθεση ότι μύθος σημαίνει λόγος και όχι παραμύθι και με αυτό το πνεύμα μελετάται και από εμάς και από τους άλλους.

Στην μυθολογία λοιπόν μαθαίνουμε ότι ο Τιτάνας Κρόνος, «θέρισε» τα γεννητικά όργανα του πατέρα του Ουρανού με ένα δρεπάνι και τον έστειλε στείρο πλέον στο παρελθόν της εξουσίας. Αλλά ο Ουρανός, γιος και σύζυγος της Γαίας, προτού εγκαταλείψει τα εγκόσμια συμπλήρωσε την διαθήκη του με μία παράγραφο που είχε δύο όψεις. Η μία όψη ήταν γεμάτη από φθόνο και μίσος για την απώλεια της εξουσίας. Η άλλη όψη ήταν γεμάτη φως, ομορφιά και δύναμη δημιουργίας. Αυτή η τελευταία είχε αφετηρία και πηγή της την θεά του έρωτα Αφροδίτη. Η άλλη όψη όμως του μίσους και της εχθρότητας άφησε στην ανθρωπότητα χθόνιες και υποχθόνιες δαιμονικές θεότητες του κακού: τις Ερινύες, τους Γίγαντες και τις Μελίες Νύμφες ή Μελιάδες. Για τις Ερινύες μιλήσαμε στο προηγούμενο άρθρο μας. Με τούτο το άρθρο θα αναφερθούμε στις Μελιάδες, τις νύμφες της φλαμουριάς.

Ήσαν λοιπόν οι Μελιάδες Νύμφες κόρες του Ουρανού και της Γαίας, η οποία τις γέννησε, αφού εξέθρεψε τις σταγόνες του αίματος που χύθηκαν από τον Ουρανό, όταν τον ακρωτηρίασε ο Κρόνος. Ο Γαληνός στις Αλληγορίες στην Θεογονία του Ησίοδου μας θυμίζει:

«…ῥαθάμιγγες δ” αἱματόεσσαι τῶν τοῦ
οὐρανοῦ αἰδοίων καταρρέουσι, καὶ ταύτας ἡ γῆ δέχεται
καὶ ἐξ αὐτῶν γεννᾷ τὰς Ἐρινῦς, τοὺς Γίγαντας καὶ τὰς
Μελιάδας Νύμφας διὰ τοὺς ἐπισυμβαίνοντας μόχθους καὶ
αἱματηροὺς ἱδρῶτας καὶ πολέμους, περί τε πόλεων καὶ
χωρῶν εὐκράτων καὶ γονίμων γαιῶν».

Δηλαδή, σε ελεύθερη απόδοση, η Γαία δέχτηκε τις ματωμένες σταγόνες από τα κομμένα γεννητικά όργανα του Ουρανού και γέννησε τις Ερινύες, τους Γίγαντες και τις Μελιάδες

Νύμφες, οι οποίες ευθύνονται για τον κάματο και για τον ματωμένο ιδρώτα που χύνουν οι άνθρωποι για την επιβίωσή τους. Ευθύνονται ακόμη και για τους πολέμους που συμβαίνουν ανάμεσα στους ανθρώπους για την κατάκτηση πόλεων και χωρών με γόνιμα και καρποφόρα εδάφη.
Εν ολίγοις, οι πόλεμοι γίνονται για τον πλούτο και οι νύμφες της φλαμουριάς υποκινούν αυτούς τους πολέμους, ώστε «να σκοτώνονται οι λαοί, για τ’ αφέντη το ψωμί», όπως λέει και ο Βάρναλης.

Αναφέρονται ονομαστικά εννέα Μελιάδες: Αδράστεια, Αρέθουσα, Βριθώ, Γλαύκη, Ελίκη, Ίδη, Κελαινώ, Κρίμη και Κυνόσουρα. Το όνομά τους το πήραν, επειδή προτιμούσαν να ζουν στα δέντρα της μελίας ή μελιάς, δηλαδη της φλαμουριάς. Σε ανάμνηση της γέννησής τους από το αίμα του κακού το ξύλο της φλαμουριάς το χρησιμοποιούσαν για την κατασκευή των δοράτων που ως επιθετικά όπλα προκαλούσαν το θάνατο. Πιστευόταν ακόμη πως και το ρόπαλο του Ηρακλή ήταν φτιαγμένο από το ξύλο της μελιάς. Από την φλαμουριά ή μελιά παράγεται και το γνωστό μας μάννα. Το μάννα είναι το κόμμι του δέντρου που το μαζεύουν οι Άραβες και φτιάχνουν ψωμί. Όταν μάλιστα φυσάει μπορεί να παρασύρει ο άνεμος το ξεραμένο κόμμι και να δημιουργήσει μια βροχή από μάννα, σαν αυτό που έστειλε ο θεός στους Εβραίους στην έρημο να χορτάσουν την πείνα τους.

Σε μια φάση της ιστορίας οι Μελίες ή Μελιάδες νύμφες συμπεριελήφθησαν στον κύκλο των νυμφών της αρχαιότητας. Κάτω από το γενικό όνομα Νύμφες νοούνται θηλυκές θεότητες, οι οποίες εκπροσωπούν τις δυνάμεις της φύσης, ιδιαίτερα των βουνών, των νερών, των δασών, των δέντρων κλπ. Ανάλογα με τον τόπο διαμονής τους παίρνουν το όνομά τους ως: Αλσηίδες, γιατί ζουν στα άλση, Ναπαίδες, γιατί κατοικούν στις Νάπες, δηλαδή στους λόγγους, Δρυάδες, γιατί φωλιάζουν στις βελανιδιές, Αμαδρυάδες, Ορεστιάδες ή Ορεάδες, γιατί κυριαρχούν στα όρη, Λειμωνιάδες, γιατί συναντώνται στους λειμώνες, τα λιβάδια. Τέλος, ήσαν ακόμη οι Ναϊάδες και Υδριάδες, που κατοικούσαν στα ποτάμια, τις πηγές και τις λίμνες. Οι νύμφες αυτές θεωρούνταν κόρες του Δία και ήσαν νέες και ωραίες κοπέλες, που τους άρεσε η μουσική και ο χορός και είχαν την ικανότητα να εμπνέουν στους θνητούς ποιητική και προφητική δύναμη. Αλλά από το σύνολο των άλλων νυμφών, μόνον οι Μελιάδες, οι οποίες ανήκαν στις Αμαδρυάδες νύμφες, επειδή γεννήθηκαν από το μίσος του Ουρανού προς τα τέκνα του, ήσαν άγριες θηλυκές δαιμονικές θεότητες της βίας, της εχθρότητας και του θανάτου, όπως ήδη επισημάναμε. Έτσι, ενώ όλες οι άλλες οι νύμφες ως κόρες του Δία ωθούσαν τους ανθρώπους προς την πολιτιστική δημιουργία, οι Μελιάδες έσπρωχναν τον άνθρωπο στον πολεμικό όλεθρο. Άλλωστε, ακριβώς γι αυτό τον λόγο λέγεται πως από τις Μελίες Νύμφες γεννήθηκε το τρίτο γένος των ανθρώπων που κατοίκησε τη γη. Πρόκειται για το «χάλκινο γένος», που φανερώθηκε στην γη μετά το χρυσό και το ασημένιο. Το χάλκινο γένος των ανθρώπων ήταν σκληρό και πολεμοχαρές, γι αυτό αλληλοσπαράχτηκε και εξαφανίστηκε.

Οι Μέλιες ή Μελιάδες νύμφες είχαν και παιδιά. Έτσι, από τον Σειληνό και την Μελία γεννήθηκε ο Κένταυρος Φώλος και ο Δολίων. Από την Βιθυνή Νύμφη Μελία και τον Ποσειδώνα γεννήθηκε ο Άμπυκος, ο αλαζόνας βασιλιάς των Βεβρύκων. Γιος επίσης της Μελίας ήταν και ο Τάλως, ο χάλκινος γίγαντας που προστάτευε την Μινωική Κρήτη.

της Χρύσας Χρονοπούλου {chryssablog.wordpress.com}

Ο Ναός ως Σύμβολο του Ανθρώπου

Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, κανένας ναός δεν είναι απλά μια τυχαία συγκέντρωση λίθων. Σχεδόν κάθε ιερό οίκημα οικοδομεί, δηλαδή κάνει αισθητή την υπερπραγματικότητα του Άλλου θεμελιώνοντας με πέτρα την σχέση του φθαρτού με το Αιώνιο. Σχέση η οποία δεν είναι ξένη στον άνθρωπο καθώς ο ίδιος ο άνθρωπος είναι το μέσω αυτής της σχέσης. Γι’ αυτό λοιπόν και η ναοδομία έκρυψε στην αρχιτεκτονική της την γεωμετρία του ανθρώπου ως αποκάλυψη της νέας κοσμικής οντότητας που δομείτε μέσα από την υλοπνευματική εργασία με το Ιερό. Πρόκειται ασφαλώς για τον αναγεννημένο άνθρωπο, τον αναστημένο, δηλαδή εκείνον που έχει αλλάξει την στάση της ύπαρξης του, τον τρόπο του είναι του σε συμφωνία με το θείο και ως έτσι φέρει καινό σώμα, εκείνο του φωτός.
Από τους πρώτους σύγχρονους στοχαστές που εντόπισαν την σχέση αυτή ανάμεσα στον άνθρωπο και την γεωμετρία του ιερού χώρου είναι ο R. A. Schwaller de Lubicz (The Temple of Man, 1949) δίχως αυτό να σημαίνει πως οι διαπιστώσεις του περιορίζονται στους ναούς της αρχαίας Αιγύπτου. Αντίστοιχα στον ορθόδοξο χριστιανικό ναό μπορούμε να εντοπίσουμε το ανάπτυγμα το ανακαινισμένου ανθρώπου στην ίδια την δομή της εκκλησίας.
Σε τρεις βασικές ζώνες χωρίζεται ο χριστιανικός ναός με πλήρη αντιστοιχία στο ανθρώπινο σώμα:
Ο Νάρθηκας ή Πρόναος είναι ο χώρος υποδοχής των αμύητων δηλαδή των μη βαπτισμένων, ο τόπος όπου παραβρίσκονται εκείνοι που οι δεσμοί τους με τον υλικό

κόσμο είναι ακόμη ισχυροί, όπως τα πόδια του ανθρώπου που ακουμπάνε στο έδαφος.
Ο Κυρίως Ναός αντιστοιχεί στον κορμό του ανθρώπου όπου βρίσκονται τα εσωτερικά του όργανα παρατεταμένα ομοιόμορφα αριστερά και δεξιά όπως οι δυο πνεύμονες, τα δυο χέρια αλλά και οι θέσεις των γυναικών και των αντρών. Ακριβώς στο μέσο του ναού είναι η καρδιά, ο χώρος κάτω από το μεγάλο πολύφωτο που συμβολίζει τα άστρα. Είναι το σταυρικό σημείο συνάντησης του οριζόντιου πεδίου με το κάθετο, εκεί όπου το βλέμμα ανασηκώνεται προς την στέγη που δεν αποκρύπτει τον ουρανό παρά φανερώνει το θείο σε όλο το κυκλικό μεγαλείο του (σφαίρα). Ο τρούλος της εκκλησίας είναι εικόνα του σύμπαντος κόσμου, είναι όμως και η κεφαλή του ανθρώπου που ορθώνεται από την πλαγιασμένη οριζόντια στάση του (ανάσταση).
Τέλος, το Ιερό Βήμα, ο λαιμός του μακροκοσμικού μας ανθρώπου με το Τέμπλο να διαχωρίζει όπως οι ώμοι το κεφάλι με το Άδυτο, το κρανίο δηλαδή όπου βρίσκεται η εστία του ναού, η Αγία Τράπεζα κάτω από την κόγχη της Πλατυτέρας (η γη που στα σπλάχνα της εγκυμονεί τον ήλιο) όπου φυλάσσονται τα οστά των αγίων (η μνήμη του ανθρώπου που συνδέει το τώρα με το χθες) και το δισκοπότηρο όπου τελείτε η Θεία Κοινωνία (ο μεταμορφωτικός τρόπος για την συνέχεια του τώρα στο αύριο). Εμφάνεια όλων αυτών είναι ο γραπτός λόγος του Ευαγγελίου που εξέρχεται από την Ωραία Πύλη όπως ακριβώς ο λόγος φανερώνει τον νου όταν προφέρεται από το στόμα.
Ο Μάξιμος ο Ομολογητής λέει κάπου πως ο άνθρωπος είναι Εκκλησία μυστική. Και πράγματι, όπως το σώμα είναι το φαινόμενο της ψυχής έτσι και ο ναός είναι το σώμα του ανθρώπου, ο τόπος όπου άρετε το κοσμικό σαρκίο για να μεταστοιχειωθεί σε εικόνα του Αιώνιου και του Αληθινού.
Ο ναός είναι η ζωντανή εικόνα της αιωνιότητας μέσα στον χρόνο. Είναι ο χώρος όπου ιστορία και εσχατολογία συνυπάρχουν. Γι’ αυτό και ο ναός φέρει τον τίτλος της εκκλησίας, αφού είναι το κάλεσμα του άχρονου στο πεπερασμένο…

 Γιώργος Ιωαννίδης

http://www.apophenia.gr/