Οι Ναζί Εγκληματίες Παραποίησαν Αρχαίες Ιδέες και Σύμβολα των Ανατολικών Φιλοσοφιών
O Χοακίμ Σοάρες είναι Πορτογάλος συνεργάτης της Ενωμένης Στοάς των Θεόσοφων (United Lodge of Theosophists- ULT). Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο www.Esoteric-Philosphy.com
Αναπαράσταση του Βούδαμε έναν σταυρό - σβάστικα στο στήθος.
Οι γνήσιοι σπουδαστές της θεοσοφίας πρέπει να πολεμούν προκαταλήψεις και ανακρίβειες, ιδιαίτερα όταν αυτές αφορούν το θεοσοφικό κίνημα και τις διδασκαλίες του.
Στο κείμενό του “Η Θεοσοφία και ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος” γράφει ο Κάρλος Καρντόσο Αβελίνε:
“Σε έναν κόσμο ο οποίος εν μέρει κυριαρχείται από φανατισμό και από θρησκείες που εστιάζονται στις τελετουργίες τους, είναι απολύτως φυσικό να δέχεται το θεοσοφικό κίνημα - που έχει πρωτίστως σκοπό να διαλύει την πλάνη με μη βίαιο τρόπο – ποικίλες επιθέσεις, τόσο εσωτερικές όσο και εξωτερικές. Σαν παράδειγμα τέτοιων επιθέσεων έχουμε ένα πλήθος αβάσιμων κειμένων που κατηγορούν το θεοσοφικό κίνημα ότι διάκειται ευμενώς προς τον Ναζισμό ή τον Φασισμό. Υπάρχουν διάφορες πηγές παραπληροφόρησης πάνω στο ζήτημα της Θεοσοφίας και του Χιτλερισμού και θεωρούμε ότι είναι σωστό να παρουσιάσουμε ορισμένες αποδείξεις σχετικά με την πραγματική σχέση αυτών των δύο,
περιλαμβανομένης και της περιόδου του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.” [1]
Οι
σπουδαστές της θεοσοφίας γνωρίζουν την παραχάραξη και την εγκληματική
χρήση που έχουν υποστεί τα ιερά Ινδικά σύμβολα από τον Ναζισμό. Όπως
γράφει ο Αβελίνε:
“Οι ηγέτες των Ναζί εξασκούσαν ένα είδος αντι-ανθρωπιστικής μαγγανείας και είχαν πολλά κοινά με τον συγκαλυμμένο “μυστικισμό μίσους και βίας” που ανέπτυξαν επιμελώς οι Ιησουίτες και που, ήδη από τον 16ο αιώνα, χρησιμοποίησε το Βατικανό”. [2]
Ένα από τα πιο γνωστά παραδείγματα της χρήσης ενός ιερού συμβόλου για εγκληματικούς σκοπούς και μαγεία εναντίον της εξέλιξης είναι η χρήση του “σταυρού του Ζαϊνισμού” ή Σβάστικα.
Αυτό το αρχαίο και μυστικιστικό σύμβολο σχολιάζεται εκτενώς από την Ε. Π. Μπλαβάτσκυ στο έργο της “Η Μυστική Δοξασία”. Στην αρχαιότητα χρησιμοποιούνταν από πολλά έθνη σ' όλο τον κόσμο. Είναι ένα από τα πιο δημοφιλή θεϊκά σύμβολα στην Ασία, καθώς ανήκει τόσο στην Ινδουιστική όσο και στη Βουδιστική παράδοση.
Η Ε.Π.Μπλαβάστκυ λέει:
“Πολύ
λίγα παγκόσμια σύμβολα είναι πιο μεστά πραγματικού αποκρυφιστικού
νοήματος από την Σβάστικα. Συμβολίζεται με τον αριθμό 6. Γιατί δείχνει
με την συγκεκριμένη παράστασή του, όπως άλλωστε ο αριθμός αλλά και το
ιδεογράφημά του, προς το Ζενίθ και το Ναδίρ, τον Βορρά, τον Νότο, τη
Δύση και την Ανατολή. Βρίσκει κανείς την μονάδα παντού, τη μονάδα που
αντικατοπτρίζεται σε όλες τις μονάδες και σε κάθε μονάδα χωριστά. Είναι
το έμβλημα της δράσης του Φοχάτ, της ασταμάτητης περιδίνησης των
“τροχών” και των Τεσσάρων Στοιχείων, του “Ιερού Τέσσερα”, μέσα στο
μυστικιστικό τους, κι όχι μόνο στο κοσμικό τους, νόημα. Επιπλέον, οι
τέσσερις βραχίονές της, λυγισμένοι σε ορθές γωνίες, συνδέονται στενά,
όπως φαίνεται και αλλού, με τις Πυθαγόρειες και Ερμητικές κλίμακες.
Όποιος μυηθεί στα μυστήρια της έννοιας της Σβάστικας, λένε τα Σχόλια,
“μπορεί να ανιχνεύσει σ' αυτήν, με μαθηματική ακρίβεια, την εξέλιξη του
Κόσμου και όλης της περιόδου της Σάντυα (Sandya)”. [3]
Η Σβάστικα είναι το κατ' εξοχήν σύμβολο της κοσμικής εξέλιξης. Είναι μια απεικόνιση που απαντάται σε πολλούς ναούς της Ινδίας, του Θιβέτ, της Κίνας και άλλων χωρών Ινδουιστικής και Βουδιστικής επιρροής (και είναι το κυρίαρχο σύμβολο του εσωτερικού Βουδισμού). Επιπλέον, βρίσκεται στις παραδόσεις των Νορδικών λαών και της προκολομβιανής Βορείου και Νοτίου Αμερικής.
Όντας παγκόσμιο σύμβολο, ο σταυρός της σβάστικας είναι παρών και στο σύμβολο του θεοσοφικού κινήματος.
Πασίγνωστες είναι οι αναπαραστάσεις του Βούδα με τον σταυρό - Σβάστικα στο στήθος, που ονομάζεται “Σφραγίδα της Καρδιάς”. Η σβάστικα είναι ακόμη παρούσα σε πολλά αρχαία Χριστιανικά ευρήματα. Για τον παγκόσμιο χαρακτήρα της, γράφει η Ε.Π.Μπ.:
“[O] Αιγυπτιακός σταυρός Ανκχ ή Ταυ, ο Τζαϊνικός σταυρός ή Σβάστικα και ο Χριστιανικός σταυρός έχουν όλοι το ίδιο νόημα”. [4]
Παρόλα αυτά τα στοιχεία ή ίσως εξ αιτίας αυτών, οι Χριστιανοί ιεραπόστολοι προσπάθησαν να κατατάξουν την σβάστικα στα “διαβολικα” σύμβολα, επιχειρώντας έτσι να καταστρέψουν ένα από τα παλαιότερα ιερά σύμβολα, που βρίσκεται και στη ρίζα του “δικού τους” Χριστιανικού σταυρού. Αλλά αν αναγνώριζαν με εντιμότητα την εξέλιξη του σταυρού ως συμβόλου, θα ήταν σα να παραδέχονται ότι ο Χριστιανισμός υιοθέτησε με αθέμιτο τρόπο θρησκευτικές παραστάσεις που ανήκουν σε πολύ προγενέστερες παραδόσεις.
Τα εγκλήματα που διέπραξαν από τον 3ο και 4ο αιώνα φανατικοί Χριστιανοί και αργότερα, από τον 16ο αιώνα, Ιησουίτες, εντάθηκαν, κατά μία έννοια, στις πρώτες δεκαετίες του εικοστού αιώνα από τα Ναζιστικά και φασιστικά καθεστώτα.
Ο “Χριστιανικός” δεσποτισμός καθυπόταξε και καταδίωξε τα Χριστιανικά έθνη και προσπάθησε να καταπνίξει τον μυστικιστικό, αυθεντικό Χριστιανισμό εξαπολύοντας συγχρόνως πολέμους εναντίον άλλων θρησκειών. Οι Ναζί υιοθέτησαν την ίδια ασέβεια απέναντι στη ζωή.
Η προδοσία και η απάρνηση του Δασκάλου και της διδασκαλίας του συμβολίζονται στα στα όσα περιγράφουν τα εδάφια της Καινής Διαθήκης που αναφέρονται στον Πέτρο και τον Ιούδα. Η προδοσία και η απάρνηση υλοποιήθηκαν και επιβεβαιώθηκαν με τη συμπεριφορά της Εκκλησίας της Ρώμης επί περίπου δύο χιλιάδες χρόνια. Είναι περισσότερο παράδειγμα αμαύρωσης των ιερότερων συμβόλων της Εσωτερικής Σοφίας. Ακολούθως, το Βατικανό έδωσε ανεπιφύλακτη πολιτική υποστήριξη στο Ναζισμό και στο Φασισμό. Όπως σημειώνει ο Κάρλος Αβελίνε:
“Βεβαίως, το Βατικανό ήταν πάντα εναντίον της Θεοσοφίας, γιατί η Θεοσοφία προτείνει την παγκόσμια αδελφοσύνη και αποκηρύσσει και καταπολεμά κάθε μορφή θρησκευτικού δογματισμού”. [5]
Το θεοσοφικό κίνημα αντιτίθεται σε κάθε ολοκληρωτική ιδεολογία και τρέφει συμπάθεια προς τις δημοκρατικές διαδικασίες. Η Θεοσοφία είναι μια απόκρυφη πηγή και έμπνευση κινημάτων που συμβάλλουν στην ειρήνη και την ενότητα μεταξύ των εθνών, όπως ο ΟΗΕ. Ο Καταστατικός Χάρτης των Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών σαλπίζει στο κείμενό του το ίδιο θεοσοφικό ιδεώδες της παγκόσμιας αδελφοσύνης. [6]
Ο όρος “Άριος”
Ο Ναζισμός παραποίησε τον όρο “Άριος”. Η λέξη σημαίνει “ευγενής” και χρησιμοποιείται στη “Μυστική Δοξασία” από την Έλενα Μπλαβάτσκυ για να προσδιορίσει το πέμπτο στάδιο της εξελικτικής διαδικασίας που εκτείνεται σε μια περίοδο πολλών εκατομμυρίων ετών. Η ιδέα της “Άριας φυλής” αναφέρεται στην πέμπτη φυλή και καλύπτει επτά υπο-φυλές πολυάριθμων εθνών που τα άτομα που τα απαρτίζουν έχουν διαφορετική φυσική εξωτερική εμφάνιση.
Από την άποψη της εσωτερικής φιλοσοφίας, αυτή καθαυτή, η αθάνατη ψυχή, η Θεία όψη κάθε ανθρώπινου όντος, περνά (ή ενσαρκώνεται σε) κάθε μία από τις διαιρέσεις των εξελικτικών κύκλων, περιλαμβανομένων των φυλών, των σφαιρών, των γύρων και των μανβαντάρα. Έτσι, δεν έχει νόημα να συσχετίζει κανείς τον όρο “Άριος” ή “Αρία” με κάποιο συγκεκριμένο κληρονομικό ή εθνολογικό χαρακτηριστικό ή με το χρώμα του δέρματος.
Η λέξη χρησιμοποιείται επίσης με την πνευματική έννοια και στο “Θεοσοφικό Γλωσσάρι” βρίσκουμε τον εξής ορισμό:
“Άρια” (“Αrya”), (Σκ.), Κυριολεκτικά, “ο άγιος”. Αρχικός τίτλος για τους Ρίσι, εκείνους που είχαν δαμάσει το “Αριασατυάνι” και πέρασαν στο μονοπάτι του Αριανιμάγκρα προς τη Νιρβάνα ή Moksha, το μεγάλο “τετραπλό” μονοπάτι. Τώρα, όμως, το ουσιαστικό έχει γίνει επίθετο μιας φυλής και οι Ανατολιστές μας, στερώντας τους Ινδο-Βραχμάνους από τα πρωτοτόκιά τους, ονομάζουν Άριους όλους τους Ευρωπαίους. Στον εσωτερισμό, καθώς στα τέσσερα μονοπάτια ή στάδια μπορεί να μπει κανείς μόνο χάρις σε μέγιστη πνευματική εξέλιξη και “εξέλιξη σε αγιότητα”, ονομάζονται οι “τέσσερις καρποί”. Οι διαβαθμίσεις της κατάστασης του Άρχατ (Arhatship) , που φέρουν τα αντίστοιχα ονόματα Σροταπάτι (Srotapatti), Σακρινταγκαμίν (Sakridagamin), Αναγκαμίν (Anagamin) και Άρχατ (Arhat), ή οι τέσσερις κατηγορίες των Αρίων (Aryas) αντιστοιχούν σε αυτά τα τέσσερα μονοπάτια και αλήθειες”. [7]
Ας δούμε τώρα τι λέει το Γλωσσάρι για το “Αριασατιάνι”, (“Aryasatyani”):
“Αριασατιάνι”(Σκ.). Οι τέσσερις αλήθειες ή τα τέσσερα δόγματα που είναι (1) η Ντούκα (Dukha) ή ότι η δυστυχία και ο πόνος είναι το αναπόφευκτο παρεπόμενο της αισθητικής (από εσωτερική άποψη, φυσικής) ύπαρξης. (2) η Σαμουντάγια (Samudaya), το αξίωμα ότι η δυστυχία εντείνεται με τα ανθρώπινα πάθη, (3) η Νιρόντα (Nirodha), ότι είναι εφικτή η συντριβή και εξάλειψη όλων αυτών των συναφών συναισθημάτων για τον άνθρωπο που “βαδίζει στο μονοπάτι” και (4) η Μάργκα (Marga), η στενωπός, ή το μονοπάτι που οδηγεί σε ένα τέτοιο ευλογημένο αποτέλεσμα”. [8]
Είναι προφανές ότι η λέξη “Άριος” ήταν ό τίτλος που αποδιδόταν σε εκείνο τον Σοφό που, έχοντας διανύσει το μονοπάτι της ύψιστης ηθικής και της ανιδιοτελούς προσφοράς προς την ανθρωπότητα, έφτασε τα θεσπέσια ύψη της Θείας Σοφίας και της Συμπόνιας.
Κάτι ανάλογο συνέβη και με τη λέξη “Βραχαμάνα” (“Brahamana”), που συνήθως χρησιμοποιείται για να υποδηλώσει μια κοινωνική κάστα της Ινδίας. Ο τίτλος του “Brahamana”, αρχικά απονέμονταν σε εκείνους που λόγω της προσωπικής τους αξίας και αγνότητας είχαν φτάσει στο επίπεδο του μυημένου ή “διπλογεννημένου” (“twice born”), που κατάφεραν να κατανικήσουν “κάθε τάση προς το κακό”. Ο ίδιος ο Βούδας αποκαλείται Brahamana. Αυτό το ιδεώδες “αρετής και γνώσης” περιγράφεται ωραιότατα στο τελευταίο κεφάλαιο του κλασικού Βουδιστικού κειμένου “Νταμαπάντα”. Εκεί βλέπουμε τον Φωτισμένο να διακηρύσσει, χωρίς να αναφέρεται σε κάποια κάστα ή άλλη μορφή κοινωνικής κατηγορίας, ότι:
“Αυτόν αποκαλώ Brahamana που είναι στοχαστικός, ατσάλινος, σταθερός. Που έκανε το καθήκον του και που εξάλειψε την φαυλότητά του. Που έφτασε στον ύψιστο σκοπό”. [9]
Υπάρχει άλλη μια ενδιαφέρουσα λέξη με πρόθεμα τη λέξη “Άρια”:
“Άριαβάρτα”, (“Aryavarta”) (Σκ.). Η “γη των Άριων”, ή η Ινδία. Είναι το αρχαίο όνομα της Βόρειας Ινδίας που πρωτοαποίκησαν οι Βραχμάνοι εισβολείς”. [10]
Οι Ναζί παραποίησαν τους όρους “Άριος” και “Άρια”, αποστερώντας το πραγματικό νόημά τους. Το ίδιο έκαναν κι οι Χριστιανικές εξουσίες με πολλούς άλλους όρους, ιερά σύμβολα και κατάλοιπα των αρχαίων παραδόσεων, περιλαμβανομένης και της Ιουδαϊκής παράδοσης. Η Θεοσοφία, αντίθετα, έχει βαθειά συγγένεια με την αδελφική, φιλειρηνική και ενάντια στη βία δράση των μυστικιστών και φιλοσόφων κάθε έθνους, θρησκείας και πολιτισμικής παράδοσης.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
[1] Το κείμενο είναι εύκολο να αναζητηθεί στον Αλφαβητικό Κατάλογο Κειμένων ή στον Κατάλογο Κειμένων Κατά Συγγραφέα, στον ιστότοπο www.TheosophyOnline.com . Επίσης περιέχεται στο μπλόγκ www.Esoteric-Philosophy.com και στον ιστότοπο www.FilosofiaEsoterica.com .
[2] Στο ανωτέρω κείμενο.
[3] “Η Μυστική Δοξασία”, Ε. Π. Μπλαβάτσκυ, Τόμ. ΙΙ, Θεοσοφική Εταιρεία, Λος Άντζελες, σ. 587.
[4] “Η Μυστική Δοξασία”, Ε. Π. Μπλαβάτσκυ, Τόμ. Ι, Θεοσοφική Εταιρεία, Λος Άντζελες, σ. 657.
[5] Βλέπε, “Θεοσοφία και ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος”, που αναφέρεται στη σημείωση [1], ανωτέρω.
[6] Βλέπε. “Η Μπλαβάτσκυ, τα Ηνωμένα Έθνη και η Δημοκρατία” του Κάρλος Αβελίνε Καρντόσο, στον ιστότοπο www.TheosophyOnline.com , www.Esoteric-Philosophy.com και www.FilosofiaEsoterica.com
[7] “Θεοσοφικό Γλωσσάρι”, Ε. Π.Μπλαβάτσκυ,Θεοσοφική Εταιρεία, Λος Άντζελες, 1990, βλέπε, λ. “Arya”, σ. 32
[8] “Θεοσοφικό Γλωσσάρι”, Ε.Π.Μπλαβάτσκυ, βλέπε σ. 33
[9] “Η Νταμαπάντα”, Θεοσοφική Εταιρεία, Λος Άντζελες, 139 σσ., βλέπε, Κεφάλαιο 26, στίχος 386, σ.89
[10] “Θεοσοφικό Γλωσσάρι”, Ε. Π. Μπλαβάτσκυ, βλέπε, λ. “Αριαβάρτα”, σ. 33
O Χοακίμ Σοάρες είναι Πορτογάλος συνεργάτης της Ενωμένης Στοάς των Θεόσοφων (United Lodge of Theosophists- ULT). Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο www.Esoteric-Philosphy.com
Αναπαράσταση του Βούδαμε έναν σταυρό - σβάστικα στο στήθος.
Οι γνήσιοι σπουδαστές της θεοσοφίας πρέπει να πολεμούν προκαταλήψεις και ανακρίβειες, ιδιαίτερα όταν αυτές αφορούν το θεοσοφικό κίνημα και τις διδασκαλίες του.
Στο κείμενό του “Η Θεοσοφία και ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος” γράφει ο Κάρλος Καρντόσο Αβελίνε:
“Σε έναν κόσμο ο οποίος εν μέρει κυριαρχείται από φανατισμό και από θρησκείες που εστιάζονται στις τελετουργίες τους, είναι απολύτως φυσικό να δέχεται το θεοσοφικό κίνημα - που έχει πρωτίστως σκοπό να διαλύει την πλάνη με μη βίαιο τρόπο – ποικίλες επιθέσεις, τόσο εσωτερικές όσο και εξωτερικές. Σαν παράδειγμα τέτοιων επιθέσεων έχουμε ένα πλήθος αβάσιμων κειμένων που κατηγορούν το θεοσοφικό κίνημα ότι διάκειται ευμενώς προς τον Ναζισμό ή τον Φασισμό. Υπάρχουν διάφορες πηγές παραπληροφόρησης πάνω στο ζήτημα της Θεοσοφίας και του Χιτλερισμού και θεωρούμε ότι είναι σωστό να παρουσιάσουμε ορισμένες αποδείξεις σχετικά με την πραγματική σχέση αυτών των δύο,
περιλαμβανομένης και της περιόδου του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.” [1]
Οι
σπουδαστές της θεοσοφίας γνωρίζουν την παραχάραξη και την εγκληματική
χρήση που έχουν υποστεί τα ιερά Ινδικά σύμβολα από τον Ναζισμό. Όπως
γράφει ο Αβελίνε: “Οι ηγέτες των Ναζί εξασκούσαν ένα είδος αντι-ανθρωπιστικής μαγγανείας και είχαν πολλά κοινά με τον συγκαλυμμένο “μυστικισμό μίσους και βίας” που ανέπτυξαν επιμελώς οι Ιησουίτες και που, ήδη από τον 16ο αιώνα, χρησιμοποίησε το Βατικανό”. [2]
Ένα από τα πιο γνωστά παραδείγματα της χρήσης ενός ιερού συμβόλου για εγκληματικούς σκοπούς και μαγεία εναντίον της εξέλιξης είναι η χρήση του “σταυρού του Ζαϊνισμού” ή Σβάστικα.
Αυτό το αρχαίο και μυστικιστικό σύμβολο σχολιάζεται εκτενώς από την Ε. Π. Μπλαβάτσκυ στο έργο της “Η Μυστική Δοξασία”. Στην αρχαιότητα χρησιμοποιούνταν από πολλά έθνη σ' όλο τον κόσμο. Είναι ένα από τα πιο δημοφιλή θεϊκά σύμβολα στην Ασία, καθώς ανήκει τόσο στην Ινδουιστική όσο και στη Βουδιστική παράδοση.
Η Ε.Π.Μπλαβάστκυ λέει:
“Πολύ
λίγα παγκόσμια σύμβολα είναι πιο μεστά πραγματικού αποκρυφιστικού
νοήματος από την Σβάστικα. Συμβολίζεται με τον αριθμό 6. Γιατί δείχνει
με την συγκεκριμένη παράστασή του, όπως άλλωστε ο αριθμός αλλά και το
ιδεογράφημά του, προς το Ζενίθ και το Ναδίρ, τον Βορρά, τον Νότο, τη
Δύση και την Ανατολή. Βρίσκει κανείς την μονάδα παντού, τη μονάδα που
αντικατοπτρίζεται σε όλες τις μονάδες και σε κάθε μονάδα χωριστά. Είναι
το έμβλημα της δράσης του Φοχάτ, της ασταμάτητης περιδίνησης των
“τροχών” και των Τεσσάρων Στοιχείων, του “Ιερού Τέσσερα”, μέσα στο
μυστικιστικό τους, κι όχι μόνο στο κοσμικό τους, νόημα. Επιπλέον, οι
τέσσερις βραχίονές της, λυγισμένοι σε ορθές γωνίες, συνδέονται στενά,
όπως φαίνεται και αλλού, με τις Πυθαγόρειες και Ερμητικές κλίμακες.
Όποιος μυηθεί στα μυστήρια της έννοιας της Σβάστικας, λένε τα Σχόλια,
“μπορεί να ανιχνεύσει σ' αυτήν, με μαθηματική ακρίβεια, την εξέλιξη του
Κόσμου και όλης της περιόδου της Σάντυα (Sandya)”. [3] Η Σβάστικα είναι το κατ' εξοχήν σύμβολο της κοσμικής εξέλιξης. Είναι μια απεικόνιση που απαντάται σε πολλούς ναούς της Ινδίας, του Θιβέτ, της Κίνας και άλλων χωρών Ινδουιστικής και Βουδιστικής επιρροής (και είναι το κυρίαρχο σύμβολο του εσωτερικού Βουδισμού). Επιπλέον, βρίσκεται στις παραδόσεις των Νορδικών λαών και της προκολομβιανής Βορείου και Νοτίου Αμερικής.
Όντας παγκόσμιο σύμβολο, ο σταυρός της σβάστικας είναι παρών και στο σύμβολο του θεοσοφικού κινήματος.
Πασίγνωστες είναι οι αναπαραστάσεις του Βούδα με τον σταυρό - Σβάστικα στο στήθος, που ονομάζεται “Σφραγίδα της Καρδιάς”. Η σβάστικα είναι ακόμη παρούσα σε πολλά αρχαία Χριστιανικά ευρήματα. Για τον παγκόσμιο χαρακτήρα της, γράφει η Ε.Π.Μπ.:
“[O] Αιγυπτιακός σταυρός Ανκχ ή Ταυ, ο Τζαϊνικός σταυρός ή Σβάστικα και ο Χριστιανικός σταυρός έχουν όλοι το ίδιο νόημα”. [4] Παρόλα αυτά τα στοιχεία ή ίσως εξ αιτίας αυτών, οι Χριστιανοί ιεραπόστολοι προσπάθησαν να κατατάξουν την σβάστικα στα “διαβολικα” σύμβολα, επιχειρώντας έτσι να καταστρέψουν ένα από τα παλαιότερα ιερά σύμβολα, που βρίσκεται και στη ρίζα του “δικού τους” Χριστιανικού σταυρού. Αλλά αν αναγνώριζαν με εντιμότητα την εξέλιξη του σταυρού ως συμβόλου, θα ήταν σα να παραδέχονται ότι ο Χριστιανισμός υιοθέτησε με αθέμιτο τρόπο θρησκευτικές παραστάσεις που ανήκουν σε πολύ προγενέστερες παραδόσεις.
Τα εγκλήματα που διέπραξαν από τον 3ο και 4ο αιώνα φανατικοί Χριστιανοί και αργότερα, από τον 16ο αιώνα, Ιησουίτες, εντάθηκαν, κατά μία έννοια, στις πρώτες δεκαετίες του εικοστού αιώνα από τα Ναζιστικά και φασιστικά καθεστώτα.
Ο “Χριστιανικός” δεσποτισμός καθυπόταξε και καταδίωξε τα Χριστιανικά έθνη και προσπάθησε να καταπνίξει τον μυστικιστικό, αυθεντικό Χριστιανισμό εξαπολύοντας συγχρόνως πολέμους εναντίον άλλων θρησκειών. Οι Ναζί υιοθέτησαν την ίδια ασέβεια απέναντι στη ζωή.
Η προδοσία και η απάρνηση του Δασκάλου και της διδασκαλίας του συμβολίζονται στα στα όσα περιγράφουν τα εδάφια της Καινής Διαθήκης που αναφέρονται στον Πέτρο και τον Ιούδα. Η προδοσία και η απάρνηση υλοποιήθηκαν και επιβεβαιώθηκαν με τη συμπεριφορά της Εκκλησίας της Ρώμης επί περίπου δύο χιλιάδες χρόνια. Είναι περισσότερο παράδειγμα αμαύρωσης των ιερότερων συμβόλων της Εσωτερικής Σοφίας. Ακολούθως, το Βατικανό έδωσε ανεπιφύλακτη πολιτική υποστήριξη στο Ναζισμό και στο Φασισμό. Όπως σημειώνει ο Κάρλος Αβελίνε:
“Βεβαίως, το Βατικανό ήταν πάντα εναντίον της Θεοσοφίας, γιατί η Θεοσοφία προτείνει την παγκόσμια αδελφοσύνη και αποκηρύσσει και καταπολεμά κάθε μορφή θρησκευτικού δογματισμού”. [5]
Το θεοσοφικό κίνημα αντιτίθεται σε κάθε ολοκληρωτική ιδεολογία και τρέφει συμπάθεια προς τις δημοκρατικές διαδικασίες. Η Θεοσοφία είναι μια απόκρυφη πηγή και έμπνευση κινημάτων που συμβάλλουν στην ειρήνη και την ενότητα μεταξύ των εθνών, όπως ο ΟΗΕ. Ο Καταστατικός Χάρτης των Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών σαλπίζει στο κείμενό του το ίδιο θεοσοφικό ιδεώδες της παγκόσμιας αδελφοσύνης. [6]
Ο όρος “Άριος”
Ο Ναζισμός παραποίησε τον όρο “Άριος”. Η λέξη σημαίνει “ευγενής” και χρησιμοποιείται στη “Μυστική Δοξασία” από την Έλενα Μπλαβάτσκυ για να προσδιορίσει το πέμπτο στάδιο της εξελικτικής διαδικασίας που εκτείνεται σε μια περίοδο πολλών εκατομμυρίων ετών. Η ιδέα της “Άριας φυλής” αναφέρεται στην πέμπτη φυλή και καλύπτει επτά υπο-φυλές πολυάριθμων εθνών που τα άτομα που τα απαρτίζουν έχουν διαφορετική φυσική εξωτερική εμφάνιση.
Από την άποψη της εσωτερικής φιλοσοφίας, αυτή καθαυτή, η αθάνατη ψυχή, η Θεία όψη κάθε ανθρώπινου όντος, περνά (ή ενσαρκώνεται σε) κάθε μία από τις διαιρέσεις των εξελικτικών κύκλων, περιλαμβανομένων των φυλών, των σφαιρών, των γύρων και των μανβαντάρα. Έτσι, δεν έχει νόημα να συσχετίζει κανείς τον όρο “Άριος” ή “Αρία” με κάποιο συγκεκριμένο κληρονομικό ή εθνολογικό χαρακτηριστικό ή με το χρώμα του δέρματος.
Η λέξη χρησιμοποιείται επίσης με την πνευματική έννοια και στο “Θεοσοφικό Γλωσσάρι” βρίσκουμε τον εξής ορισμό:
“Άρια” (“Αrya”), (Σκ.), Κυριολεκτικά, “ο άγιος”. Αρχικός τίτλος για τους Ρίσι, εκείνους που είχαν δαμάσει το “Αριασατυάνι” και πέρασαν στο μονοπάτι του Αριανιμάγκρα προς τη Νιρβάνα ή Moksha, το μεγάλο “τετραπλό” μονοπάτι. Τώρα, όμως, το ουσιαστικό έχει γίνει επίθετο μιας φυλής και οι Ανατολιστές μας, στερώντας τους Ινδο-Βραχμάνους από τα πρωτοτόκιά τους, ονομάζουν Άριους όλους τους Ευρωπαίους. Στον εσωτερισμό, καθώς στα τέσσερα μονοπάτια ή στάδια μπορεί να μπει κανείς μόνο χάρις σε μέγιστη πνευματική εξέλιξη και “εξέλιξη σε αγιότητα”, ονομάζονται οι “τέσσερις καρποί”. Οι διαβαθμίσεις της κατάστασης του Άρχατ (Arhatship) , που φέρουν τα αντίστοιχα ονόματα Σροταπάτι (Srotapatti), Σακρινταγκαμίν (Sakridagamin), Αναγκαμίν (Anagamin) και Άρχατ (Arhat), ή οι τέσσερις κατηγορίες των Αρίων (Aryas) αντιστοιχούν σε αυτά τα τέσσερα μονοπάτια και αλήθειες”. [7]
Ας δούμε τώρα τι λέει το Γλωσσάρι για το “Αριασατιάνι”, (“Aryasatyani”):
“Αριασατιάνι”(Σκ.). Οι τέσσερις αλήθειες ή τα τέσσερα δόγματα που είναι (1) η Ντούκα (Dukha) ή ότι η δυστυχία και ο πόνος είναι το αναπόφευκτο παρεπόμενο της αισθητικής (από εσωτερική άποψη, φυσικής) ύπαρξης. (2) η Σαμουντάγια (Samudaya), το αξίωμα ότι η δυστυχία εντείνεται με τα ανθρώπινα πάθη, (3) η Νιρόντα (Nirodha), ότι είναι εφικτή η συντριβή και εξάλειψη όλων αυτών των συναφών συναισθημάτων για τον άνθρωπο που “βαδίζει στο μονοπάτι” και (4) η Μάργκα (Marga), η στενωπός, ή το μονοπάτι που οδηγεί σε ένα τέτοιο ευλογημένο αποτέλεσμα”. [8]
Είναι προφανές ότι η λέξη “Άριος” ήταν ό τίτλος που αποδιδόταν σε εκείνο τον Σοφό που, έχοντας διανύσει το μονοπάτι της ύψιστης ηθικής και της ανιδιοτελούς προσφοράς προς την ανθρωπότητα, έφτασε τα θεσπέσια ύψη της Θείας Σοφίας και της Συμπόνιας.
Κάτι ανάλογο συνέβη και με τη λέξη “Βραχαμάνα” (“Brahamana”), που συνήθως χρησιμοποιείται για να υποδηλώσει μια κοινωνική κάστα της Ινδίας. Ο τίτλος του “Brahamana”, αρχικά απονέμονταν σε εκείνους που λόγω της προσωπικής τους αξίας και αγνότητας είχαν φτάσει στο επίπεδο του μυημένου ή “διπλογεννημένου” (“twice born”), που κατάφεραν να κατανικήσουν “κάθε τάση προς το κακό”. Ο ίδιος ο Βούδας αποκαλείται Brahamana. Αυτό το ιδεώδες “αρετής και γνώσης” περιγράφεται ωραιότατα στο τελευταίο κεφάλαιο του κλασικού Βουδιστικού κειμένου “Νταμαπάντα”. Εκεί βλέπουμε τον Φωτισμένο να διακηρύσσει, χωρίς να αναφέρεται σε κάποια κάστα ή άλλη μορφή κοινωνικής κατηγορίας, ότι:
“Αυτόν αποκαλώ Brahamana που είναι στοχαστικός, ατσάλινος, σταθερός. Που έκανε το καθήκον του και που εξάλειψε την φαυλότητά του. Που έφτασε στον ύψιστο σκοπό”. [9]
Υπάρχει άλλη μια ενδιαφέρουσα λέξη με πρόθεμα τη λέξη “Άρια”:
“Άριαβάρτα”, (“Aryavarta”) (Σκ.). Η “γη των Άριων”, ή η Ινδία. Είναι το αρχαίο όνομα της Βόρειας Ινδίας που πρωτοαποίκησαν οι Βραχμάνοι εισβολείς”. [10]
Οι Ναζί παραποίησαν τους όρους “Άριος” και “Άρια”, αποστερώντας το πραγματικό νόημά τους. Το ίδιο έκαναν κι οι Χριστιανικές εξουσίες με πολλούς άλλους όρους, ιερά σύμβολα και κατάλοιπα των αρχαίων παραδόσεων, περιλαμβανομένης και της Ιουδαϊκής παράδοσης. Η Θεοσοφία, αντίθετα, έχει βαθειά συγγένεια με την αδελφική, φιλειρηνική και ενάντια στη βία δράση των μυστικιστών και φιλοσόφων κάθε έθνους, θρησκείας και πολιτισμικής παράδοσης.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
[1] Το κείμενο είναι εύκολο να αναζητηθεί στον Αλφαβητικό Κατάλογο Κειμένων ή στον Κατάλογο Κειμένων Κατά Συγγραφέα, στον ιστότοπο www.TheosophyOnline.com . Επίσης περιέχεται στο μπλόγκ www.Esoteric-Philosophy.com και στον ιστότοπο www.FilosofiaEsoterica.com .
[2] Στο ανωτέρω κείμενο.
[3] “Η Μυστική Δοξασία”, Ε. Π. Μπλαβάτσκυ, Τόμ. ΙΙ, Θεοσοφική Εταιρεία, Λος Άντζελες, σ. 587.
[4] “Η Μυστική Δοξασία”, Ε. Π. Μπλαβάτσκυ, Τόμ. Ι, Θεοσοφική Εταιρεία, Λος Άντζελες, σ. 657.
[5] Βλέπε, “Θεοσοφία και ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος”, που αναφέρεται στη σημείωση [1], ανωτέρω.
[6] Βλέπε. “Η Μπλαβάτσκυ, τα Ηνωμένα Έθνη και η Δημοκρατία” του Κάρλος Αβελίνε Καρντόσο, στον ιστότοπο www.TheosophyOnline.com , www.Esoteric-Philosophy.com και www.FilosofiaEsoterica.com
[7] “Θεοσοφικό Γλωσσάρι”, Ε. Π.Μπλαβάτσκυ,Θεοσοφική Εταιρεία, Λος Άντζελες, 1990, βλέπε, λ. “Arya”, σ. 32
[8] “Θεοσοφικό Γλωσσάρι”, Ε.Π.Μπλαβάτσκυ, βλέπε σ. 33
[9] “Η Νταμαπάντα”, Θεοσοφική Εταιρεία, Λος Άντζελες, 139 σσ., βλέπε, Κεφάλαιο 26, στίχος 386, σ.89
[10] “Θεοσοφικό Γλωσσάρι”, Ε. Π. Μπλαβάτσκυ, βλέπε, λ. “Αριαβάρτα”, σ. 33
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου